BRIL & PAM (1 & 2)

Gastenhoek

In de gastenhoek kunt u ook werk van andere schrijvers vinden. Zo kunt u de correspondentie volgen met schrijver en Volkskrant-columnist Martin Bril.

Bril & Pam (bij elkaar)1.JPG

Elke avond, meestal voor het slapen gaan, mailen wij elkaar. Lees mee met twee columnisten in pyjama.

Aflevering 1, 3 oktober 2006

Collega!

Bril1.jpg

Vannacht droomde ik het volgende: ik was verkikkerd op een hoertje, en zij op mij. Ze was blond, mager en ze had roze tepeltjes gelijk luciferkoppen. Hoe dan ook, we deden het, en dat ging best goed. Toen arriveerde ineens Jan Cremer op het toneel. Ik en het meisje lagen te bed. Cremer moest douchen, en begaf zich naar de badkamer. De deur liet hij openstaan, zodat we vanuit het bed zicht hadden op het enorme lid van de bekende schrijver. Mijn moppie moest plassen, en ging naar de badkamer. De deur liet ze open staan, en zo kon ik zien hoe Cremer haar van de WC-pot tilde en linearecta op zijn enorme erectie plaatste – ze gingen tekeer, joh!

Nu ja, je begrijpt, ik voelde mij een beetje lullig. En dat werd nog erger toen Cremer ook nog eens eieren ging koken en met een groot bos rozen op de proppen kwam. Mijn meisje was allang mijn meisje niet meer. Ze was blij dat ze eindelijk eens goed geneukt was. Wat moet ik nou denken van zo’n droom? Vroeger droomde ik van Armando – die stond altijd krentenbollen te kopen bij mijn bakker. Hij keek me dan heerszuchtig aan. Zou ik lijden aan een minderwaardigheidscomplex? Ik weet dat jij een enorme lul hebt. Wat zijn daar nou de voordelen van? En zijn er ook nadelen? En wat droom jij? Zelf troost ik me met de gedachte dat twintig centimeter toch altijd nog anderhalve reep Verkade-chocoladereep is.

Met hoogachtende groet, Martin.

PS:
Ik kwam laatst een dame tegen die jij kent – een rijzige verschijning met zwart haar, een superieure oogopslag en prachtige schoenen. Ik begrijp dat je ook haar nummer hebt. Kan ik dat van je krijgen? Of houdt ze niet van chocolade?

Antwoord:

Waarde Collega,

Pam1.jpg

Het klopt dat ik een enorme lul heb, maar hoe weet jij dat? De voordelen daarvan zijn legio, eigenlijk te veel om op te sommen. En nadelen zitten er niet aan vast, behalve dan misschien dat vrouwen er vaker van klaar komen, wat wel eens uitputtend kan zijn.

Het is wel toevallig dat je nu net met Jan Cremer aankomt, want ik reed vandaag door de Tsaar Peterstraat, een achterafstraat in Amsterdam-Oost waar ik in mijn studietijd heb gewoond heb, pal tegenover een Thais bordeel. Jan kwam daar tenminste één keer per week, en werd dan en comité ontvangen. Een affuit, die bovenop het dak stond, verwelkomde hem met twaalf kanonsschoten. Logisch dat minderwaardigheidsgevoelens bij je opspelen, als Jan ineens jouw meisje staat af te rossen.

Bij Armando zou ik dat niet hebben, zeker niet sinds ik Hein Donner dat heerszuchtig type eens heb horen karakteriseren als “een genie dat helemaal niets kan”. Behalve natuurlijk krentenbollen kopen. Ik droom überhaupt weinig, althans ik weet mij die dromen vaak niet te herinneren.

Wel ken ik een mop over dromen, die zo gaat:

Een man zegt tegen zijn vriend: “Ik had vannacht zo’n geweldige droom. Ik droomde dat ik weer bij de padvinderij was, en dat we spoorzoeken deden en vuur maken, en ik was geweldig gelukkig, zo gelukkig als je alleen maar kunt zijn als jongetje op die leeftijd”.

“Oh”, zegt zijn vriend, “ik had ook een droom. Ik lag in bed en plotseling werd aan de deur gebeld, en daar stonden Sophia Loren, Brigitte Bardot en Gina Lollabridgida. Die wilden met me neuken, en dat hebben wij ook gedaan. De hele nacht!”.

“Maar had je me dan niet even kunnen bellen?!”, roept de eerste man verontwaardigd.

“Jawel”, zegt zijn vriend, “dat heb ik ook gedaan. Maar je moeder zei dat je naar de padvinderij was”.

Ik bedoel maar, het niveau kan niet laag genoeg zijn. Ze houdt inderdaad van chocola, maar nu eerst ga ik dromen van Babette, die blonde stoot waar Jan al zo’n vijftig jaar mee getrouwd is en die nu toch ook al in de zeventig moet zijn.

Slaap ze.

Je weinig dromende collega, Max

Aflevering 2, 6 oktober 2006

Collega!

