Hoewel geestelijken geacht worden de relatie tussen de mens en God te onderhouden, blijkt telkens weer hoe gewoon geestelijken eigenlijk zijn.
Meer dan gewoon.
Zo kun je een wekelijkse rubriek onderhouden over alle priesters en dominees die zich aan kinderen vergrijpen. Logisch natuurlijk, want hoe hoger je de lat legt – hoe dichter bij de hemel – hoe groter de kans dat het misgaat.
Freud zou daar geen probleem mee hebben.
Begin deze maand was er een geval van een dominee in de gemeente Overberg.
Dit stond er in het AD: “De kinderporno (ruim 100 afbeeldingen) wisselde de dominee uit met andere mannen op zogeheten chatsites. ,,Het was mijn dwaaltijd. Twee zoons hebben me betrapt, toen zijn we aan mijn herstel gaan werken.” In Overberg bleek al snel dat van herstel weinig sprake was. De verdachte ging er intensief om met een 7-jarig meisje. De K. nam haar graag mee de speeltuin, het zwembad en de sauna. Tijdens zo’n uitje schoot hij naakfoto’s van haar in verschillende poses. Omgekeerd moest het meisje ook foto’s van hem maken. Op die foto’s prijkten prominent zijn blote billen.
Als zijn vrouw thuis was, hield de geestelijke zich gedeisd. ,,Mijn vrouw is mijn waakhond,” liet hij zijn rechters weten. Maar omdat ze geregeld de deur uit was, en zijn vijf kinderen het huis uit zijn, kon De K. vaak ongestoord zijn gang gaan. De zaak kwam afgelopen najaar aan het rollen toen kinderen van 4 tot 9 uit Overberg uit de school klapten over de dominee. De K. had de meisjes proberen mee in bed te tronen, terwijl hij naakt was”.
De Kerkeraad “kon de zaak niet plaatsen”.
Dit was deze week het oordeel van de rechter. Weer het AD: “Dominee Bram de K. (60) is weer vrij man en kan gaan en staan waar hij wil. De Utrechtse rechtbank veroordeelde de oud-predikant van Zuidland, die ontuchtige handelingen pleegde met zeven kinderen in zijn nieuwe standplaats Overberg, tot een celstraf van 300 dagen, waarvan 253 voorwaardelijk. Omdat de dominee al 47 dagen in voorarrest zat, betekende dit onmiddellijke invrijheidsstelling. Wel moet hij binnenkort 240 uur werken als straf”.
‘t Is wel een heil en zegen, die taakstraf.
In Rome is een priester deze week tot 7,5 jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens seksueel misbruik van een negenjarig kind. Het gebeurde op zomerkamp.
Met het bezoek van de paus aan de VS gaat het trouwens heel goed. Na het gebed sprak de paus met slachtoffers van pedofiele priesters. Inmiddels heeft de Rooms-Katholieke kerk al een schadevergoeding van twee miljard dollar uitgekeerd. Een bedrijf zou bij zo’n tegenslag failliet zijn.
Eerder op de dag laakte de kerkvader de toename van geweld, de losbandige moraal en de toenemende afkeer van God.
Kijk naar jezelf, man!
DE EEUWIGE BOERKA
Mijn correspondent Kara Jansen wees op het volgende bericht. Het is al een paar jaar oud, maar het bestaat nog steeds. Het bericht leest bijna als een roman:
RIYADH — One of the most remarkable among the many and varied tribal customs that survive in Saudi Arabia is one that forbids anyone at all seeing a woman’s face. In parts of the Al-Kharj region, not even a woman’s husband and children are permitted to see her face uncovered.
In interviews with Al-Kharj residents, Sayidaty, a sister publication of Arab News, heard that often the first time even a daughter sees her mother’s face is after the mother’s death.
“I always dreamt of seeing my mother’s face because I am a woman like her,” resident Hissa Al-Massareir told the magazine. “But because of customs and traditions in the family, this was impossible. It was only when my mother died that my dream came true,” she added.
Al-Kharj native Muhammad Abdullah has never seen his wife’s face. “We’ve been married for ten years and I’ve never seen it, not once,” he said. The burqa — the garment that covers all of head except the eyes — “is stuck to her face 24 hours a day,” he said.
This is not for want of trying. “One day I tried to remove the burqa while she was asleep. She was furious. She left and went to her parents’ house and returned only after I had signed an undertaking that I would never attempt to do such a thing again.”
Saud Al-Otaibi also found his wife fiercely loyal to the custom. “I tried to blackmail my wife by saying I’d marry another woman if she didn’t show me her face,” he said.
But he was in for a surprise. “Instead of giving in she said, all right, marry someone else. And she set me up with a friend of hers who wasn’t so strict in her adherence to the custom, and I married her.”
Others report that they have become so used to not seeing the faces of even close relatives that they would be shocked if they did.
“I have never seen my mother’s face,” Ahmed Bikhait told the magazine. “I tried many times but was always rebuffed. By now I’d think it weird if she suddenly unveiled her face,” he added.
A woman in her sixties explained that this tradition, like many others, is disappearing fast. “We have inherited these customs from time immemorial, and they are normal to us,” she said. “But of course our children don’t believe in these traditions any more.” The imam of a mosque in the region, Ayid Al-Dosari, said there was no sin in a woman unveiling her face to her husband or children and the phenomenon had to be attributed to tribal customs rather than religion.
“This has nothing to do with Islam,” he said. “It’s simply one of the traditions that some tribes follow.
“In Islam, a husband can, of course, see the whole of his wife’s body. The face is the least he’s entitled to,” he said.
