Is De Telegraaf weer rabiaat geworden?

Columns

In de Volkskrant, de krant van links in de jaren tachtig, las ik dat De Telegraaf sinds kort weer op heksenjacht is. Lange tijd heeft De Telegraaf zich ontwikkeld tot een fatsoenlijke dagblad, maar daar is volgens sommige insiders verandering in gekomen. De Telegraaf voert weer ouderwetse hetzes, het strijdmiddel waarmee de krant na de oorlog groot is geworden. Zo kreeg deze week minister Jacqueline Cramer op de voorpagina over zeven kolommen “uit de zak”, omdat zij in 1986 een advertentie had ondertekend, waarin impliciet het ontvreemden van documenten uit het ministerie van Economische Zaken werd goedgekeurd.

Bluf.jpg


Volgens John Jansen van Galen is De Telegraaf “rabiater” aan het worden, terwijl Bert Vuijsje – een andere mediakenner – meent dat bij De Telegraaf het oude adagium “hoe platter hoe beter” weer van stal is gehaald. Mediahistoricus Huub Wijfjes constateert dat De Telegraaf de jacht op nieuwe slachtoffers heeft geopend en hij verbaast zich erover dat andere kranten moedoen.

Zware woorden die onweersproken blijven, omdat de hoofdredactie van De Telegraaf niet wenst te reageren.
Al vorig jaar – na de dood van politiek commentator Kees Lunshof – heb ik een ommezwaai van De Telegraaf voorspeld. Het mag waar zijn dat Lunshof steeds heeft geprobeerd de krant salonfähig te maken, maar daar staat tegenover dat diezelfde Lunshof verschillende malen een koers heeft ingezet die regelrecht inging tegen de opvattingen van de eigen achterban. Het had bijvoorbeeld helemaal in de lijn der verwachtingen gelegen als Pim Fortuyn door De Telegraaf was gesteund, maar dat gebeurde niet. Lunshof vond Fortuyn “mallotig” en wees zijn ideeën af. Later is wel beweerd dat er kinnesinne van nichten onderling in het spel was. Ook was het een blunder van Lunshof om vóór Europa te kiezen, terwijl de Nederlandse bevolking per referendum in grote meerderheid “nee” zei.

Als je een beetje links bent angehaucht, kun je de standpunten van Lunshof prijzen, maar volgens mij is het geen toeval dat het de laatste jaren met De Telegraaf duidelijk minder ging. Commercieel bezien was de krant van wakker Nederland beter afgeweest zonder Lunshof. Nu hij en zijn hoofdredacteur Johan Olde Kater zijn verdwenen, worden de zaken recht gezet. De Telegraaf wil weer gewoon veel kranten verkopen. Grotere en hardere koppen moeten daarvoor zorgen.
Eerlijk gezegd lijkt het mij wel gezond dat ook de aanhang van Geert Wilders en Rita Verdonk zich op de een of andere manier vertegenwoordigd ziet in de kolommen van een krant. Het gewraakte stuk over Jacqueline Cramer was weliswaar op de vrouw gespeeld, maar de minister kreeg ook de gelegenheid om te verklaren dat zij “een schoon geweten” had en zich niet “persoonlijk aangesproken” voelde. Je moet wel erg fijngevoelige linkse tenen hebben om in dat stuk iets rabiaats in te zien .

Lucky Luyk.jpg

Zelf heb ik overigens nooit enige sympathie kunnen opbrengen voor de krakers en dat blaadje Bluf!, dat zo tegen het kapitalisme en het speculantendom tekeer ging. Dat komt ongetwijfeld, omdat ik tegenover de Lucky Luyk woonde in de tijd dat dit pand in de Jan Luykenstraat werd gekraakt. Dat was niet altijd een pretje. Op gezette tijden stegen er uit onze straat zulke dikke rookwolken op dat bewoners in andere wijken stil bleven staan en omhoog wezen. Lantaarns werden ontwricht en auto’s op hun rug geworpen. Ook wilde ik op een dag de buitendeur opendoen, toen een megafoon riep: “Wilt u onmiddellijk het huis verlaten. Voor uw portiek ligt een bom!”.

Mijn vrouw, die boven was, wikkelde onze baby in een deken en rende met twee stappen tegelijk de trap af.
Sindsdien heb ik mijn geloof in de subversieve actie een beetje verloren. Twintig jaar na dato vond ik heel wat bevriende namen op die advertentie ten gunste van Bluf!. Martin van Amerongen staat er op, toen nog hoofdredacteur van De Groene. En Gerard van Westerloo, misschien wel de beste journalist van Nederland. Het was de tijd dat er even werd rond gebeld en er weer honderd namen van verontruste Nederlanders onder een petitie stonden.

“Nederland politiestaat”, schreef Rudi van Meurs in Vrij Nederland.

De gewone burgerij sidderde, maar eigenlijk heeft het al dat verzet niets dan onzin opgeleverd. Binnenkort is iedereen weer vóór kernenergie.

Het Parool, 29 augustus 2008