Jan gaat zijn eigen baan

Gastenhoek

In de Rode Hoed hebben twaalf columnisten een column uitgesproken over een door mij opgegeven onderwerp. De komende tijd zullen die columns hier worden gepubliceerd.

Kuitenbrouwer1.jpg
Deze column is van Jan Kuitenbrouwer, die zijn eigen gang ging.

Jan Kuitenbrouwer:

Ik zat achter mijn bureau en keek naar mijn scherpe pen.

Ik moest een column schrijven voor de Avond van de Scherpe Pennetjes, vandaar. Was de pen wel scherp genoeg? Of was het een idee om nu juist eens de botte pen te pakken? Ik keek naar mijn botte pen. Hij was behoorlijk bot. Maar was hij wel bot genoeg?

Had ik niet nog ergens een radicaal standpunt?

Stop nu alle hulpverlening aan junks! O nee, dat stond vorige week al in HP/De Tijd.

Ik bladerde in mijn notitieboekje.

‘Johan Cruyff spoort niet!’ zag ik staan. O nee, dat had ik van de zomer al geschreven, toen hij Rita Verdonk de schuld gaf voor het mislukken van het WK. Toen kreeg ik meewarige mailtjes van voetbalkenners. Wat een oude koek, schreven ze, dat Cruyff gestoord is wisten we al lang. De directie van de NS weet het blijkbaar nog niet, en laat hem nu in z’n commercials optreden als woordvoerder. Terwijl hij dus niet spoort!

Of moest het iets worden in de trant van De moord op Theo van Gogh is het beste dat Theodor Holman ooit is overkomen?

Nee, dat ging hij waarschijnlijk zelf al uitleggen.

Een vlijmscherpe felicitatie aan het adres van de jarige wellicht, Max Pam? Of juist een condoleance, dat Mohammed B. hém niet vermoordde, omdat hij dan vereeuwigd zou zijn met een metershoog monument? Tja, een beetje voorspélbaar, misschien. En onaardig bovendien. Ik bedoel, de man is jarig. (proficiat, Max)

Wouter Bos is een fascist!

Nee, zoiets ging Bart Croughs ongetwijfeld beweren.

De Verlichting was een Vergissing!

Dan had je in élk geval Paul Cliteur en Herman Philipse op de kast.

Nou, kicken hoor.

Wel een leuke foto misschien, Herman Philipse en Paul Cliteur, samen op een kast.

De Vrijheid van Meningsuiting wordt schromelijk overschat!

Dan had je ze allemáál op de kast.

Maar ja, vónd ik dat wel echt? Of deed dat er eigenlijk niet toe?

Was er geen taboe dat ik kon doorbreken?

Een vers, nooit eerder doorbroken taboe? Een moreel maagdenvlies waar ik, met mijn scherpe pennetje, of misschien juist mijn botte? – nu ja, werkt u dit beeld desnoods zelf verder uit.

Het probleem met de taboes van nu is dat het de taboes van toen zijn, maar dan omgekeerd, met de oude breuklijnen nog duidelijk zichtbaar. Wat toen niet mocht, mag nu niet-niet, als u begrijpt wat ik bedoel. Het opnieuw doorbreken van zo’n taboe is dus eigenlijk een vorm van repareren, en dat is geen dankbaar werk voor een columnist.

Ik bedoel, ga als cabaretier maar eens op een podium staan met de mededeling dat je ‘even helemaal geen zín hebt om een non haar bek vol te schijten’. Of dat je, als je de koningin ontmoette, gewoon een goed gesprek met haar zou proberen te voeren, in plaats van haar in te smeren met Nutella en haar samen met een lilliputter, onder begeleiding van het Horst Wesell-lied, enfin… (gaap), u kent het.

Dát is het echte nieuwe taboe van deze tijd: het taboe op de matiging. Op normaalheid. Op betrekkelijkheid. Iemands pech of problemen relativeren is beledigend, en wie zijn eigen sores relativeert, krijgt geen aandacht. De markt houdt niet van betrekkelijkheid, de attentiewaarde is te laag. Meisjes van dertien, las ik van het weekend in de Volkskrant, kunnen je precies vertellen wat wurgseks is, dat hebben ze gezien bij GTST, maar of jongens ook menstrueren, dat weten ze niet. Wij leven in een cultuur die geobsedeerd is door extremen. Een cultuur die het absolute prefereert boven het betrekkelijke. Het Grote Onzinnige boven het Kleine Zinnige.

En zo komen we opnieuw bij Theo van Gogh, aan wie wij hier natuurlijk allemaal denken, zo kort verwijderd van De Datum. Korte tijd mijn beste vriend, lange tijd mijn beste vijand. Hij was verslaafd aan die cultuur, en werd er het slachtoffer van. Laten wij hem gedenken. Niet met een knieval voor dit taboe, maar juist met een aanval.

Weg met het extremisme, weg met het taboe op betrekkelijkheid! |

Jan Kuitenbrouwer