Hertenjagers en kippenneukers

Invallen

Vorige week verbrak de Volkskrant het contract met de fotograaf Jean-Pierre Jans. Aanleiding was een gemanipuleerde foto waarop een paar huppelende hertjes stonden, die in werkelijkheid daar nooit hadden gehuppeld.

Jean-Pierre Jans 2.bmp

Volgens de fotograaf was het een misverstand en waren er spelende neefjes op bezoek geweest, die wisten hoe je moet fotoshoppen. “Toen ik later de foto naar de krant stuurde, heb ik dat niet gezien”, zei de fotograaf in zijn verweer. Het was dus de schuld van Kwik, Kwek en Kwak, maar Volkskrant-hoofdredacteur Pieter Broertjes wilde daar niet aan.
Hij beëindigde de samenwerking, een harde beslissing, maar een serieuze krant kan zich geknoei met de werkelijkheid niet veroorloven.

Een andere affaire deed zich voor bij NRC/Handelsblad. Kort samengevat is er dit gebeurd, althans als wij afgaan wat Geert Wilders heeft verteld in HP/De Tijd.

Op een dag werd de achttienjarige zoon van Frank Vermeulen door de politie van zijn bed gelicht, omdat die Geert Wilders met de dood had bedreigd. De zoon deed dat via de mobiel van zijn vader, die redacteur is van het katern Opinie & Debat. Kort na het gebeurde meldde vader Vermeulen zich bij Wilders om excuses aan te bieden. Volgens Wilders “smeekte” de journalist “met tranen in de ogen” om de aangifte in te trekken.

Maar dat werd geweigerd. Dat kwam Wilders – naar eigen zeggen – te staan op een column van Vermeulen, die door de PVV-leider aldus werd samengevat: “Op scherpe toon werd verklaard dat ik burgers tegen elkaar zou opzetten, haat zou zaaien bovendien hypocriet zou zijn”. Verderop zegt Wilders nog dat hij “voor rotte vis werd uitgescholden” en dat hij daar nog kippenvel van krijgt.

Frank Vermeulen.bmp

Zelden zag men het Oedipuscomplex zo fraai verbeeld als in deze kleine tragedie, want wie zoiets leest, begrijpt onmiddellijk dat een reputatie wordt gebroken. Het duurde even voordat NRC/Handelsblad in actie kwam. Het eerste commentaar was “geen commentaar”, zeker voor een krant een zwaktebod. Pas toen de Volkskrant erover berichtte, stond ’s avonds op de site – en niet in de krant – deze korte verklaring: “De hoofdredactie heeft besloten de politieke column en het PolitBlog van redacteur Frank Vermeulen te beëindigen. Een zaak die begon als een particuliere kwestie tussen hem en een lid van de Tweede Kamer – over wie hij als columnist vrijuit moet kunnen schrijven – is een belemmering geworden voor zijn professionele functioneren. Wij betreuren dit”.

Verder niets.

Na nog een dag wachten, mocht Vermeulen zelf zijn kant van de zaak belichten. Hij deed dat op een even arrogante als huichelachtige manier. Was hij zijn column begonnen met de ruiterlijke erkenning dat “mijn zoon en ik fouten hebben gemaakt”, dan had zijn misser misschien nog iets van zelfreflectie gekregen, maar in plaats daarvan wierp hij een rookgordijn op met geleuter over de Hobbits uit The Lord of the Rings. In de kern bevestigde Vermeulen de lezing van Wilders, maar kennelijk was het in zijn naiveteit nooit bij hem opgekomen dat hij na het gebeurde niet meer over Wilders zou kunnen schrijven. Vermeulens domme arrogantie zit in de tournure aan het eind als hij de wereld op zijn kop zet met de conclusie: “Het komt er in het kort op neer dat deze schrijver nu kwetsbaar is geworden voor de verdachtmakingen van het Kamerlid”. (Zie de column hieronder).

Hallo?!

Alsof Geert Wilders soms Frank Vermeulen en diens zoon heeft bedreigd. Je moet maar durven. Wilders heeft in deze zaak niemand verdacht gemaakt. Hij is slechts bij zijn aangifte gebleven, wat mij heel terecht lijkt. Dat Wilders in de toekomst Vermeulen verdacht zou kunnen maken, is op zichzelf al een verdachtmaking.

Pas na aandringen van lezers wijdde NRC-hoofdredacteur Birgit Donker toch nog een commentaartje aan de zaak. Een eigen gedachte voegde zij niet toe en in feite herhaalde zij wat Frank Vermeulen zelf ook al had geschreven. Wat mij in dit alles nog het meeste opviel, is dat Wilders zelf door NRC/Handelsblad niet aan het woord is gelaten en dat er namens de krant zelfs niet een eenvoudig “sorry” vanaf kon. De Slijpsteen van de Geest wilde ooit een chique krant zijn.

Het Parool, 27 december 2009

Het excuus van Frank Vermeulen:

Frank Vermeulen 2.bmp