De verloedering draait door

Columns

De grootste nog levende kunstenaar is geen schrijver, schilder of componist, maar een filmer. Woody Allen. Bijna al zijn films beschouw ik als meesterwerken. Je zit altijd naar iets wezenlijks te kijken en na afloop heb ik althans nog goed humeur ook.

In The New York Times van 14 september werd Woody Allen geïnterviewd, onder meer over zijn nieuwe film Midnight in Paris. Daarin speelt Carla Bruni, de veelbesproken echtgenote van de Franse president. In dat interview maakt Woody Allen enkele opmerkingen over de pers. Wanneer de grootste nog levende kunstenaar dat doet, is er alle reden eens goed te luisteren.

Carla Bruni

Woody Allen zei dit: “Ik was erg verbaas over het niveau van de journalistiek als het over Carla Bruni ging. Zij heeft een kleine, maar echte rol in de film. Ik draaide de eerste dag met haar en de bladen zeiden dat ze vreselijk was en dat ik 32 takes had moeten nemen. In werkelijkheid nam ik natuurlijk niet eens tien takes met haar. Het was gewoon een magisch aantal dat door iemand was verzonnen. Ook werd geschreven dat haar man op set kwam en erg boos op haar was. Maar hij was juist erg ingenomen. Hij had het gevoel dat zij heel natuurlijk had geacteerd en hij kon er niet gelukkiger uitzien”.

Even verderop zegt Allen: “Om de een of andere reden wilde de pers slechte dingen over haar schrijven. Ik weet niet of men dat deed omdat men iets tegen de Sarkozy’s heeft, of omdat het meer kranten verkoopt, maar de verzinsels waren zo wild en zo onzinnig dat ik mij wel eens heb afgevraagd of het ook zo toe gaat als het de oorlog in Afghanistan betreft, de economie of andere zaken van werkelijk belang”.

Ik twijfel er niet aan dat alles wat Woody Allen zegt waar is. In elk geval geeft het een bijzonder treurig beeld van de showbizzpers. Je zou je bijna schamen journalist te zijn. Het is waar dat de roddelpers er altijd is geweest en dat relletjesjournalistiek een vast onderdeel van de vrije nieuwsgaring is gaan uitmaken, maar het lijkt erger te worden. Van terugdraaien is allang geen sprake meer. Ook kun je vergeten dat de beroepsgroep zich iets van een code zal aantrekken.

In Nederland viel het altijd wel mee, al hadden wij natuurlijk Henk van der Meyden, die systematisch buitenlandse roddelbladen overschreef en de rest er zelf bij verzon. Tegenwoordig schijnt hij salonfähig te zijn en dat geldt ook voor zijn opvolgster Wilma Nanninga, die ik laatst als deskundige zag opgevoerd bij Wakker Nederland. Voor mij is die Wilma Nanninga een klomp ranzige boter, waar ik altijd een beetje van moet braken.

De afgelopen week verkeerde Wilma in topvorm bij weer zo’n relletje, dit keer met  Pieter Storms en Jort Kelder in de hoofdrollen.

DWDD+Storms

Het relletje werd opgevoerd in de arena van De Wereld Draait Door. Een hele pagina had Wilma eraan besteed. Toen ik de beelden terugzag op Uitzending Gemist vroeg ik mij af waar het in Godsnaam over ging, deze twee bekvechtende mannen met een zwijgende Nina Brink op de tribune. Die Nina heeft mij als kleine belegger met haar aandelen Online ook nog eens een oor aangenaaid, dus van mij mag ze flink worden aangepakt, maar zoals het in DWDD toeging, had het geen andere bedoeling dan een paar honden eens flink te laten blaffen. Van die Peter Storms begrijp ik het wel, maar dat die Jort Kelder daar met zijn bretels gaat zitten, gaat mijn verstand te boven. Daar is die Kelder toch veel te chic voor.

Eerst Georgina Verbaan en nou dit weer. In wat voor soort kringen beweegt die Kelder zich? Gooi af, die ijdelheid.

Er zou een zwarte lijst moeten komen met de namen van relletjesschoppers, die nooit meer door de publieke omroep worden uitgenodigd. Wij noemen die voorlopig de Pieter Storms Lijst.

Het Parool, 18 september 2010