Journalistieke strontvlieg

Columns

Het Schundblatt Story heeft aangifte gedaan tegen Daphne Deckers, omdat de kinderboekenschrijfster en echtgenote van Richard Krajicek, met een champagneglas een wondje heeft gemaakt op de kin van verslaggever Guido den Aantrekker. Volgens Daphne was het ongelukje, maar Guido meent dat de schrijfster “hier niet mee weg mag komen”.

Over haar literaire kwaliteiten kun je van mening verschillen, maar in deze zaak sta ik vierkant achter Daphne!

Als je het mij vraagt, is die Den Aantrekker een verschrikkelijke aansteller en probeert hij er voor zijn strontblaadje nog een publicitair slaatje uit te slaan.

Aantrekker.jpg

Bladen als Story vormen de pure journalistieke onderwereld en je moet die aangifte vergelijken met een klacht van Holleeder over een ten onrechte uitgeschreven parkeerbon voor zijn vluchtauto. Het gajus van Story maakt heel wat levens zuur door inbreuk te plegen op privacy, door te liegen en te roddelen, door mensen nodeloos te achtervolgen en geruchten te verspreiden, alles zogenaamd om lezers van informatie te voorzien, maar in feite om geen enkele andere reden dan om de eigen portemonnee te spekken. Het is journalistiek tuig, die pseudo-journalisten van Story.

Veel slachtoffers van dat soort bladen staan vaak machteloos en sluiten een pact om erger te voorkomen. Niemand weet precies hoe je de roddelpers moet aanpakken, maar ik ken toch twee gevallen van een geslaagde tegenactie. De eerste was van Rinus Ferdinandusse, die in het weekblad Vrij Nederland een interview afdrukte met Henk van der Meijden. In die tijd kletste Van der Meijden zijn pagina Privé nog vol met interviews die waren overgeschreven uit buitenlandse bladen, of die geheel verzonnen waren. Ferdinandusse paste die techniek toe op Henk van der Meijden zelf en dat leverde interview op dat nooit was gehouden, maar wel vol stond met allerlei pregnante details. Van der Meijden was razend, maar een proces over deze wederrechtelijke publicatie dorst hij niet te beginnen.

De tweede geslaagde tegenactie staat op naam van Theo van Gogh. Het bekende journalistieke roddelpaard Barbara Plugge meende in de Privé over het privé-leven van de later vermoorde cineast te kunnen berichten. Nou, dat heeft ze geweten! Onmiddellijk verscheen in HP/De Tijd een kleine verhandeling, waarin Van Gogh meldde dat Barbara Plugge onvruchtbaar door het leven moest, omdat er cement in haar baarmoeder was gestort. Tevens schreef Van Gogh een verslag over de pogingen van Plugge om in een Zuid-Amerikaans land voor een habbekrats een zwerfkind te adopteren. Allemaal gelogen natuurlijk, maar wel effectief. Plugge heeft nog even gedreigd met een proces, wat Van Gogh uiteraard prachtig vond, maar ook zij heeft niet doorgezet. Nadien had Van Gogh van Barbara Plugge geen last meer.

Een koekje van eigen deeg is dus de winnende techniek. Rudy Kousbroek heeft eens voorgesteld om een grote mobiele versterker te bouwen, die ingezet kan worden tegen een ieder die zich schuldig maakt aan geluidsoverlast. Dit apparaat is in staat om alles wat het opneemt tienvoudig versterken en terugkaatsen naar degene die het geluid veroorzaakt. Kortom, een keihard Tit for Tat is hét principe om de roddelpers mee te lijf te gaan.

Er moet dus een blad komen dat gevuld wordt met roddels over roddeljournalisten, en dat verschijnt zodra het weer nodig is. De waarheid doet er niet veel toe. In het komende nummer zouden wij een verslag kunnen verwachten over hoe Guido den Aansteller in zijn sm-kelder de Filippijnse au pair foltert, terwijl Guido’s vrouw boven de kinderen naar bed brengt. En wist u trouwens dat Matthie Slee, die slappe hoofdredacteur van Story, zich laatst op prostaatkanker heeft laten onderzoeken? Volgende week de uitkomst. Voor de rest hoop ik wel dat u discreet bent met deze informatie.

Het Parool, 17 november 2007