Bril1.jpg

Hoe maak je het nou? Ik maak me een beetje zorgen. Ik hoorde via via dat je nauwelijks nog de deur uitkomt en de hele dag met je grote lul zit te spelen. Dat is natuurlijk een van de voordelen van een enorme leuter, maar ik moet je toch waarschuwen: een columnist moet de straat op, het leven proeven, de mensen in de ogen kijken, achter de brand aan. Dat houdt je jong en scherp.

Neem mij nou; ik heb niet zo’n volle broek als jij, maar ik heb wel ontzettend veel aanspraak. Zo werd ik gisteren zomaar op straat aangeklampt door een huisvrouw die met me wilde neuken, ik zweer het je. Ze zag er beslist zum Haben uit, het was bij jou in de buurt, Oud-Zuid, maar ik was druk doende met iets anders, dus er zat niets anders op dan haar nummertje in mijn boekje te noteren. Voor later, of voor nooit, of misschien voor jou – ze leek me wel jouw type, gewillig, onderdanig en blond als een wankel veulen in een natte wei. Maar goed, daar wilde ik het helemaal niet over hebben.

Volkskrant-advertentie.JPG

Zag je in de Volkskrant die schitterende advertentie waarin ze bruisende, enthousiaste, supercreatieve, van energie knallende jongelui zoeken om de gratis krant mee te gaan maken? Vast en zeker, en er ging een steek door je heen: was je nog maar jong hè. Maar ja, we zijn oud, jij ouder dan ik, maar daar kleven ook voordelen aan, want jij bent wijzer. Mijn nadeel is toch wel dat ik zoveel tijd op straat doorbreng, daardoor lukt het maar niet aan mijn eruditie te werken.

Ik heb alvast gesolliciteerd bij die nieuwe krant. Ik werk weliswaar al bij de Volkskrant, maar mezelf gratis weggeven lijkt me het einde – veel hoger kun je niet klimmen op de medialadder. Bril gratis! Of beter, en preciezer nog, want ik wil natuurlijk ook in de echte Volkskrant staan, Tweede Bril gratis. Ik verheug me nu al op al die laagopgeleide meisjes die zich aan mijn voeten zullen neerstorten. Dat is andere koek dan een hoogopgeleide gratis huisvrouw.

Zeg, nog even iets anders: hoe zit met die dame met het zwarte haar en de mooie schoenen? Je zou me haar coördinaten doorgeven, maar ik heb nog niets gezien. En ik heb dringend behoefte aan haar. Oké, ik ga nu naar bed, mijn echtgenote ligt wijdbeens te wachten en ik moet opschieten, anders krijgt ze kramp en is mijn kans verkeken. Ja collega, het leven is hard, maar de nacht vol troost en toevlucht, tenzij je van Jan Cremer droomt, dan is het een hard gelag.

Je Martin

PS:
Ik moest vandaag herhaaldelijk aan Jan Blokker denken, ik weet ook niet waarom. Voortdurend zag ik hem op zijn brommertje door het Franse land rijden. Op pagina 16 van NRC Next staat hij tegenwoordig. Kan het treuriger?

Antwoord:

Waarde collega!

Pam1.jpg

Die vrouw van wie je het telefoonnummer hebt gekregen, loopt inderdaad rond, hier bij mij in de buurt. Blond, gewillig en onderdanig, ja, ik herken haar onmiddellijk in jouw beschrijving. Een aardige vrouw. Ze is overigens hier om de hoek ingekwartierd, in de Valerius kliniek. Af en toe mag ze naar buiten.

Die advertentie in de Volkskrant zag ik ook. Jongelui die gek worden hun eigen creativiteit zie ik regelmatig achter die huisvrouw van jou naar de Valeriuskliniek sjokken. Ik bedoel maar: wie op zo’n idiote advertentie reageert, is bij voorbaat ongeschikt voor de journalistenvak.

Wat is er toch met de Nederlandse pers aan de hand? Al dat gelik naar de jeugd begint zo langzamerhand stuitend te worden. De Nederlandse kranten zijn bezig hun eigen geschiedenis te verloochenen. Je bent nog wat jonger dan ik, arme kerel, maar maak je geen enkele illusie: we worden straks gewoon in het open graf van de journalistiek gekieperd. Jan Blokker en Henk Hofland zijn de laatste iconen uit, maar Hofland wilden ze al ontslaan en Blokker figureert nu ergens op een achterafpagina in NRC Nijntje.

Las je trouwens dat ze daar bij Next maar liefst een oplage hebben van 75.000! Tenministe, dat schreef Hans Nijenhuis, die baas van Next.

“Een verspreide oplage”, schreef hij.

Ja zeg, zo kan ik het ook.

Maar het gaat natuurlijk om de betaalde oplage!

En die kom je door allerlei verhullende telsystemen niet te weten. Als het er meer dan 40.000 zijn, zou het mij erg verbazen. Ik word elke maand wel vier keer door een of andere juffrouw opgebeld of ik niet een abonnement op dat blaadje wil nemen. De laatste keer was het tarief zo voordelig dat ik nauwelijks kon geloven dat ik er ook nog een gratis reisje naar Ibiza bij kreeg. Zo’n proefabonnement op NRC.Nijntje zou iets voor jou kunnen zijn als er een gratis bordeelbezoek aan vast zou zitten.

En nu ga ik even die coördinaten voor je zoeken.

Je zoekende collega, Max