De afschuw van het verliezen is sterker dan de vreugde van het winnen

Gastenhoek

In de Rode Hoed hebben twaalf columnisten een column uitgesproken over een door mij opgegeven onderwerp. De komende tijd zullen die columns hier worden gepubliceerd.

Jan Mulder.jpg

Deze column is van Jan Mulder, die de de volgende stelling op kreeg: “De afschuw van het verliezen is sterker dan de vreugde van het winnen”.


Jan Mulder:

Enkele jaren geleden, op een mooie zomerdag in de Verenigde Staten, ontdekten drie getrouwde vrouwen dat hun echtgenoot ook nog met twee andere vrouwen was getrouwd.

De man was orthopedisch chirurg in het plaatselijke ziekenhuis.

Hij dreef het dus met drie wettige echtgenotes in drie normale huishoudens. Hij sliep met elke vrouw in een mooie alleenstaande woning en had met alledrie twee kinderen. De huizen stonden binnen een straal van één kilometer bij het ziekenhuis.

Geïnterviewd door de lokale krant verkondigden de vrouwen later dat ze een zeer gelukkig huwelijk hadden gehad, al die driedubbele vijftien jaar lang. Niemand van de bedrogen echtgenotes had ooit ook maar een zweem van een vermoeden gehad dat het niet lekker zat.

“But at the end he lost,” eindigde de verslaggever zijn artikel.

Verloren.

’t Is maar hoe je ertegenaan kijkt. Vijftien jaar lang drie gelukkige huwelijken in stand houden, noem ík een zegetocht die zijn weerga in de geschiedenis van het winnen niet kent.

Theodor.jpg

Persoonlijk ben ik eens genomineerd geweest in de categorie TV Personality of the Year, twee jaar geleden.

Mijn mededinger voor de titel TV Personality of the Year was Joost Prinsen.

Was mijn afschuw van het verliezen groter dan de vreugde bij het winnen?

Winst en verlies zijn complexe begrippen waar je in vijfhonderd woorden niet uitkomt; mijn opdrachtgever (Pam, het was te verwachten) heeft hier een filosofisch zeer breed vraagstuk aan de orde gesteld.

De mens is in de loop der eeuwen ook steeds handiger geworden in het omdraaien van winst in verlies en omgekeerd. Neem de wethouder, Ahmed Aboutaleb. Hij had het pleit royaal gewonnen met een glaszuivere inschatting van de gênante vertoning van Rita Verdonk tijdens die bijeenkomst voor Theo van Gogh op de Dam waaruit ze met de haar eigen tenenkrommende taal politieke munt probeerde te slaan, je bewondert de man om het uitspreken van zijn ware woorden, maar Aboutaleb zelf doet dat niet: hij biedt zijn excuses ervoor aan, neemt met een rood hoofd zijn door anderen aangeprate valse verlies, dat hij kennelijk liever heeft dan de eerlijke winst.

Raadselachtig.

Ik heb hier een bericht uit de The Daily Telegraph van 28 oktober jongstleden dat ook iets zegt over winnen en verliezen, leven en dood.

De kop luidt: ’Silence for a “dead” footballer.’

Het bestuur van GSK Phoenix was de vorige dag door de Engelse voetbalbond aan de tand gevoeld over een incident dat voorafging aan de competitiewedstrijd Ifield Edwards-GSK Phoenix in de onderafdeling West Sussex. De aanvoerder van Phoenix had de scheidsrechter gevraagd om een minuut stilte voor het plotselinge overlijden van een van hun teamleden. Het verzoek was ingewilligd en vlak voordat de minuut stilte inging, informeerden de tegenstanders wie er dood was.

“Jack Milthorpe, de bakker. Vanochtend, plotseling.”

Acht spelers van de tegenpartij, wisten de jongens van Phoenix, kenden Jacky Milthorpe heel goed, sommigen waren zelfs zeer bevriend met hem – die acht vrienden schrokken zich dus een ongeluk en konden het eerste kwartier geen voet voor de ander krijgen, waarbij het voor de jongens van Phoenix een koud kunstje was uit te lopen tot 5-0 en de wedstrijd vervolgens makkelijk winnen.

De warme bakker was helemaal niet dood. Hij was gepasseerd. Een overlijdingsscene mét minuut stilte leek de mensen van GSK Phoenix gewoon een mooie tactiek om de wedstrijd vanaf het beginsignaal naar hun hand te zetten en zich met een gigantische voorpret te laven aan het genot van de overwinning.

Normen en waarden, winnen en verliezen, leven en dood: het is onder Balkenende één grote koude soep geworden. |

Jan Mulder