Vlaanderen bij ons!

Invallen

Ooit heeft journalist en liedjesschrijver Gerton van Wageningen voorgesteld om een tunnel onder België te graven, zodat hij comfortabel van Nederland naar Frankrijk kon reizen, zonder door elkaar te worden geschut door kinderhoofdjes. U zult het misschien niet geloven, maar in 1974 is zelfs de actiegroep Tunnel onder België opgericht.

België.jpg

Ook zijn er plannen geweest om van Terneuzen naar Lille een brug te bouwen…
ten einde de reis naar de Middellandse Zee zo veel mogelijk te bespoedigen. Dat was allemaal in de tijd dat Toon Hermans furore maakte met het door Gerton van Wageningen gecomponeerde liedje Méditerrannée.

Sindsdien is er veel veranderd. Er zijn in België nog wel kinderhoofdjes, de zogenaamde kasseien, maar die worden tegenwoordig liefderijk gekoesterd voor de wielerklassiekers. En reizen Nederlanders tegenwoordig naar het zuiden, dan wordt er in Brussel aangelegd om de echte filet américain te eten, of asperges à la Flamande. Ach, het is daar zo pittoresk in België! Heel wat Nederlanders hebben er een tweede huisjes vanwege het fijne eten, of een eerste huis vanwege het fijne belastingklimaat. De schrijver Jeroen Brouwers schijnt zelfs permanent in het paradijs van Zutendaal te wonen.

Maar helaas.

Sinds Nederland de Belgen in hun armen wil sluiten, is de kans groot dat heel België uit elkaar valt. Dat komt omdat onze zuiderburen er maar niet in slagen de tweetaligen tot één multiculturele samenleving te smeden. Het schijnt er slecht voor te staan met de eenheid van België. Volgens Geert van Istendael, het orakel van Brussel, zijn er zelfs drie scenario’s voor opsplitsing.

In het eerste scenario blijft Brussel bij Vlaanderen. Erg onwaarschijnlijk, want daarvoor spreken te veel Brusselaren Frans. In het tweede scenario komt Brussel bij Wallonië. Iets minder onwaarschijnlijk, maar het verlies van de Europese hoofdstad lijkt voor Vlaanderen geen goede zaak. In het derde geval worden wordt Brussel een autonome stadstaat, zoiets als Monaco of Washington DC.

Erg treurig allemaal, maar je zou toch zeggen dat er nog een vierde scenario moet zijn: Vlaanderen komt bij Nederland en Wallonië gaat naar Frankrijk.

Onlangs is uit een enquête gebleken dat zeventig procent van de Nederlanders graag ziet dat de Vlamingen zich bij ons aansluiten. Eventueel zijn wij zelfs bereid een omgekeerde terminologie te gebruiken: Vlaanderen komt niet bij ons, maar Nederland komt bij Vlaanderen. Ook goed, want zo’n fusie heeft alleen maar voordelen. Op alle gebieden kunnen Nederlanders van Vlamingen leren. Neem de politiek – zelf Filip Dewinter lijkt een monument van verstand vergeleken bij Geert Wilders. Bovendien krijgen de Vlamingen al een flink wat ervaring met lange kabinetsformaties. De huidige formatie in België duurt nu al zo’n 150 dagen. Dat begint in de buurt te komen van 208 dagen, die Den Uyl in 1977 nodig had om een regering samen te stellen.

Eén groot Nederland, wat zou dat mooi zijn! Ooit hebben de Flaminganten daar van gedroomd, en nu doe ik het. Maar helaas. Volgens Geert van Istendael zit het er niet in. Dat Nederlanders tegenwoordig zo dol zijn op Vlaanderen bewijst slechts dat Nederlanders heel weinig van Vlaanderen afweten. “De Vlamingen willen dat helemaal niet. Die hebben een nieuw zelfbewustzijn”, aldus Van Istendael, die ook nog wijst op de slogan van de Vlaamse gewestregering: “Wat wij zelf doen, doen wij beter”.

Als het er zo voor staat, ziet het er naar uit dat wij de Vlamingen moeten smeken en bidden. Die Vlamingen voelen zich superieur. Om in Berlijn, Parijs of Londen te komen, hoeven ze niet eens een tunnel te bouwen.

Binnenlands Bestuur, 2 november 2007