Watt en Half Watt in Utrecht

Columns

Wat er in Nederland aan de hand is, kon niet beter gedemonstreerd worden dan in aflevering van Pauw & Witteman van afgelopen woensdag. Alles kwam daarin op een wonderbaarlijke manier samen en wat mij betreft mag die uitzending een Nipkowschijf krijgen. Politiek was het die woensdag een mooie dag.

De Kamer had zojuist eindeloos gedebatteerd over een uitgave van drie miljoen, te weten de kosten van Ayaans beveiliging. Tevens was er een burgemeestersverkiezing geweest in Utrecht en tenslotte zaten wij ook nog te wachten op de uitslag van de verkiezing, die ons een nieuw volkslied moest opleveren. Alle gasten bij Pauw & Witteman hadden met één of meer van die gebeurtenissen te maken.

Eerst de verkiezing van het nieuwe Wilhelmus. Op zichzelf was dit, door Léon Verdonschot gepresenteerde programma niet onaardig, maar daar gaat het even niet om. Het was vooral opmerkelijk omdat Het nieuwe volkslied werd geproduceerd door Endemol, terwijl een samenwerking tussen VPRO en Endemol twintig jaar geleden ondenkbaar geweest zou zijn. Op de radio, zo hoorde ik onlangs, werkt de VPRO in de ochtenden samen met de EO, zodat je je zo langzamerhand wel kunt afvragen wat nog zo bijzonder is aan de omroep die altijd gezocht heeft naar het vernieuwende.

Frans Bauer.jpg

Hoewel er voor spek en bonen nog een jury bij zat, leidde de algehele egalisering in het omroepwezen ertoe dat bij de VPRO het lied van Frans Bauer tot onze nieuwe hymne werd gekozen. Een koor van oranjeboeren en buitenlui bracht bij Pauw & Witteman het lied ten gehore. Ten overvloede haast ik me te verklaren dat Frans Bauers Mijn Vaderland natuurlijk niet echt het nieuwe volkslied wordt, want in ons kabouterland is nooit iets echt.

Wolfsen en Pans.jpg

En dan was er de burgemeesterverkiezing in Utrecht. Beide kandidaten, Wolfson en Pans, zorgden tezamen voor een opkomst van minder dan tien procent. Zij onderstreepten de schijnvertoning door als Watt en Half Watt bij Pauw & Witteman een optreden weg te geven, dat niets anders was dan een bespotting van de democratie. Wolfson beweerde nog dat mensen tegen hem hadden gezegd: “Wij willen u wel, maar niet op deze manier”.

Jaja.

Zijn tante had dat zeker gezegd. Ongetwijfeld wist Wolfson al dat hij de volgende dag gewoon door de gemeenteraad zou worden benoemd. Zo’n Wolfson, die zo graag zo’n baantje wil en die niet het fatsoen heeft zich terug te trekken, is er direct verantwoordelijk voor dat burgers hun rug naar de politiek toekeren. Maar nu de televisie Wolfson heeft getoond als een knoeier en een amateur, zou het mij zeer verbazen als hij dat beeld nog recht weet te trekken.

Uiteraard ziet Den Haag in het debacle van Utrecht een aanleiding om het hele referendum onder tafel te werken. Toch is er niets mis met een burgemeestersreferendum, als je tenminste een procedure opstelt, waarin iedereen een eerlijke kans krijgt en niet alleen de kandidaten die door de politieke elite zijn voorgekookt. Zo erg is het toch niet als Ton van Royen of de slager om de hoek mee willen doen? In de Verenigde Staten heeft een filmacteur het zelfs tot president gebracht, waarna de wereld ook niet is vergaan.

Bij Pauw & Witteman werd ook nog over de beveiliging van Ayaan Hirsi Ali gesproken. Diezelfde morgen had Salman Rushdie het in de Los Angelos Times voor Ayaan opgenomen. Ik vroeg mij af wat er gebeurd is met het Rushdie-comité, dat ooit onder leiding stond van Adriaan van Dis. Je hoort er niet veel meer van.

Al deze kwesties werden bij Pauw & Witteman door de huishistoricus Maarten van Rossum becommentarieerd met tutut, hoho en dat is allemaal flauwe kul, zodat ik zeker wist dat ik naar een oer-Hollands programma zat te kijken.

Het Parool, 13 oktober 2007