Hoe is het toch met de publieke omroep…

Columns

Regelmatig kom ik bedroefde programmamakers tegen, van wie een idee is afgewezen door een netmanager, een omroep of door het Productiefonds. Niet al die afgewezen voorstellen zijn even geniaal, maar soms zit er ineens een idee bij waarvan je denkt: hoe is het mogelijk dat daar geen ruimte voor is.  Het omgekeerde komt ook voor, veel vaker zelfs.

Want hoe dikwijls gebeurt het niet dat ik zit te kijken en denk: hoe is het mogelijk dat zo’n programma door de publieke omroep wordt uitgezonden.

Dat zoiets echt wordt gemaakt en ook nog de uitzendstraat bereikt. En dat allemaal van mijn belastingcenten!

Neem het programma: Hoe is het toch met…

Bert van Leeuwen

Die drie gedachtenpuntjes heb ik niet bedacht, maar horen bij de titel. Hoe is het toch met… is de zoveelste variant op Waar zijn ze toch gebleven…. Dat is ongetwijfeld, en zonder enige concurrentie, het meest afgelebberde programma-ideetje uit de geschiedenis van de televisie. Het is het meest ultieme komkommerprogramma ooit. Wanneer de zomer begint en de Nederlander wegtrekt naar nog warmere streken, wanneer de geest leeg is en het lichaam uitgeput, wordt in de achterlijkste uithoeken van Hilversum altijd weer een beroep gedaan op de Bekende Nederlander (Belg, Fransman, Duitser, enzovoort – het format is internationaal) die ooit even in het licht van de schijnwerpers heeft gestaan.

Nu zult u zeggen: ach, wat hindert dat nou in de zomer, dan kijkt toch niemand. Daar heeft u volkomen gelijk in, maar het raadselachtige, nee het krankzinnige is, dat Hoe is het toch met… helemaal niet in de zomer wordt uitgezonden, maar juist dezer maanden. In het hoogseizoen van de televisie, niet eens ver van primetime geprogrammeerd .

Ik probeer ik mij altijd voor te stellen hoe zoiets als Hoe is het toch met… zijn weg vindt. Onder leiding van de hoogste baas Gerard Timmer zitten de omroepenbonzen bij elkaar. Juist willen zij het programma Altijd wat… evolueren, als presentator Bert van Leeuwen binnenrent. Enthousiast steekt hij een A’4tje omhoog. “Hèt idee voor het komend seizoen!”, roept hij, “een programma over BN’ers die niet meer beroemd zijn!”. Verbluft en verbijsterd vallen de omroepbazen van hun stoel. Dat ze daar niet eerder aan gedacht hebben…

En zo is Hoe is het toch met… pontificaal op de buis terechtgekomen.

Frank Masmeier

Deze week zat ik ineens te kijken naar Frank Masmeier en zijn vrouw Sandra, ooit het hooggehakte assistentje van televisiekok Lonny. Het gaat best goed met de Masmeiertjes. Lang geleden was Frank bij de NCRV presentator van de Helemaal in je eentje show, maar tegenwoordig woont hij in België, alwaar hij uitbater is van een aantal witgoedbedrijven. Anders dan je zou verwachten, wordt daar niet witgewassen, maar is de core business het verkopen van huishoudelijke apparatuur.

Jammer dat Boudewijn Büch niet meer leeft. Die had destijds in Masmeier zijn bête noir gevonden. Weken lang stampte hij “het vierkante gebit”, zoals Büch hem noemde, de grond in. Ik zal een berichtje naar het hiernamaals sturen dat  momenteel met Masmeier weer alles picco bello in orde is.  Misschien krijgen wij van Boudewijn dan nog een tegenbericht…

In Hilversum zijn ze dol op nieuwe ideeën. Onlangs zag ik omroepbaas Gerard Timmer in De Wereld Draait Door,  in dat onnavolgbare omroepjargon, weer eens uitleggen waarom dat Uitgesproken EO/VARA/WNL eigenlijk een briljant format is geweest. Elk hoekje in de Nederlandse samenleving zijn eigen actualiteitenrubriekje en dan maar journalistiek bedrijven. Over het algemeen ben ik geen aanhanger van Lombroso, maar je kon aan Timmers gezicht zien dat hij er geen benul van heeft waarom het is misgelopen…

Ik bedoel maar: gooi al die actualiteitenrubrieken en rubriekjes in één grote pan, met Thijs van den Brink erbij. Vergeet “de eigen achtergrond” en “de eigen identiteit”, want dat is voor 99,9%  allemaal kletskoek. En probeer dan op een professionele wijze journalistieke programma’s te maken.

Het is maar een ideetje…

Het Parool, 12 maart 2011