Jan Peter kan de slaap niet vatten

Columns

Jan Peter lag in bed en kon de slaap niet vatten. Denkend aan de formatie lag hij maar te woelen. Wie zouden er straks niet allemaal op zijn stoep staan? Wouter en Jan. Mark, Femke en André. En misschien ook nog Geert. Allemaal zouden ze iets van hem willen. Dat was bevredigend. Maar eigenlijk wilde hij niets van hun.

Jan Peter draaide zich nog eens om en kroop tegen de warme rug van Bianca. Ineens droomde hij dat Wouter en Jan bij hem tafel zaten en hem uitlegden dat “de” kiezer had beslist dat het allemaal socialer moest. Om het land te redden, wilden ze wel met hem in de regering, maar dan moest het CDA een grote ommezwaai maken.

Bedeesd vroeg hij waarom de PvdA en de SP geen ommezwaai hoefde te maken. Daarop begonnen Jan en Wouter begonnen hard te lachen. Maar Jan Peter, zeiden ze, je mag al blij zijn als je premier blijft.

“En de gulden komt ook weer terug!”, hoorde hij Jan roepen.

“En de Bos-belasting wordt ook ingevoerd!”, hoorde hij Wouter roepen.

Balkenende3.jpg

Jan Peter schrok wakker. Hij ging rechtop op in bed zitten en voelde zich klam van het zweet. Zoiets mocht nooit gebeuren. Hij moest een manier bedenken om van ze af te komen, zonder dat het onwil zou lijken. Er waren natuurlijk ook andere mogelijkheden. Zo bleef hij een tijdje mijmeren. Toen draaide hij zich om en probeerde lepeltje-lepeltje met zijn vrouw, die al die tijd vredig had liggen slapen. Wat was het toch heerlijk om de warmte van Bianca te ervaren. Langzaam dommelde hij weer in.

Ineens droomde hij dat Wouter en André bij hem aantal tafel zaten. Hij wilde iets zeggen, maar voordat de woorden uit zijn mond waren, werd er hard op de deur gebonsd.

“Dat is Femke”, zei Wouter, “die wil er ook bij zijn!”.

“Laat haar maar even wachten’, hoorde Jan Peter zichzelf zeggen. Misschien kunnen wij het wel met z’n drieën af.

“Maar ik wil Femke er juist bij”, zei Wouter.

“Dat dacht ik niet”, kwam André er tussen. Met z’n drieën hebben wij al tachtig zetels. Dat is toch genoeg”.

“Ja, maar dan zijn jullie dik in de meerheid”, wierp Wouter tegen, terwijl hij rood aanliep. “En waar is Jan. Zonder Jan kan ik niks beginnen. Zonder Jan heb ik verloren, maar met Jan heb ik gewonnen”. Wouter begon nu te huilen.

“Rustig nou maar”, zei André en hij reikte Wouter een zakdoek aan.

“Wij kunnen Femke toch altijd binnen vragen, als wij er niet uitkomen. En Jan zit ook in de gang te wachten tot hij geroepen wordt. Droog nu maar je tranen, wij komen er heus wel uit”. André legde troostend zijn arm om Wouters schouder.

“Maar van abortus en euthanasie blijven jullie af!”.

Dat laatste had Wouter zo hard door de kamer geschreeuwd dat Jan Peter er van wakker schrok. Als iedereen zich zo gedroeg, kwamen ze er nooit uit. Hij moest toch proberen te slapen, want morgen was het weer een drukke formatiedag, en en passent moest hij ook nog het land besturen. Hij draaide zich nu op zijn andere zij, dus van Bianca af. Misschien zou dat beter gaan.

Ineens droomde hij dat Geert in de kamer stond. Maar hij pakte Geert beet bij zijn kraag en zette hem de deur uit. Op de gang stonden Jan, Wouter, Femke, Alexander en de poes van Marianne met elkaar te praten. Zij riepen naar hem, maar snel stapte hij weer naar binnen.

Pfff…voor één ding moest hij zeker zorgen: dat het volgende kabinet maar zo kort mogelijk zou blijven bestaan.

Binnenlands Bestuur, 1 december 2006