“But these are inherited customs and these people follow them. There is nothing I can do about that,” he added.
Een dochter die op de begrafenis voor het eerst het gezicht van haar dode moeder ziet, dat is inderdaad een literair gegeven. Maar luguber is het wel. Een man voor wie het gezicht van zijn vrouw onzichtbaar blijft, is in de literatuur al verschillende keren bedacht. Meestal gaat het om een man (soms een koning) die slaapt met een hoer – groot plezier! – die later zijn eigen vrouw blijkt te zijn – minder groot plezier!
HAAT IS EIGENLIJK LIEFDE IN DE ISLAM
Bij Pauw & Witteman zat Patrick Pouw, die een boek heeft geschreven over Suhayb Salaam, de zoon van de iman die mevrouw Verdonk geen hand wilde geven. Pouw heeft les gehad van Suhayb en hij heeft daar nu een boekje over geschreven: Salaam!, een jaar onder orthodoxe moslims.
Volgens Pouw wordt er op het instituut van vader en zoon haat gepredikt jegens ongelovigen. Zoon Suhayb zat bij Pauw & Witteman tegenover Pouw en dat leverde een komisch debat, waarin Sunhayb probeerde uit te leggen dat je eerst bij hem in de leer moest gaan om te begrijpen dat haat in de Koran eigenlijk liefde betekent. Het was een prachtig voorbeeld dat je met religieuze teksten alles kunt doen wat je wilt, en dat je er rustig het omgekeerde van kunt maken, zonder dat verder te bewijzen welke opvatting de juiste is. In dat opzicht is religie de ultieme vorm van dialectiek.
Het was jammer dat ik er niet bij was om Suhyab te vragen: “Maar wat vindt u ervan dat Theo van Gogh de uwen gietenneukers heeft genoemd?”. Daarna had ik graag uitgelegd dat geitenneukers een term is waarmee Van Gogh aanduidt dat hij juist héél veel van moslims houdt.
Het is trouwens een groot misverstand dat je God pas kunt begrijpen via tweederangs tussenpersonen die zich geestelijken noemen. Mocht er een God bestaan, dan richt die zich rechtstreeks tot U – o lezer! – en vast niet tot U via zo’n onnozelaar als Sunhyab.
De wereld wil bedrogen worden. Zoals je Sylvia Millescam wijs kunt maken dat ze geen kanker heeft en dat zij zich beslist geen chemokuur moet laten aanleunen, zo kun je nog een stapje verder gaan, zoals blijkt uit dit bericht in het Nederlands Dagblad van 17 april:
“Onlangs werd in een moskee in het Britse Bradford een dvd ontdekt met – eufemistisch gezegd – wel erg ongebruikelijke kinderliedjes. De ontdekking in de industriestad, die een grote moslimminderheid van 50.000 inwoners telt, was in feite zo schokkend dat het Britse parlement op de hoogte werd gesteld. Op deze dvd deze keer geen Engelse versie van Dikkertje Dap en Drie Kleine Kleutertjes, maar in het Arabisch gezongen en van Engelse ondertiteling voorziene liedjes over terrorisme. De in Egypte vervaardigde dvd’s waren geïmporteerd door een boekhandel vlakbij de plek waar terroristen hun vier aanslagen van 7 juli 2005 in Londen hadden voorbereid.
Op de voor kleine kinderen bedoelde dvd is een Arabische vrouw te zien die met haar twee kinderen speelt. Even later zien we haar in de slaapkamer bezig met knutselen aan een dynamietgordel. Haar dochtertje komt binnen en vraagt wat ze aan het doen is. Vervolgens loopt de moeder het huis uit, richting een groep Israëlische militairen, waar zij zichzelf samen met hen opblaast. Er volgen beelden van de begrafenis met het lijk van de moeder die sereen en mooi in het wit is aangekleed. Het meisje, dat een jaar of vijf oud is, vindt tussen de kleren van haar moeder nog een stukje dynamiet. Dan zweert ze: ,,Ik zal mijn liefde niet met woorden tonen. O Allah, u bent onze Redder.” De kinderliedjes zijn zonder enige twijfel geïnspireerd door de 22-jarige Reem-al-Reyashi, een Palestijnse moeder van twee kinderen, die zichzelf op 14 januari 2004 met vier Israëlische soldaten opblies.
We kunnen ons de kloof tussen de denkwereld van het extremistische islamisme en van – zeg maar – de rest van de wereld niet groot genoeg voorstellen. Terwijl men zich in VN-verband inspant om de ‘wereld geschikt voor kinderen’ te maken (VN-document: A World Fit for Children , 2002) door hen beter te beschermen tegen bijvoorbeeld oorlog en uitbuiting, debatteren islamistische theoretici over de vraag of minderjarigen al dan niet toestemming van hun ouders nodig hebben om martelaars, lees: zelfmoordterroristen, te worden. Waar komt het denken van extreem radicale groepen als al-Qaeda, Hamas en Hezbollah vandaan? Anders dan in het sterk geseculariseerde West-Europa, waar nauwelijks hogere doelen lijken te bestaan dan het snel bevredigen van de behoeften van de individuele mens, kennen Osama bin Laden c.s. een zaak die ver uitstijgt boven de belangen van de afzonderlijke persoon. Die heilige zaak is het verdedigen van de islam en daarom martelaarschap waard: ‘De Amerikanen houden van Pepsi-Cola, wij houden van de dood'”.
Enzovoort.
Persoonlijk houd ik trouwens meer van Coca Cola dan van Pepsi.