De vier gratis kranten

Columns

Omdat ik afgelopen donderdag toch op het station van Leiden moest zijn, besloot ik een consumentenonderzoekje te houden onder de vier gratis kranten van Nederland: de Metro, de Spits, De Pers en de Dag. Al deze bladen hebben korte namen, die ons verder niets inhoudelijks vertellen. Spits is als naam nog het meest to the point. De volgende gratis krant zal wel De Krant gaan heten.

De vier gratis bladen claimen enorme oplagen, maar vreemd genoeg krijg ik geen van die kranten regelmatig onder ogen, vermoedelijk omdat ik er aan voorbijloop. De gedachte dat wat gratis is niets kan zijn, zit diep in mij gebakken. Bovendien reis ik weinig met de trein, en dan loop je veel mis, want het station is het battlefield van de gratis kranten.

De Pers.jpg

In feite speelt het gevecht zich vlak buiten het station af, want in Leiden is alleen De Pers binnen verkrijgbaar. Dat zal wel voortvloeien uit een dure overeenkomst met de NS. Op de stoeptreden buiten staan krantenjongens de andere drie kanten uit te venten. Daarbij krijg ik al meteen een schok, aangezien exemplaren van de Dag uit fietstassen komen, waar heel duidelijk NRC/Handelsblad op staat. En wie herinnert zich niet dat NRC/Handelsblad al op de eerste verschijningsdag van de Dag een column plaatste van Jan Blokker, waarin die zich afvroeg of Nederland wel toe is aan “een nieuwsmedium voor de zéér zwakbegaafden”. Kennelijk is er toch sprake van synergie tussen “de slijpsteen van de geest” en “het nieuwsmedium voor de zéér zwakbegaafden”. Jammer eigenlijk dat slijpsteen niet gratis is, maar sinds Albert Verlinde is overgelopen naar de glossy van Catherine Keyl, is zelfs NRC/Handelsblad niet meer wat het geweest is.

De dag.jpg

Om te weten hoe de bladen er financieel voor staan, moet je altijd de advertenties tellen. Dat heb ik grootmoedig gedaan, zodat wij de volgende uitslag krijgen. Onderaan, op de vierde plaats staat De Pers met drie advertentiepagina’s op een totaal van 24 pagina’s. Dan volgt de Dag met vier advertentiepagina’s op een totaal van 28. De Spits en de Metro liggen ver voor. Deze bladen ontlopen elkaar niet veel, maar de Spits werd tweede met tien advertentiepagina’s op totaal van 31, terwijl de Metro als winnaar is geëindigd met 11 advertentiepagina’s op dertig pagina’s in het totaal. Gefeliciteerd!

Metro.jpg

Uit deze eenvoudige steekproef is al duidelijk dat De Pers en de Dag er niet in geslaagd zijn terrein af te snoepen van de bladen die eerder zijn begonnen. Hoe lang gaan De Pers en de Dag dat volhouden, dat is de vraag, want al het zo doorgaat zullen zij het snel moeten afleggen tegen de Metro en de Spits.

Spits.jpg

Inhoudelijk liggen de krachtsverhoudingen wat anders. Ik telde het aantal stukken dat ik wilde lezen. Ik geef toe dat mijn elitaire smaak niet helemaal representatief is, maar bij het lezen ben ik enigszins op mijn hurken gaan zitten. Zo telde ik in de Metro het bericht mee dat Angelina Jolie “het beste praat in haar nakie”. Dat was dan ook tevens het enige dat ik de Metro wilde lezen. De Spits deed het niet veel beter, maar toch nam ik het stukje tot me over die verwarde man die in de pausmobiel wilde springen. Ook bleef mijn oog haken aan het bericht over de raadselachtige verzwakking van de A28.

In de Dag, dat blad voor de zéér zwakbegaafden, stonden wel twee stukken die ik zou willen lezen. Het ene over het Milgram-experiment was echter een productie van het populair wetenschappelijk tijdschrift Quest, dat dus eigenlijk niet mag worden meegeteld. Als kwalitatief de beste krant kwam De Pers uit de bus. Daarin las ik vijf stukken, waaronder de column van Tommy Wieringa. Maar veel overlevingskansen geef ik De Pers niet.

Het Parool, 9 juni 2007