Rat op zinkend schip

Columns

Na nog geen anderhalf jaar hoofdredacteur te zijn geweest van HP/De Tijd is Jan Dijkgraaf vertrokken naar Powned. In het persbericht van uitgever Audax werd Dijkgraaf geprezen als een vernieuwer, maar als je zijn arbeid met een ander oog bekijkt, moet je vaststellen dat een rat het zinkende schip verlaat.

Bij zijn aantreden zette Dijkgraaf direct een hoge borst op. Hij zou wel eens even laten zien hoe je van een weekblad een succes moest maken. Als een provinciaal met een minderwaardigheidscomplex begon hij – net als Wilders, overigens – meteen af te geven op de grachtengordel. Nieuwe lezers van HP/De Tijd zouden worden geronseld worden in Almere en omstreken komen, de focus werd gericht op de mannelijke Opzij-lezer of zoiets, en nog meer van dat soort onzin.

Juist deze week zijn de oplagecijfers over het jaar 2009 bekend gemaakt, dus laten wij eens kijken wat Dijkgraaf ervan terecht heeft gebracht. Begin 2009 had HP/De Tijd een betaalde oplage van 29686. Eind 2009 waren daar nog 25391 van over. Een min van 4295, het grootste verlies (zo’n 15%) ooit dat HP/De Tijd in één jaar heeft beleefd. Overigens is de neergang in het eerste kwartaal van 2010 gewoon doorgegaan. HP/De Tijd zit inmiddels ruim onder de 25.000.

Nu kun je zeggen: het is jammer van die abonnees, maar met de advertenties gaat het vast geweldig. Dat is niet het geval. Het aantal betaalde advertentiepagina’s in de HP/De Tijd-nummer bedraagt de laatste tijd nauwelijks meer dan één (1) of twee (2) – op de ruim zeventig (70) pagina’s in het totaal. Het blad heeft wel meer advertenties, maar die zijn vooral vulling omdat daarin een product wordt aangeprezen uit het eigen concern. Ik ben benieuwd hoe lang ze dat bij Audax gaan volhouden.

Nu kun je zeggen: met het abonneebestand en de advertentiebezetting is het knudde, maar HP/De Tijd maakt wel een prachtblad van het allerhoogste niveau. Helaas is ook dat niet het geval. Alle medewerkers van enige naam en faam zijn aan de kant gezet of zijn voor de streken van Dijkgraaf weggehold. Alleen de vierde garnituur zit er nog en die maakt een flutblaadje, dat nog het meeste lijkt op de Panorama.

De undercover infiltratie bij de PVV, die met veel poeha werd gebracht, bleek een lege huls. Met gerichte bijgeleiding van de jonge journaliste in kwestie was er misschien nog iets van te maken geweest, maar nu leek het nergens naar. Om gaten te vullen, deed men onder Dijkgraaf trouwens regelmatig aan recycling van stukken uit de tijd dat HP/De Tijd er nog toe deed. Makkelijk zat, maar vooral een manier om de lezers voor de gek te houden.

Onder deze omstandigheden is het voorspelbaar dat de rat het zinkende schip verlaat. De vertrekkende hoofdredacteur ontloopt zo de confrontatie met zijn eigen mislukkingen.

rat 2

In feite heeft Dijkgraaf het blad in razend tempo kapot gemaakt. In dat ene jaar bracht hij weinig meer dan zijn eigen onbenullig getwitter, waarmee hij vooral de indruk wekte dat zijn grootste kracht ligt in schelden en een grote bek opzetten. In dat opzicht past hij misschien heel goed bij Powned, al had ik dat omroepje graag een betere kracht gegund.

Het is jammer dat het met HP/De Tijd zo is gelopen, want Vrij Nederland en De Groene hebben laten zien dat een weekblad in deze krimpende markt kan overleven door juist niet toe te geven aan algehele verplatting. De laatste lezers van HP/De Tijd geef ik de raad deze week eens een kijkje te nemen bij Vrij Nederland. Daarin staat een amusant stuk van Ton van Dijk, ooit een doorgewinterde journalist bij HP/De Tijd.

Samen met Thys Dykstra, boekhandelaar is ruste, loopt Van Dijk langs de boeken van Michael Zeeman, die binnenkort worden geveild. De boekhandelaar treft er veel werken aan, die Zeeman uit de winkel van Dykstra heeft gestolen. HP/De Tijd op zijn best, tegenwoordig in Vrij Nederland.

Het Parool, 15 mei 2010