Sharon Kips = Kader Abdolah

Columns

Soms kom je ineens, zonder dat je iets misdaan hebt, voor een moreel dilemma te staan. Zo schreef ik een paar maanden geleden een recensie over De verstotene van Naima el Bezaz. Afgezien van stilistische onvolmaaktheden vond ik het een belangwekkende roman. “In fictie doet Naima el Bezaz in feite hetzelfde als wat Ayaan Hirsi Ali in non-fictie heeft gedaan”, was mijn conclusie.

Kort samengevat gaat de roman over een Marokkaanse vrouw, die ondanks zware druk uit haar omgeving verliefd wordt op een Joodse jongen, van wie zij ook nog zwanger raakt. Helaas wijst de Joodse jongen haar af zodra jij te horen krijgt dat het meisje een islamitische achtergrond heeft. Het had dus een Hollandse West Side Story kunnen worden, als die Joodse jongen niet zo’n zak was geweest.

Over De verstotene werd weinig geschreven. De kranten zagen in de gelijktijdig uitgekomen roman Politiek gevangene, wat flauw geneuzel van Aukelien Weverling over een halfgare moeder die achter elke demonstratiebord aanloopt. Zo gaat dat, dacht ik nog, maar na een tijdje werd ik gebeld door een filmproducent die vroeg of ik een filmscript wilde maken van De verstotene.

Ik heb niet zo veel ervaring met het schrijven van filmscript, legde het voor aan anderen, en vroeg ook wat mijn vrouw ervan vond. Toen zij hoorde waar het boek over ging, zei ze: “Als we maar niet ons kind onder politiebegeleiding naar school moeten brengen”.

Van die opmerking keek ik wel even op, maar inmiddels is Naima el Bezaz op een Marokkaanse site bedreigd en krijgt zij bewaking. Of de film er nog komt, lijkt met de vraag. Voor de Boekenweek heeft Naima el Bezaz haar optredens moeten afzeggen en ook wilde zij niet meedoen aan de Avond van het Boek. Die ging gewoon door, zoals er in de oorlog ook gewoon door werd gevoetbald. (Doe ik het weer, zo’n ongeoorloofde vergelijking met de Tweede Wereldoorlog – sorry!)

Maar niet alleen door de afwezigheid van Naima el Bezaz was de Avond van het Boek een aanfluiting. Ruimt de publieke omroep eindelijk eens een uur in voor literatuur, krijgen wij een quiz. En wat voor een quiz! Presentator Hans Goedkoop, die er altijd uitziet alsof hij de hele dag in bad heeft gezeten, beschikt niet over het flux de bouche om de kijker langere tijd te vermaken. Adriaan van Dis, die dat wel heeft, maar er slechts bijzat als betaald jurylid, moest een paar uit zijn lenteslaapje worden gewekt. Volgens winnares Nelleke Noordervliet waren de vragen zo makkelijk dat zij er expres een paar fout heeft beantwoord om niet arrogant te lijken.

Namens het publiek zat er ook een prégepensioneerde dame bij die meteen op Kluun begon af te geven. Maar zo’n publiekslezer zit daar nou juist om niet de beroepscritici na te wauwelen.

Dat mens moet Kluun juist leuk vinden. In elk geval kreeg ik ineen vreselijk veel sympathie voor die kuutboeken van Kluun.
Een aanfluiting was ook de verkiezing van Het Beste Boek. Je zag Geert Mak ineenkrimpen bij elke nieuwe titel die uit de hoge hoed werd getoverd. Dat Harry won en niet Multatuli of WFH, allá, maar dat Kader Abdolah met zijn Huis van de moskee zo hoog scoorde, deed mijn gedachten een vlucht nemen naar Sharon Kips.

Kader Abdolah.jpg Sharon Kips.jpg

Deze zangeres uit Biddinghuizen won onlangs de X-factor omdat alle inwoners van Biddinghuizen met elkaar hadden afgesproken dat zij tenminste zes sms’jes zouden sturen ten faveure van hun dorpsgenoot. Zo vermoed ik met grote zekerheid dat alle medewerkers van De Geus, Abdolahs uitgeverij, hun vingers blauw hebben gestemd op hun auteur naar de top op te stoten.

Het Parool, 17 maart 2007