The Max Pam Globe
- Sinds 1998
- 19-04-2024
- @maxpam1 volgen © Max Pam
Lang leve Sharon Dijksma!
Invallen
Emanuel Lasker, wereldkampioen schaken van 1894 tot 1921, heeft eens gezegd dat hij van iedere aap in een maand een schaakmeester kon maken. Ik had graag les van hem gehad.
Henk Hofland heeft eens gezegd dat iedere journalist die met twee woorden spreken kan vanzelf een keer adjunct-hoofdredacteur wordt. Dat is me ook al niet gelukt. Ik bedoel maar, zelfs voor Sharon Dijksma is er een grote toekomst weggelegd!
Dertien jaar nadat die schat de Tweede Kamer wist te bereiken, is zij nu zelfs geroepen tot het nobele ambt van het staatssecrtariaat. Wij, columnisten verheugen ons nu al op het nieuwe kabinet! Plasterk zet hem op!
Vast een klein voorproefje uit de oude doos. Dertien jaar geleden bij Sharons entree in de Kamer schreef ik de volgende column:
Formeren
Het was nog vroeg in de ochtend toen het 23-jarige PvdA-Kamerlid Sharon Dijksma achter haar bureau ging zitten om de post door te nemen. Er was weer van alles bij. De nieuwe Tina en de nieuwe Yes waren uit. Daar was ze op geabonneerd, omdat ze op de hoogte wilde blijven van wat de toekomstige kiezertjes zoal bezighoudt.
Ha, de nieuwe Donald Duck was er ook! Sharon stak haar duim in haar mond en begon te lezen. Als oud-voorzitster van de Jonge Socialisten was ze vooral geïnteresseerd in de avonturen van Dagobert Duck. Ze begreep heus wel dat die in het geld zwemmende oom Dagobert een karikatuur was, maar op een bepaald niveau verteldehij je toch hoe kapitalisten denken en handelen.
Een halfuurtje bleef het stil in de kamer. Alleen kon je af en toe het omslaan van een pagina horen. Juist wilde Sharon aan een verhaal van Goofy beginnen, toen er op de deur werd geklopt. Het was de bode van de Tweede Kamer. Haastig legde Sharon de Donald Duck weg.
“Dit is het regeerontwerp van informateur Kok”, zei de bode, en hij deponeerde een dossier op het bureau.
Wat een dik pak, dacht Sharon. Ze begon weer te lezen.
Ze las: “Nederland is een land met toekomst”. Ze las: “De wereld is anders geworden”. En even verderop las ze: “Kunst en cultuur zijn van betekenis voor de creativiteit van zowel degenen die het maken als voor degenen die ervan kunnen genieten”.
Sharon genoot. Goh, wat kon Wim Kok de dingen toch mooi zeggen.
Toen kwam het 23-jarige PvdA-Kamerlid bij het hoofdstuk over de studiefinanciering. Kok wilde een miljard bezuinigen. Van de basisbeurs zou minder dan 300 gulden overblijven. Sharon wist niet wat ze las. Alles waarvoor zij als jonge socialist had gevochten, werd in één keer weggevaagd. Driehonderd gulden! Ja, zij als Tweede- Kamerlid verdiende nu heel aardig, daar ging het niet om, maar was jullie strijd niet onze strijd? Van die luizige 300 gulden kun je niet eens de huur van een studentenkamer betalen. Voor kinderen van minder bedeelde ouders zou het op die manier onmogelijk worden om te gaan studeren. En hoe zat het met de financiële onafhankelijkheid van de student? Van dat oude socialistische visioen was nu helemaal nietsmeer over.
“Dit is te gek voor woorden!”, riep Sharon hardop.
“Wat zeg je daar?”.
Geschrokken keek Sharon om. Achter haar stond het PvdA-Kamerlid Netelenbos.
“Wat zeg je daar?”, herhaalde zij streng.
“Ik zei”, stamelde Sharon, ‘dat dit te gek is voor woorden. Hebt u die paragraaf over de studiefinanciering dan niet gelezen? Dat gaat toch in tegen alles wat wij socialisten altijd hebben voorgestaan?”.
“Luister eens, meisje. Je zit in de Kamer, het zij zo. Maar als ik je moeder was geweest, had ik gezegd: ga eerst maar eens wat studeren. Nu moet jou alles uitgelegd worden. Politiek is compromissen sluiten, dat is, dat begrijp ik goed, best wel moeilijk voor je. Ik heb er zelf ook jaren over gedaan om dat te leren”.
“Maar onze partij is toch tegen dit soort maatregelen? Dat staat toch in ons programma?”.
“Ho, ho, lieve schat. Dat ligt heel wat genuanceerder. Les één. Je hebt twee soorten partijen: oppositiepartijen en regeringspartijen. In de oppositie ben je altijd tegen, maar het wordt wat anders zodra je in de regering komt”.
“Bedoelt u dat je in de politiek ergens vóór kunt zijn, terwijl je eigenlijk tegen bent?”.
“Precies, Sharon! Nu begin je het te begrijpen. In mijn jeugd heette dat nog: dia-lec-tiek”.
“Maar mevrouw Netelenbos, wat moet ik dan zeggen als al die journalisten komen vragen wat ik ervan vind?”.
“Dan zeg je maar wat Wallage heeft gezegd, namelijk dat het regeerontwerp op het punt van de studiefinanciering te onduidelijk is om er definitief een oordeel over te kunnen vellen, en verder mondje dicht”.
Toen Netelenbos de kamer had verlaten begon Sharon weer in de Donald Duck te lezen. Goh, dacht ze, met haar duim in de mond, wat leer ik hier toch veel op het Binnenhof. Nog diezelfde avond liet de partij weten dat Sharon Dijksma zich voorlopig niet meer over dit onderwerp zou uitlaten, maar dat er geen sprake was van een spreekverbod.
NRC/ Handelsblad, 29 juni 1994