Warning: Italian Quality!

Columns

“Amerika is verslaafd aan olie”, zei oud-president Bush.

“De moderne mens is verslaafd aan communicatie”, zei ik, toen vorige week de telefoons van mijn vrouw en mij ineens uitvielen. Iemand bellen ging niet meer. Gebeld worden nog wel, maar dan viel de verbinding na twintig seconden uit.

Vervelend. Wij voelden ons als blinde mieren die nog een paar belangrijke zaken hadden te regelen, maar die zelfs elkaar niet meer konden bereiken.

Er was een storing bij T-Mobile, die zo’n beetje de hele dag duurde. Toen alles het eindelijk weer deed, ontving ik van T-Mobile een SMS-je. Niet met excuses of met een uitleg, maar met deze tekst: “Beste klant, uw algemene voorwaarden zijn per 1 april aangevuld i.v.m premium SMS diensten”.

Een geheimzinnige mededeling, geen idee wat er mee wordt bedoeld. Was het een goedmakertje, of juist een voorschot op alle claims die het bedrijf tegemoet kon zien? Aanvullingen op voorwaarden betekenen doorgaans nog meer voorwaarden en nog meer voorwaarden zijn zelden gunstig zijn voor de beste klant. Ik had geen zin het uit te zoeken, want er wachtte nog een paar achterstallige telefoontjes. Later bedacht ik dat ik mijn abonnement bij T-Mobile zou moeten opzeggen. Hun diensten zijn onbetrouwbaar en het bereik vaak matig.

Maar waarheen?

Drie jaar geleden heb ik al bij Vodafone opgezegd. Ik had bij mijn abonnement een toestel gekregen, dat snel kapot ging. Als ik het wilde laten maken, kon ik nog eens honderdvijftig euro bijbetalen. Ja, dag! Per brief opgezegd, voor de eerst volgende termijn. Maar nu kwam ik er onlangs achter dat Vodafone in die drie jaar gewoon het abonnementsgeld is blijven incasseren. Per automatische incasso. Een Youp van ’t Hek-achtige ervaring, maar natuurlijk ook mijn eigen schuld. Dan had ik maar beter moeten opletten en de machtiging eerder moeten stopzetten. Inmiddels heb ik gereclameerd, maar er ondanks een vriendelijke medewerkster niets meer van gehoord. Die 33 euro per maand hebben die boeven van Vodafone fluitend in hun zak gestoken.

Dat is mij trouwens ook al bij Nedstat en UPC overkomen, waar zij glashard verklaarden nooit een opzegbrief te hebben ontvangen. Neem een goede raad van mij aan: stuur dat soort bedrijven uitsluitend aangetekende brieven, anders ben je de klos.

Boretti

Service is voor de moderne mens een eindeloze bron van ergernis. De strijd tegen de antwoorddiensten woedt in volle hevigheid. Een tijdje terug hebben wij bij de firma Duikelman – aardige mensen – een Boretti-fornuis gekocht. Maar het jaar was nauwelijks voorbij of het klokje hield ermee op. Er was ook iets mis met de thermostaat en tot overmaat van ramp viel de hele deur eruit. Ik heb nog nooit wat nieuw was zo snel in een puinbak zien veranderen. Het deed mij denken aan die keer dat Jeroen Henneman een nieuwe broek kocht. Thuis vond hij in de voering een label met de tekst: “Warning! Italian Quality”.

Omdat ons fornuis nog ruim in de garantieperiode viel, werd er een monteur van Boretti bijgehaald. Die constateerde gebreken, maar voor de reparatie moest hij nieuwe onderdelen bestellen. Die zouden er binnen veertien dagen zijn. Inmiddels zijn wij twee maanden verder en van Boretti hebben wij niets meer gehoord. Wij moeten dus weer gaan bellen. Ik kan nog in de krant schrijven dat je nimmer een Boretti moet kopen, maar de gewone consument die die mogelijkheid niet bezit, is het haasje.

Natuurlijk ben ik veel te ignorant te opzichte van geld. Als ik al het geld zou kunnen terugkrijgen dat ik tijdens mijn leven te veel heb betaald in winkels, cafés, hotels, taxi’s, en waar niet al, dan zou ik ongetwijfeld miljonair zijn. En denk eens aan al die tijd die je nutteloos bent kwijt geraakt door eigen vergeetachtigheid, of omdat iemand je de verkeerde kant heeft uitgestuurd. Als je die tijd kon terugkrijgen, was je zo de eigenaar van een tweede leven.

Het Parool, 2 april 2011