Komkommers en ontploffende meloenen

Beweringen en bewijzen

Een van de grootste hindernissen bij het opvoeden, is het zogenaamde: één lijn trekken. Daarmee wordt bedoeld dat de ouders hun kinderen niet opzadelen met tegenovergestelde geboden en verboden. Wat van moeder niet mag, mag ook van vader niet. Wat van moeder moet, moet ook van vader. De ouders dienen elkaar tegenover de kinderen te dekken en om zulks op een natuurlijke manier te laten verlopen, moeten ouders ervoor zorgen dat hun opdrachten met elkaar overeenstemmen.

ontploffende meloenen

Dat is een bijzonder lastig karwei. De meeste van mijn opvattingen stemmen niet overeen met de opvattingen van de wereld, en al helemaal niet met die van mijn vrouw. Wat zij groen vindt, vind ik blauw.

In de auto die ik mooi vind, wil zij niet eens dood gevonden worden. Daarentegen onderhoudt zij vriendschapsbanden met mensen, die ik zo veel mogelijk uit de wegga. Wat zij lekker vindt (vis met kaas) vind ik vies, maar als ik weer eens een dampende schaal jonge kapucijners op tafel zet, haalt zij haar neus op onder de vermelding dat je daar in bed harde scheten van gaat laten.

Eigenlijk stemmen mijn vrouw en ik in niets met elkaar overeen en naar ik vermoed is dat ook precies de reden dat wij zo dol op elkaar zijn.

In de film Anny Hall vormen Diane Keaton en Woody Allen een verliefd stelletje. Dan besluiten zij dat het tijd wordt elkaar aan elkaars ouders voor te stellen. Bij Diane’s ouders verloopt de ontmoeting heel formeel. Aan tafel is geen onvertogen woord te horen, de vader van Diane valt zijn vrouw altijd bij en weet steeds precies op tijd ‘lieve’ tegen haar te zeggen. Bij de ouders van Woody Allen is het echter een luidruchtig pandemonium van tegenspreken, vliegen afvangen en bekvechten.

“Die zijn gek”, ben je geneigd te denken, maar als ik het me goed herinner, is het de broer van Diane die later in de film zelfmoord pleegt – als protest tegen zijn ouders.

Het is niet moeilijk te raden aan welk ouderpaar ik de voorkeur geef.

Maar nu mijn zoon van tien. Sinds hij heeft onderkend wat er aan de hand is, weet hij zijn ouders op een meesterlijke manier tegen elkaar uit te spelen. Het ideale terrein waarop dat gebeurt, is het eten, ons voedsel, en alles wat met gezondheid samenhangt. De vraag hoe laat te gaan slapen, staat op nummer twee. Het gebruik van zijn Ipod op nummer drie.

Zo weet mijn zoon dat zijn ouders McDonalds niet bijzonder op prijs stellen. “Nou ja, goed, voor één keertje dan”,  laat ik mij af en ontvallen. En voor ik weet, zit ik samen met hem aan een formicatafeltje zo’n broodje op te smikkelen. Best lekker.

“Niet aan mama vertellen”, zegt hij dan gnuivend. En dan voel ik mij, godverdomme, alweer schuldig.

Ik denk dat hij hetzelfde bij zijn moeder probeert, maar ik weet bijna zeker dat zijn moeder veel standvastiger is dan zijn vader. Dat is een zwakkeling, die het liefst in zijn eentje op kantoor zit en niet eens een spijker in de muur kan slaan. Zijn vader twijfelt ook over alles. Is een Big Mac wel zo slecht? Laatst las ik het bericht dat een gepensioneerde gevangenisbewaker in Texas zijn 25 duizendste Big Mac heeft gegeten en nog altijd kerngezond is. Ik kan dat haast niet geloven, maar je leest de raarste dingen tegenwoordig, bijvoorbeeld dat het Chinese platteland momenteel wordt geteisterd door ontploffende meloenen. En dan heb ik het nog niet eens over onze oosterburen. In deze komkommertijd zou je zelfs het monster van Lochness niet meer vertrouwen.

komkommer

De wereld hangt van ongerijmdheden aan elkaar. Steeds heb ik mijn zoon verteld dat niets zo gezond is als groenten en ineens sterven mensen door het eten van komkommer. Of toch niet? De Duitsers zijn ook gestopt met kernenergie, terwijl Saoedi-Arabië – waar men zwemt in de olie – zojuist heeft besloten kerncentrales te gaan bouwen.

Omdat mijn zoon sinds kort alleen naar school mag lopen of fietsen, hebben wij voor hem een mobiele telefoon gekocht. Daar waren zowel zijn moeder als zijn vader het, voor de afwisseling, volkomen over eens. Mocht er iets gebeuren, dan kan hij ons altijd bellen. Trots op zijn bezit, belt hij ons ook als er niets aan de hand is. Wij opgelucht, maar misschien heeft hij ineens een tikkende tijdbom aan zijn oor. De straling die van het mobieltje uitgaat, zou wel eens kankerverwekkend kunnen zijn, aldus de Wereldgezondheidsorganisatie.

Hersenkanker. Wat blijft over?

De troost dat het allemaal in de genen zit en dat die bepalen hoe oud je wordt, ongeacht wat je eet en hoe liederlijk je leeft. Daar zou ik graag een boom over opzetten, maar mijn vrouw luidt het belletje.

Wij gaan eten.

De Volkskrant, 3 juni 2011