Minister Guusje, Eimert en Maxime

Columns

Graag had ik hierbij het nieuwe kabinet gepresenteerd, maar als u in de media nauwgezet alle insiders heeft gevolgd en hun subtiele commentaren juist heeft geïnterpreteerd, dan weet u alles al. Balkenende wordt natuurlijk de premier, daarmee is nog niets nieuws verteld.

Wouter Bos gaat uitleggen waarom hij zijn belofte niet nakomt om als fractievoorzitter in de Tweede Kamer door te gaan. Hij wordt minister van Financiën en vice-premier. Wellicht heeft u het als een kleine verrassing ervaren dat Ben Bot niet terugkeert. Dat komt omdat Maxime Verhagen zo graag op Buitenlandse Zaken wil. Businness-class reizen en verkeren met de groten der aarde is een jongensdroom van Verhagen, en aangezien hij tijdens de verkiezingscampagne veel van het vuile werk heeft opgeknapt, kon Balkenende niet aan de wens van zijn tweede man voorbijgaan.

Eimert van Middelkoop van de Christen Unie gaat naar Defensie. Hij moet dan wel beloven nooit meer met een vrouwelijke collega van D’66 naar de sauna te gaan, want dat kan natuurlijk niet als je de fatsoenspartij van Het Gezin vertegenwoordigt. Inderdaad krijgt André Rouvoet Familiezaken, met als verborgen agenda: dood aan de abortus en de euthenasie. Maar dat wist u natuurlijk al.

Wie ook de waarden van het gezin verpersoonlijkt, is Guusje Ter Horst. Zij studeerde af in sociale tandheelkunde, wat betekent dat je zelf geen tanden trekt, maar wel veel weet van het leed bij wie de tanden zijn getrokken. Zij is altijd mijn favoriete wethouder geweest. Wij verwelkomen haar op Binnenlandse Zaken.

En dan Onderwijs. De Volkskrant ziet graag Ronald Plasterk op die post, want voor de informatieverstrekking kan het nooit kwaad als je een lijntje hebt met een minister. Helaas is Plasterk een onvervalste atheïst en dat is voor het CDA en de Christen Unie onverteerbaar. Voor christenen zijn atheïsten mensen zonder moraal, een soort seriemoordenaars eigenlijk, en die kun je natuurlijk niet in je kabinet hebben. Wel willen Balkenende en de zijnen samenwerken met leden van een rivaliserend geloof, en vandaar dat hier Aboutaleb naar voren is geschoven.

Dat Donner weer minister van Justitie wordt en dat Sharon Dijksma ook het kabinet binnenhobbelt, had uzelf natuurlijk ook geconstateerd. Net als ik, luistert u namelijk naar al die insiders die schijnen te weten wat zich allemaal tijdens de onderhandelingen in het Catshuis afspeelt. Het lijkt wel alsof zij daar met z’n tientallen onder de tafel mee te luisteren naar wat er daarboven bij de familie Doorsnee gebeurt.

Omdat u alles al weet, wil ik de rest van dit stukje gebruiken om terug te komen op mijn stukje over het Apax-debacle en het terugkopen van PCM-uitgevers door de Stichting Democratie en Media (SDM). In dat stukje noemde ik de adviseurs Joop Krant en Grimbert Rost van Tonningen “zakkenvullers”, omdat zij die drie jaar geleden ieder een dikke tien miljoen euro kregen voor hun rol in de veiling, waarbij PCM aan Apax werd verkocht.

Joop Krant, baas van een firma met de naam Catalyst Advisors protesteerde in een email tegen die kwalificatie, maar op mijn verzoek nader op de kwestie in te gaan, antwoordde hij dat hij dat daartoe uitsluitend bereid was, als het gesprek off the record zou blijven. Dat plaatste mij voor een journalistiek dilemma, want voor je het weet, word je achter een gezellig kopje koffie deelgenoot van kennis die je niet mag gebruiken.

Rost van Tonningen.jpg

Op zijn webleg komt ook Rost van Tonningen terug op de deal: “Ik heb inderdaad een gigantisch honorarium ontvangen. Het was op één na de hoofdprijs. Daarvoor ben ik dankbaar, ik schaam mij er niet voor want dat bedrag was altijd naar een adviseur gegaan”. Het betalen van zulke bedragen “zijn nu eenmaal de zeden bij een veiling”, aldus dezelfde Rost van Tonningen.

Waarvan akte.

Het Parool, 3 februari 2007