BRIL & PAM (3)

Gastenhoek

In de gastenhoek kunt u ook werk van andere schrijvers vinden. Zo kunt u de correspondentie volgen met schrijver en Volkskrant-columnist Martin Bril.
Bril & Pam (bij elkaar)3.JPG
Elke avond, meestal voor het slapen gaan, mailen wij elkaar. Lees mee met twee columnisten in pyjama. Een nieuwe aflevering.

Aflevering 3, 8 oktober 2006

Waarde collega!

Pam2.jpg

Ik las je column in het Volkskrant Magazine van onze volprezen Barbara Beukering. Een prima column, daar niet van, maar toch viel me iets op waarvan ik je op de hoogte moet stellen. In die column in het Magazine van onze volprezen Barbara Beukering word je geacht in te gaan op onderwerpen die de abonnees bezig houden, een uitstekende formule, want in deze tijden van gratis kranten en andere vormen van ontlezing kunnen wij columnisten niet dicht genoeg tegen de lezer aanschurken.

Maar nu viel het mij op dat de onderwerpen die de lezer bezig houden nou net precies dezelfde onderwerpen zijn die jou bezig houden.

Neem die column van afgelopen zaterdag in het Magazine van onze onvolprezen Barbara Beukering. Die ging over autorijden, helemaal jouw obsessie. Je zou daar op zijn gekomen door een brief van ene mevrouw Jansen uit Heerhugowaard. De naam van briefschrijfster en de plaatsnaam waar zij woont, zijn in jouw stukje vet gedrukt, alsof daar meer achter zit.
Brilcolumn3b.jpg
Waarom mevrouw Jansen uit Heerhugowaard, terwijl mevrouw Jansen uit Heerhugowaard volstaan zou hebben?

Daarover heb ik een theorie en die theorie zegt dat die mevrouw Jansen uit Heerhugowaard helemaal niet bestaat. Ik bedoel: misschien woont er in Heerhugowaard wel een mevrouw Jansen, mogelijk wonen er zelfs vier of vijf mevrouwen Jansens, maar er woont vast geen mevrouw Jansen in Heerhugowaard die jou een brief over autorijden heeft geschreven.

Die mevrouw Jansen uit Heerhugowaard heb je volgens mij zelf verzonnen, net als haar brief over autorijden.
Mijn theorie zegt ook nog dat die neiging tot fabuleren komt door je protestantsgereformeerde achtergrond. Het verzinnen van een oud vrouwtje is namelijk een stijlfiguur die veel door dominees wordt gebruikt. Die staan op de kansel en galmen dan: “Kudde! Laatst kwam ik een oud vrouwtje tegen, die tegen me zei: ‘Dominee, waarom zegt God nooit iets terug als ik wat vraag aan die Ouwe Lul?’”.

Of woorden van gelijke strekking.

Talloos zijn de, door dominees verzonnen oude vrouwtjes, terwijl ook oude mannetjes, alsmede terminaal zieken met grote regelmaat in het imaginaire vocabulaire van Gods Beambten worden opgevoerd. Op diezelfde manier heb je natuurlijk ook die ene mevrouw Jansen uit Heerhugowaard uit je hoge hoed getoverd. Ik vraag mij af of je je daar wel bewust van bent en of dat je die mevrouw Jansen uit Heerhugowaard inmiddels niet zo hebt geïnternaliseerd, zoals dat heet, dat je nu zelf ook denkt dat ze echt bestaat.

Ah, daar roept mijn vrouw dat ik boven moet komen! Dus ik moet wel eindigen, want anders zijn straks de lichten uit, en dan weet je niet waar je tegen aan loopt.

Je collega Max

PS:
Ik heb nog even in het telefoonboek van Heerhugowaard gekeken en er staan heel wat Jansens in. Precies wat ik dacht. Te veel om na te gaan of die van jou wel echt is.

Antwoord:

Collega!

