Court TV voor een gulzige wereld

Columns

De arrestatie van Dominique Strauss-Kahn heeft in elk geval de diepe verschillen tussen de Verenigde Staten en Frankrijk duidelijk gemaakt. Een mooie gelegenheid derhalve om eens na te gaan waar uzelf staat. Bent u meer een Anglofiel, of meer een Francofiel?

That’s the question, c’est la question.

Had het voorval zich in Parijs voorgedaan, dan was het kamermeisje vermoedelijk nooit naar de politie gegaan. Had zij zich toch gemeld, dan was er met haar klacht vermoedelijk niets gebeurd. En was de politie toch in actie gekomen dan zou het in de minne zijn geschikt, zonder dat het aan de grote klok was gehangen – het is bijna onmogelijk zulke stukjes te schrijven zonder dubbelzinnigheden.

Deze lakse houding jegens seksueel misbruik is natuurlijk moeilijk te verteren, maar toch zou discretie voor alle partijen misschien het beste uitpakken. In New York deed het kamermeisje wel aangifte, met als gevolg dat wij nu weten dat zij in een appartementje heeft in een woonblok voor HIV-geïnfecteerden. Een onheilspellend detail. De gulzige wereld zal nog veel meer over haar te weten komen. Er zal niets verborgen blijven, en dat geldt zelfs voor gebeurtenissen die nooit hebben plaatsgevonden.

In Frankrijk wordt de media verweten dat zij over eerdere escapades van Straus-Kahn hebben gezwegen. Het is in het land van olalala nu eenmaal de gewoonte om discreet te zijn over het privéleven van politici en andere notabelen. Dit thema speelt zo’n beetje in alle Maigrets van Simenon. In Frankrijk wordt men nu eenmaal niet graag voor puriteins uitgemaakt, maar in Amerika ligt dat anders.  Daar ís men puriteins. Als daar coast to coast een seconde lang een tepel op de televisie te zien is geweest, valt heel Amerika plat achterover.

Nergens is de macht van de vrouw zo groot als in Amerika. Je kunt het daar beter uit je hoofd laten om als man je arm even om de schouder van een vrouw te leggen, laat staan haar guitig in de billen te knijpen. Een vriend van mij vertelde dat hij een keer in Amerika was gewaarschuwd, omdat hij een vrouw  “doordringend” had aangekeken. Zelfs bij zoiets relatief onschuldigs kun je genageld worden door een vrouw die kwaad wil.

Court TV2

Daar komt bij dat zo’n hele affaire zich in Amerika meteen in de openbaarheid afspeelt. Aan initialen doen ze niet aan in de VS. Nu mag je even gestigmatiseerd zijn, maar als de aanklacht straks ongegrond is verklaard, kom je triomferend terug – zo ongeveer is de redenering.  Dat er camera’s staan in de rechtsgebouwen is gewoon een onderdeel van de vrijheid van meningsuiting. Er is zelf een apart kanaal, Court TV, dat alleen maar rechtszaken uitzendt. Ik heb daar eens uren naar gekeken toen Zsa Zsa Gabor moest voorkomen, omdat zij in Beverley Hills een agent had geslagen met haar handtasje. Ze was toen al dik in de zeventig. Alles bij elkaar duurde de vertoning drie volle werkdagen en het was geweldige televisie. Dat wel.

Court TV zendt overigens niet alleen rechtszaken uit, waarbij beroemdheden zijn betrokken. Er is ook een apart middagje voor burenruzies en voor zaken die bij ons aan bod komen bij de Rijdende Rechter. Alleen is in Amerika alles echt, terwijl onze Rijdende Rechter uiteindelijk toch een toneelstukje opvoert.

Intussen staan toeters van camera’s op Strauss-Kahn gericht. De man heeft geen leven meer. Je kunt zeggen “eigen schuld, dikke bult”, maar hij is nog lang niet veroordeeld. Bovendien krijgt Strauss-Kahn te maken met jury’s en die zijn vaak onberekenbaar. In 1995 was ik in Amerika en waar je kwam, werd de zaak tegen O.J. Simpson live via de televisie gevolgd. Hoe O.J. een handschoen aantrok die hem niet paste hem ik met eigen ogen gezien. Daarop werd hij vrijgesproken. Later werd bekend dat Simpson al die tijd zijn medicijnen niet had genomen, zodat zijn handen waren opgezwollen. Derhalve raad ik Strauss-Kahn aan voorlopig geen viagra te slikken.

Het Parool, 21 mei 2011