Wonderen bestaan: Lakeman slaat op tafel

Columns

In tijden van crisis is de Nederlandse televisie een eindeloze bron van vermaak. Bij De Wereld Draait Door sloeg Pieter Lakeman met de vuist op tafel. Een prachtig gezicht! Al lang had ik gehoopt dat iemand dat zou doen bij Yvon Jaspers, want dat lieve meisje vertegenwoordigt voor mij alles wat klef is op de buis.

Boeren en die boerinnen die elkaar zoeken, dat is al iets gruwelijks, maar mijn weerzin tegen Ivon is begonnen mij het KRO-programma Wonderen bestaan.

Lakeman

Onder leiding van Yvon werd daar gebruikt gemaakt van het zielige soort mensen, dat een wonder heeft beleefd. Het gaat dan over uitgekomen voorspellingen, over verschijnselen van gelijktijdigheid, over personen die op twee plaatsen te gelijk zijn (bi-lokaliteit), over wonderbaarlijke genezingen, of over beschermengelen die iemand uit een penibele situatie hadden gered.

Eigenlijk was dat programma pure oplichterij met Yvon als de Dick Scheringa van de emotie-tv. Toen Yvon bij DWDD weer eens haar bekende emotievraagjes stelde – voel je dan niks, wat ging er door je heen? – had Lakeman het even te kwaad bij zoveel domheid.

Boem!

We waren er beduusd van in de huiskamer.

Ineens moest ik erg lachen.

Om wie ik ook moest lachen, was Marcel van Dam. Die beschreef Lakeman in de Volkskrant als “gemankeerde Ralf Nader”.

Je moet maar durven!

Exotafles

Als er nu iemand een gemankeerde Ralf Nader is dan is het wel Marcel van Dam zelf. Kennelijk hoopt Marcel dat wij met z’n allen de Exota-affaire zijn vergeten. Als ombudsman bij de VARA bracht Marcel zelf in 1971 een fles tot ontploffing, daarmee suggererend dat Exota een gevaarlijk product was. De ontplofte fles was echter een sherryfles, wat je in de snelheid van de opname niet kon waarnemen. Door de actie van Van Dam gingen Van Tuijn’s Limonadefabrieken en Distilleerderijen N.V failliet en na lang procederen moest de VARA een schadevergoeding van bijna acht miljoen betalen.

Vanuit zijn landgoed heeft Van Dam daarover nog vele jaren zitten mokken.

Anders dan de Van Tuijn’s Limonadefabrieken is DSB natuurlijk terecht omgevallen. Van sommige kanten wordt gesuggereerd dat de belastingbetaler uiteindelijk bij het redden van de bank beter uit zou zijn, maar dat is natuurlijk nattevingerwerk. Mij lijkt de ondergang van DSB een uitstekend signaal voor andere banken. In de toekomst zullen die banken het wel uit hun hoofd halen de consument op te schepen met waardeloze producten. Als belastingbetaler heb ik juist iets extra’s over voor de liquidatie van DSB, al die aardige werknemers ten spijt die zich nu ineens van hun beste kant laten zien. Maar in de afgelopen jaren hebben ze toch vrolijk die koopsompolissen en andere bedenkelijke leningen verwerkt.

Eigenlijk had ik hier een stukje willen schrijven over de seniorenomroep MAX, die op het jaarlijkse omroepcongres in Hilversum is verkozen tot het mediabedrijf van het jaar. Op dat congres feliciteert de omroep altijd zichzelf. Volgens de jury laat MAX tegenwoordig een eigen geluid horen, maar er wordt wel gewaarschuwd dat oubolligheid op de loer ligt.

Toen MAX vijf jaar geleden werd opgericht, stond op hun site dat Nederland wakker geschud moest worden met meer aandacht voor Nederlandse muziek: “Een orkest, een combo’tje, een band met visie. Oude grijze muizen ophalen, u en ik die genieten van het oude, maar ook van het nieuwe. Borsato met orkest, ja zelfs Frans Bauer met orkest”.

Borsato is inmiddels ook failliet en als ik een van zijn naaste medewerkers mag geloven, heeft de zanger alles geweten. Is dat verbazingwekkend? Nee, natuurlijk niet. Het zou een wonder zijn als het anders was. Wij kunnen nu eenmaal niet allemaal zo dom zijn als Yvon Jaspers.

Trouwens bij DWDD toonde Jan Slagter van MAX zich zeer trots op het geheugenspelletje dat de oudere kijkers ’s ochtends wordt voorgehouden. Een leuk spelletje, maar elke deskundige kan je vertellen dat je er niets aan hebt en dat je geheugen er niet mee wordt getraind. Wonderen bestaan niet, maar oplichterij wel.

Het Parool, 17 oktober 2009