Bril2.jpg

Ik moet je teleurstellen; mevrouw Jansen uit Heerhugowaard bestaat! Sterker nog: ik ken haar, van nabij. Dat zit zo: laatst moest ik optreden in Heerhugowaard. Ben je daar wel eens geweest? Ik denk het niet. Welnu, je mist er weinig aan. Het is een verschrikkelijk oord. Maar hoe dan ook: er wonen mensen, en op de avond dat ik er op moest optreden, stroomden ze massaal naar het theater aan de overkant van het spoor. Het ligt daar tussen een Bouwmarkt en een restaurant met een maritiem tintje. De naam ben ik vergeten, maar de obers dragen er een kapiteinspetten en de vis is er niet te vreten.

Na afloop van het uiterst succesvolle optreden, nam een aantal enthousiaste fans mij mee naar dit restaurant, voor de zogenaamde nazit. Ze wisten het zo te spelen dat ik naast een donkerblonde, wat treurige deegsliert kwam te zitten die op haar beurt weer zo gewiekst was dat ze met heur achterwerk op mijn hand terechtkwam – je begrijpt: ik ging al pratend met het gezelschap op onderzoek uit onder haar rok met Schotse ruit en de resultaten vielen niet tegen! Een van de onderwerpen die die gedenkwaardige avond langskwamen was het vrouwelijk autorijden, waarbij mevrouw Jansen zo ongeveer de vraag formuleerde zoals die in mijn stukje van jongstleden zaterdag in het Volkskrant Magazine voorbij kwam. Ook andere onderwerpen kwamen tijdens het geanimeerde samenzijn langs, trouwens: kaasfonduen, seks, voorlezen uit eigen werk, kinderen, makeup, schaamhaar, Wouter Bos, Tommy Wieringa, hutspot.

Ik bedoel maar.

Na afloop, collega, heb ik mij met een snelle zoen (en twee natte vingers) van mevrouw Jansen afgemaakt, mede op haar verzoek, want meneer Jansen had zich al twee keer per mobiele telefoon gemeld, hij voorvoelde waarschijnlijk wat er aan het handje was, maar ik kreeg nog wel haar telefoonnummer mee en mocht je dat willen, dan kan ik het je ter hand stellen, hoewel; als je ooit eens in Heerhugowaard moet voorlezen uit eigen werk, zul je haar beslist tegen het lijf lopen, want ze is een van de actiefste lezers van die gemeente, en bij alles betrokken.

Ja, zulke mensen bestaan.

Ik begrijp natuurlijk best wel dat je denkt dat ik haar heb verzonnen, maar dan ken je mij niet, en mijn lezers al helemaal niet. Ik heb nu voor dat blaadje van die volprezen Van Beukering vier of vijf stukjes geschreven, en tot nu toe op de kop af 271 reacties ontvangen. De meeste gingen over het koken van een ei. Niemand weet hoe je dat nu eigenlijk moet doen, en iedereen heeft er een andere mening over, dus dat was voor open doel. Maar ik heb ook tientallen onderwerpen aangereikt gekregen. Zo zijn er mensen die willen dat ik mij over de ligfiets ga buigen, mensen die zich afvragen wat mijn visie op de hese, doorrookte vrouwenstem is, mensen die mij graag met Haarlemmermeerbos tussen Hoofddorp en Haarlem zouden zien bezoeken en mensen die mij uitnodigen eens een lekker bord boerenkool te komen eten. Het is werkelijk te gek voor woorden, dat ben ik met je eens, maar mijn lezers leven erg met me mee. Ik krijg adressen van leuke uitspanningen overal in het land, tips om met roken te stoppen, huwelijksaanzoeken, noem maar op. Ook word ik vaak gevraagd voor bruiloften en partijen, ja, zelfs voor begrafenissen.

Tot slot dit: ik verzin nooit iets. De werkelijkheid is altijd leuker, gekker en dwazer dan de fiktie. Het is een kwestie van de straat op, de mensen onder ogen komen en achter de brand aan. Daar gedijdt een journalist bij, of hij nou voor een gratis krantje of een echte krant werkt. De paden op, de lanen in, dat is mijn devies. Dan zit je altijd goed, al krijg je vaak zere benen van het lopen, respektievelijk staan. Ik hoop dat ik je vraag afdoende heb beantwoord en verblijf hoogachtend,

Je collega, Martin.