Inderdaad, het moest

Maar meneer

Reageren, mits serieus, kan onderaan de pagina bij Maar Meneer. Ook voor aanvragen lezingen en optredens.

Hieronder de reactie van Atte Jongstra op mijn recensie over zijn boek Klinkende ikken in HP/De Tijd van 21 november 2008.

kanarie.bmp

Geachte Heer Pam,

In uw vriendelijke recensie over mijn boek Klinkende ikken maakt u bezwaar tegen een passage, waarin ik vertel dat Michaël Zeeman hem niet meer omhoog kan krijgen.

“Moest dat nou?”, zo vraagt u.

Inderdaad, het moest.

Omdat het waar is.

Dr. Zeeman belde mij vandaag om te zeggen hoezeer hij had genoten van Klinkende ikken. Ook van het stuk dat ik aan hem had gewijd. Hij vond dat het met grote liefde jegens zijn persoon was geschreven, wat ik uiteraard kon bevestigen. Ik vertelde de heer Zeeman dat u in uw recensie bezwaar had gemaakt tegen de niet meer omhoog-passage.

Dr. Zeeman was hierover niet zeer gesticht, en heeft mij nogmaals verzekerd dat ik omtrent zijn fysieke takelwerken niets dan de waarheid had geschreven. Hij beschikte over wel tien getuige-deskundigen, zo zei hij: “Wat zeg ik, tien?”.

De eerlijkheid gebiedt mij wel te vermelden dat de heer doctor Zeeman mij op een ander punt moest corrigeren. In het stuk dat ik aan hem wijdde is sprake van zijn dissertatie over oorontsteking bij de kanarie, waarin als therapeutisch apparaat het nat gemaakte wattenstaafje wordt aangeraden. Zeeman: “Dit is onjuist. De kanarie heeft geen oren”.

Ik neem dit van de heer Zeeman aan zonder dat hij daarvoor getuige deskundigen hoeft aan te voeren. Waar het dan om ging? Het blijkt dat de kanarie tijdens excrementaire inspanning soms een deel van het darmstelsel naar buiten werkt. Daar is dan de befaamde Natte Wattenstaaftheorie van Zeeman op van toepassing: voorzichtig terugduwen.

Atte Jongstra.bmp

Atte Jongstra