De volkeren geroepen

Columns

Politieke partijen hebben dubbele agenda’s en tijdens de formatie kunnen die ineens opengaan. De dubbele agenda wordt natuurlijk veroorzaakt door wat de partij enerzijds wil en wat de partij anderzijds kan bereiken. Verder hebben partijen tijdens de verkiezingen erg hun best gedaan zich zo goed mogelijk te presenteren, maar blijkt het er na de verkiezingen toch wat anders uit te zien.
Adembenemend in dit opzicht is de broederstrijd tussen de PvdA en de SP. Bij de PvdA beseft men heel goed dat men het verloren terrein slechts kan heroveren als men de SP weer terugkrijgt in haar hok. Om dat doel te bereiken deed zich nu het paradoxale verschijnsel voor dat de PvdA zich vast heeft geklampt aan de SP. Samen in de coalitie, dat was de strategie, want als de PvdA in de regering gaat en de SP in de oppositie is de kans groot dan de PvdA bij de volgende verkiezingen nog meer gaat verliezen.

Intussen probeert de PvdA de band met de heffe des volks te herstellen, terwijl de SP zich juist zo gouvernementeel mogelijk probeert voor te doen. Vlak voor de verkiezingen verklaarde de SP ineens de monarchie te willen aanvaarden en bleek de partij warempel ook nog voorstander te zijn van het lidmaatschap van de NAVO. Nog even, en Harry van Bommel is nooit op bezoek geweest bij Saddam Hoessein.

Soms is het laagje vernis erg dun. Iets van de werkelijke verhouding tussen PvdA en SP werd zichtbaar in een Volkskrant-reportage over de heibel in de Amsterdamse deelraad Zuideramstel. Sinds de Tokkies van de SP daar haar intrede heeft gedaan, is de politiek niet gezellig meer. Vooral de broedersocialisten van de PvdA moeten het ontgelden, want dat zijn natuurlijk de ware renegaten: “Mijnheer de voorzitter, hier is een misselijk makende leugenaar van de PvdA aan het bewind!”.

Dat dunne laagje vernis knispert niet alleen aan de linker kant, maar ook aan de rechter kant. Tijdens de verkiezingscampagne hebben wij kennis kunnen nemen van een in-keurige Christen Unie, die onder leiding staat van de even in-keurige André Rouvoet? Hij presenteerde zich als een principieel christen: sociaal, rechtvaardig en op en top een democraat. Maar wie weet nog dat ooit aan de wieg van die partij Meindert Leerling heeft gestaan, die namens zijn zwarte kousenkerk verklaarde dat homoseksualiteit een ziekte was?

De volken geroepen 2.jpg

In Trouw lees ik nu dat André Rouvoet De volken geroepen van de evangelist Pieter Bos heeft aanbevolen “als verrassend en vernieuwend”. Op de flaptekst schrijft Rouvoet dat dit boek “een uitdaging is aan de christelijke politiek” om zich “opnieuw te bezinnen”.

En inderdaad: volgens Pieter Bos heeft God een verbond gesloten met een paar landen, waaronder de Verenigde Staten, Rusland, Noorwegen, Brazilië…en Nederland! Daarom richt Satan zijn agressie juist op deze landen, reden waarvoor Hij de islam en de vrijmetselarij naar ons toe heeft gestuurd. Vroeger werd in dit rijtje ook altijd het jodendom genoemd, maar dat kan zelfs Pieter Bos niet meer maken.

Volgens Pieter Bos is God per definitie ondemocratisch. “Het koningsschap Jezus”, gaat namelijk lijnrecht in tegen de opvatting dat de meeste stemmen tellen. Vandaar dat God even zo lief een verbond sluit met een dictator. Sterker nog: er zijn sommige landen die door God “als proeftuin” worden gebruikt, zoals Benin, Oeganda en Zambia. Daar is bevolking weliswaar nog arm, maar ook heel christelijk- en men ligt er tenminste niet topless in de zon. Dat schijnt volgens Pieter Bos het allerergste te zijn.

Het is opmerkelijk dat André Rouvoet deze reactionaire vorm van het christendom omhelst, want tegelijkertijd hoor ik altijd dat hij erg links is. Daarom ben ik nu voor een minderheidsregering van SP, Christen Unie en Geert Wilders.

Binnenlands Bestuur, 15 december 2006

PS: Inmiddels heeft Rouvoet afstand genomen van zijn eigen flaptekst, die in zijn geheel aldus luidde: “Terwijl in het Nederlandse politieke debat de publieke betekenis van een levend geloof meer dan ooit onder vuur ligt, biedt Pieter Bos een verrassende en vernieuwende visie op het klassieke thema van kerk en staat. Zijn boek is niet alleen een uitdaging voor de christelijke politiek, maar zal hopenlijk ook vele individuele christenen én de christelijke gemeente prikkelen zich op haar actuele roeping in de samenleving te bezinnen.”

Van die actuele roeping zal Wouter Bos in een volgend kabinet nog heel veel last krijgen.