The Max Pam Globe
- Sinds 1998
- 23-04-2024
- @maxpam1 volgen © Max Pam
Mohammed B., mijn weldoener…
Gastenhoek
In de Rode Hoed hebben twaalf columnisten een column uitgesproken over een door mij opgegeven onderwerp. De komende tijd zullen die columns hier worden gepubliceerd.
Deze column is van Theodor Holman, die de de volgende stelling op kreeg: “’De moord op Theo van Gogh is het beste wat mij ooit is overkomen“.
Theodor Holman:
Top!
De heer Pam heeft mij verzocht een referaat te houden met de titel: “De moord op Theo van Gogh is het beste wat mij ooit is overkomen.”
Ik heb deze uitspraak kritisch onderzocht en heb moeten constateren dat hij geheel waar is. Ik dacht eerst dat de dood van mijn ouders het beste was wat mij ooit was overkomen, maar daar heb ik slechts een huis in Oud-Zuid aan te danken.
Ik ben dus, kortom, wat mezelf betreft, tamelijk content met die slachtpartij op mijn lieve, allerbeste vriend Theo van Gogh, maar ja, ik kan toch moeilijk naar de gevangenis stappen en zeggen: “Hee Mohammed B., bedankt hè. Top!”
Ik moet u ook eerlijk zeggen dat ik maar moeilijk kan wennen aan mijn nieuwe status van welstand en geluk. Om eens te variëren op een uitspraak van Johan Cruijff: ik kan inderdaad naar de bakker stappen en zeggen: “Ik ben de vriend van Theo van Gogh, geef mij brood!” En dan krijg ik brood. Wat heet: twee broden.
Wen je daar ooit aan?
Een paar maanden geleden werd ik gebeld door de Onze Man in Amerika met de mededeling dat het Witte Huis mij ging bellen. Drie minuten later werd ik gebeld door ons eigen ministerie van Buitenlandse Zaken met dezelfde mededeling. En weer tien minuten later kreeg ik namens George Bush zelf iemand van de West Wing aan de telefoon die niet alleen het een en ander wilde weten over Theo van Gogh, maar mij ook de groeten deed van George Bush himself, die nota bene naast hem zat. Ik heb van de zenuwen en de mij eigen slijmerigheid op alles ‘Yes sir, yes sir, yes sir’ geantwoord en aan die telefoon ook van die kleine buiginkjes gemaakt, en na het telefoongesprek rees mijn borst tot slagschipgrootte van trots, hoewel ik helemaal niets had begrepen van de vragen die mij werden gesteld en ze eigenlijk ook niet had gehoord.
Daarna moest ik trouwens erg denken aan wijlen mijn vader. Die had niet zo veel op met het koningshuis, maar toen hij werd geacht Hare Majesteit koningin Juliana rond te leiden bij de Nederlandsche Bank was deze eenvoudige Indische jongen, zoals hij zichzelf beliefde te noemen, zo overgeconcentreerd dat hij tegen Hare Majesteit opeens zei: “Wil je een kop koffie, mamma?”
Ook is er een gevaar dat je te snel went aan je nieuwe status. Zo werd ik eens gebeld door een zeer Beroemd Cabaretier die tot mijn vriendenkring behoort en die de stem imiteerde van John de Mol senior en mij vroeg of ik de talkshow van Barend en Van Dorp wilde overnemen voor 350.000 euro per jaar. Weer maakte ik van die kleine buigingkjes aan de telefoon. “Nee natuurlijk, John, dat doe ik, uitstekend”.
“Ja,” zei John de Mol voorts, “en als medepresentator dachten we aan Estelle Gullit”.
“Heel goed, John, leuk idee. Erg goed. Top”, antwoordde ik.
Een volle week lang heb ik in dit sprookje geloofd. Toen belde de Beroemde Cabaretier weer met de stem van de John de Mol, maar nu met de vraag of ik mijn broekje uit wilde trekken en aan mijn eigen pielemuisje wilde zitten. ‘Ja, ik had je vorige week ook heus wel door”, heb ik toen gelogen.
Ik wil maar zeggen: ook ik heb dus heus ook weleens moeilijk na de moord op Theo van Gogh.
Ik sprak daar laatst nog over met Robert de Niro en Steve Buscemi toen we in Balthazar in New York aan het lunchen waren. En drie maanden geleden, toen Madonna in Amsterdam was en zij en ik in het Amstel Hotel dineerden, zei ik ook dat die moord me nog vaak erg aangrijpt. Ik overhandige haar een exemplaar van mijn boek Theo is dood, waarvan overigens binnenkort een Duitse, een Engelse en een Franse vertaling verschijnt, gezamelijk goed voor een oplage die de honderdduizend overstijgt.
Maar goed, dat laat onverlet dat het toch heel erg is, wat die Mohammed B. met die Theo heeft gedaan. Heel erg. Dat moeten we niet vergeten. Dus als we die moord, volgende maand ergens, gaan herdenken, zou ik graag willen dat we allemaal eens bij onszelf nagaan, hoe het nu verder moet met ons land; we verharden zo erg, vind ik.
Ik sluit dus af met een Toch Bedankt, Theo… Ik blijf je herdenken als Mijn Weldoener…
Theodor Holman