Een hypotheek in Zimbabwe

Beweringen en bewijzen

Als je de stapels lijken beziet die de geschiedenis heeft voortgebracht, dan moet ik erkennen dat ik ontzaglijk veel geluk heb gehad. Zo is mijn seksleven begonnen in een tijd dat de pil al bestond maar Aids nog niet.

centrale-bank-zimbabwe

Het ergste dat je kon overkomen was een druiper, maar daarvoor ging je naar de Groenburgwal in Amsterdam, waar je van de GGD een spuit in je bil kreeg. In de wachtkamer zat je met een klein groepje lotgenoten wat schaapachtig voor je uit te kijken. Voor platjes was de oplossing nog eenvoudiger. Daar kreeg je een zalfje voor.

Goeie ouwe tijden!

Er was in die dagen nog een hoop op een Elfstedentocht. Over het klimaat maakte niemand zich zorgen. Militaire dienst was voor jongens, die te dom waren om zich als geestelijk ongeschikt te laten afkeuren. Malthus had zijn mond erover opengedaan, maar in de twintigste eeuw sprak vrijwel niemand over het probleem van de overbevolking. Toen de demograaf Alfred Sauvy in de jaren zestig de moderne mens beschreef als een zich snel voortplantend knaagdier, dat rondloopt in een kruitfabriek, werd hij uitgelachen.

Gelukkig is hij, aan wie al deze sombere vooruitzichten voorbij zijn gegaan.

Maar de meeste mazzel heb ik gehad bij de aankoop van een huis. Ik kocht het een tijd dat ik redelijk goed verdiende, maar zeker niet behoorde tot de bovenste laag van de middenklasse die ze tegenwoordig “de arme rijken” noemen. Een vermogen bezat ik niet. Er stond op mijn rekening een bedrag waarmee ik precies twee maanden op vakantie kon gaan.
Het was op een zonnige dag dat ik over straat liep en een huis te koop zag staan. Een heel pand in een keurige straat – het droomhuis dat zetelt in de geest van ieder mens, het huis op het witte paard, waar ik met mijn droomvrouw zou gaan samenwonen en droomkinderen zou krijgen, die om de hoek naar de droomschool zouden gaan.

Een megalomane waas maakte zich van mij meester en achteraf begrijp ik nog steeds niet hoe ik heb aangedurfd een financieel adviseur aan te spreken.

Daarvoor stapte ik zo’n kantoortje binnen met veel wit en Jan des Bouvrie meubelen. Toen ik de vraag voorlegde of ik het bewuste pand zou kunnen verwerven, had ik een meewarig hoongelach verwacht, maar het tegendeel was het geval. De financieel adviseur begon driftig te rekenen en grafieken te tekenen, om tenslotte tot de verrassende conclusie te komen dat aanschaf wel degelijk mogelijk was. Ik moest dan wel voor 120% lenen, bij een hypotheek die zeker zes keer zo hoog was als mijn inkomen. Het klonk mij als muziek in de oren en een gerenommeerde bank was snel gevonden.

Dat was nog geen vijftien jaar geleden. De beurzen begonnen langzaam maar gestaag te stijgen en de huizenprijzen zouden hetzelfde doen. Achteraf bezien is het de verstandigste financiële beslissing van mijn leven geweest – misschien wel de enige verstandige financiële beslissing. Ik heb er een tijd hard voor moeten ploeteren, maar inmiddels is het huis een aardig pensioen waard gevonden.

Heil aan de financieel adviseur!

Volgens critici van de nieuwe maatregelen, opgelegd door de Autoriteit Financiële Markten,  zou iemand als ik vandaag de dag geen kans meer krijgen op zijn droomhuis. Bij een hypotheek moeten de starters een flinke som meebrengen, zodat de komiek Bob Hope toch gelijk heeft gekregen met zijn wisecrack: “Een bank is een plek waar je geld kunt lenen, als je kunt bewijzen dat je het niet nodig hebt”.

Het slagveld van de economische crisis overziende, vermoed ik dat het échec met Icesafe veel meer reputatieschade heeft toegebracht dan financiële autoriteiten zich realiseren. IJsland is keurig land, waar het water zo schoon is dat de zalmen er nog willen bijten. Ik ben er wel eens geweest. Aardige mensen, die toeristen niet behandelen als slachtoffers die je iets moet aansmeren. Corruptie en IJsland lijken niet samen te gaan.

geld-zimbabwe

Natuurlijk zijn de spaarders die hun geld bij Icesafe hebben weggezet gretige sukkels, maar je bent toch geneigd te denken dat IJsland geen Zimbabwe is, waar de Centrale Bank onlangs zonder toestemming 300.000 euro van de Hivos-rekening naar de eigen rekening heeft overgemaakt. Het Humanistisch Instituut voor Ontwikkelingssamenwerking (Hivos) heeft als doelstelling het bevorderen van “een eerlijke, vrije en duurzame wereld, waarin vrouwen en mannen gelijke toegang krijgen tot middelen, mogelijkheden en markten”. Aandoenlijk mooi.

Opgelicht door de Centrale Bank!

Nee, niet cynisch worden.

hivos2

Hivos is trouwens niet de enige instelling, waarvan de rekening werd geplunderd. Gideon Gono, de Nout Wellink van Zimbabwe, heeft inmiddels toegegeven dat er voor miljoenen “proletarisch is gewinkeld” bij Amerikaanse rekeninghouders, meestal ook instellingen die via ontwikkelingshulp het beste met de Zimbabwianen voor hebben.

Het logo van de Centrale Bank van Zimbabwe bestaat uit drie op elkaar gestapelde rotsblokken, zag ik op de website. Misschien moet ik mijn hypotheek maar eens naar Zimbabwe oversluiten, voordat Hans Hoogervorst daar als toezichthouder wordt gedetacheerd.

de Volkskrant, 26 april 2009, zie ook voor reacties.