Het land van ernaast en verveel

Columns

Heeft u al de talkshow Het land van Maas en Geel gezien? Nee, dan moet u wel opschieten, want ik kan mij nauwelijks voorstellen dat die nog lang blijft bestaan. De kijkcijfers zijn bedroevend en in het huidige tijdsgewricht zijn niet veel televisiebonzen bereid slecht scorende programma’s aanlooptijd te geven.

Eerlijk gezegd verbaast het me niet dat Het land van Maas en Geel een zeperd is, en eigenlijk vind ik dat ook wel zo geruststellend. In veel kranten las ik dat Frits Barend zich met de training van de twee presentatoren zou bemoeien, maar toen ik hem een paar weken geleden tegenkwam, vertelde hij dat er tot dusver nog geen enkele sessie was geweest. Hij kon zich ook niet voorstellen dat het wat zou worden met dat programma. “Schrijf dat maar rustig op”, voegde Frits er aan toe.

Maas en Geel.jpg

De mislukking van Maas & Geel is in zo zoverre geruststellend dat ermee wordt aangetoond dat je toch over een zekere journalistieke vaardigheid moet beschikken om zo’n programma te kunnen presenteren. Vaak wordt gedacht dat het wel voldoende is om een beetje aan te lullen, maar journalistiek is – naast al het andere – toch ook gewoon een ambacht. Bovendien kan het pas écht lukken, als de presentatoren gedreven worden door een obsessieve nieuwsgierigheid.

Daar is bij Maas & Geel geen sprake van. Bridget Maasland dacht dit programma wel even tussen al haar schnabbels door te doen, maar dan gaat het natuurlijk mis. Je kunt niet als een vlo van hondjes op politici overspringen. Ik vraag me toch af hoe het met Bridget verder moet, dan behalve mooi te wezen. Van Katja Schuurman kun je zeggen dat zij zichzelf – met dank aan Theo van Gogh – naar een hoger podium heeft getrokken, en daarmee is ontsnapt aan het moeras van de onzin, maar Bridget Maasland heeft andere keuzen gemaakt. Alleen haar bankrekening zal daar op den duur voordeel van hebben. Cees Geel is een sympathieke, wat plat sprekende acteur, die altijd wel weer in zijn eigen stiel aan de slag kan.

Woensdagnacht presenteerde Paul Witteman op zijn bekende vakkundige wijze het afsluitende lijsttrekkersdebat. Hij was ontspannen en helemaal in zijn element. De onmogelijke situatie, waarbij nauwelijks een werkbare coalitie te formeren lijkt, was bijna komisch. Ik had de indruk dat Balkenende er wel van kon genieten. Hij lacht natuurlijk in zijn vuistje, want hij is helemaal het middelpunt en zonder hem valt er niets meer te regeren.

Wouter Bos had zich voorgenomen vooral niet in de kuil te vallen, waarin Ad Melkert op de gedenkwaardige nacht was getuimeld, toen hij in het afsluitend debat met een azijngezicht triomfator Pim Fortuyn van de tafel wegkeek. Wouter oogde opgeruimd, ondanks de tien zetels die hij had ingeleverd. Als Wouter er twintig meer had verloren, zou hij nóg blijer zijn geweest. Op een gegeven moment zei hij zelfs dat “wij” hadden gewonnen, daarmee naar zijn linkse partners wijzend. Femke knikte toen automatisch Femke mee, terwijl ook zij een zeteltje kwijt was geraakt.

De winst was gegaan naar Jan Marijnissen, en ook nog wat naar Wilders en Rouvoet, u weet wel, die man die abortus, euthanasie en al die andere verworvenheden wil afschaffen waar fatsoenlijke liberalen zo lang voor hebben gevochten. Jan Marijnissen wil trouwens de euro kwijt en de gulden weer terug. Vreemd genoeg vond ik dat Jan er in debat wat flets uitzag. Dat kan ik begrijpen. Al vanaf 1971 is hij in de weer met zijn partij, dat is bijna een half leven. En wat is de beloning, als hij na stug volhouden eindelijk 25 soortgenoten in de kamer heeft?

Regeren met Jan Peter Balkenende. Daar zou ik ook niet vrolijk van worden.

Het Parool, 25 november 2006

PS: Na publicatie van dit stukje belde Frits Barend op en zei dat ik zijn woorden mogelijk verkeerd had begrepen. Hij ziet het wel degelijk in Crhris Geel en Bridget Maasland zitten, en vindt dat ze een eerlijke kans moeten krijgen. Waarvan acte.