U bent geen Van Oldenbarneveldt

Beweringen en bewijzen

Graag had ik deze week over het eigenaardige fenomeen geschreven dat vrouwen de laatste tijd allemaal op hoge hakken lopen. Het is niet zoiets als rokjesdag, eerder het tegendeel. Bij rokjesdag, een geliefd onderwerp van mijn collega wijlen Martin Bril, is er sprake van een bevrijding.

Van Oldenbarneveldt

Vrouwen gooien al die strak zittende broeken weg en laten wind, lucht en zon verder het werk doen. In het begin is het nog even koud aan de blote benen. De kleine haartjes gaan overeind staan, maar naar mate de zomer nadert, gaat de vrouw zich één voelen met de natuur, iets waarvan een oplettende man mee kan profiteren.

De hoge hak daarentegen verbeeldt in niets de vrijheid. Hoge hakken lijken vooral zelfgekozen martelwerktuigen. Maar weinig vrouwen kunnen zich op hoge hakken elegant en natuurlijk bewegen. Bij veel vrouwen is het een voortdurende strijd om het evenwicht te bewaren, waarbij je er dan ook nog voor moet zorgen dat je er niet bespottelijk uitziet.

De hoge hak verlengt het been en stelt de vrouw in staat boven de man uit te reiken. Dat is ook het einddoel van de emancipatie. Enzovoort. Zo had ik nog een tijdje door willen filosoferen, en niet alleen om bij Clairy Polak – de enige vrouw die ik nog nooit op hoge hakken heb gezien – in het programma te mogen komen. Maar helaas, een nog minder belangrijk onderwerp vraagt onze aandacht.

Het proces Wilders.

Geert Wilders is dus vrijgesproken. Behalve voor Folkert Jensma, de jurist van NRC/Handelsblad die het weer eens geheel verkeerd heeft gezien, was het voor niemand een verrassing dat Wilders op alle punten werd vrijgesproken. Voor de advocaat van Wilders was het een eitje. Ik wil niet zeggen dat iedere boerenlul de aangeklaagde vrij had gekregen, maar het was voornamelijk de bal die het werk heeft gedaan. Zelfs een requisitoir van veertien uur dat ons door de advocaat beloofd, ging niet door. Zo’n beetje napraten van wat het Openbaar Ministerie eerder had betoogd, kon volstaan.

De bal is aan het rollen gebracht door rechters en juristen, die meenden dat het recht de functie heeft om de maatschappij een bepaalde kant op te sturen. Dat zij daardoor zelf de maatschappelijk onrust stimuleerden, getuigt van kortzichtigheid en naïveteit. Verder heeft de bal een extra trap gekregen van  degenen die zichzelf “de benadeelde partijen”  hebben genoemd. Zij kwamen over als een troepje amateurs en halve garen, dat meer werd gedreven door emoties dan door argumenten.

De benadeelde partijen gaan nu “hun recht halen”  bij het mensenrechtencomité van de Verenigde Naties”. Best mogelijk dat zij daar meer succes hebben. De VN heeft op dat gebied al de raarste voorstellen aangenomen, bijvoorbeeld om godsdienstkritiek wereldwijd strafbaar te stellen. Zulke voorstellen krijgen dan gesteund van Saoedi-Arabië en Somalië, en van nog meer van die landen waar – zoals wij weten – de vrijheid van meningsuiting hoog in aanzien staat.
Het kon niet anders, maar helemaal gun ik Wilders zijn vrijspraak niet. Het is nogal stuitend dat iemand die zelf de Koran wil verbieden uit dit proces te voorschijn komt als een heldhaftig strijder voor de vrijheid van meningsuiting.
Wie heeft Wilders in de rechtszaal niet allemaal aangeroepen?

Theo van Gogh 2

Johan van Oldebarneveldt, die in 1619 werd onthoofd. Die vergelijking lijkt wat hoog gegrepen door Wilders. Van Oldebarneveldt was tenminste iemand die zelf verantwoordelijkheid durfde te dragen. Als de raadpensionaris zich tot gedogen had beperkt, was hij nooit voor zijn 24 rechters geroepen. Verder hoorde ik uit de mond van Wilders weer even de naam van Theo van Gogh langs komen. Ik wil niet voor een ander spreken, maar ik weet wel wat Theo ongeveer gezegd zou hebben als ik hem verteld van een politicus die een boek wil verbieden: “Dan zullen wij pissen op zijn graf”.

Vier en een half jaar heeft de vertoning geduurd. Het was vooral een gevecht tussen martelaren onderling. Wat achteraf nog het meeste blijft hangen, is dat tot mythische proporties opgeblazen etentje, waar – geloof ik – iets gezegd werd wat nooit gezegd had mogen worden, en waar de Arabist Hans Jansen tot grote hoogte is gestegen. Reputaties zijn daar geknakt, terwijl ik na vol een jaar van getuigenverhoren en van optredens bij Pauw & Witteman nog steeds geen flauw benul heb waar het nou eigenlijk over ging.

Vermoedelijk over tijdrekken.

Het heeft wel iets heel Nederlands, zo’n proces dat tenslotte met een sisser afloopt. Bij Van Oldenbarneveldt ging het tenminste nog om de doodstraf wegens hoogverraad. Bij Wilders om een boete van drie honderd euro. En daar heeft Geert de kaken stijf voor op elkaar gehouden. De geschiedenis zal hem vrijspreken, jaja. Daarom stel ik voor Wilders na zijn dood, net als Van Oldebarneveldt destijds, in de Hofkerk neer te leggen. Dan kan de geest van Theo nog eens langs komen.

De Volkskrant, 25 juni 2011. Zie ook voor reacties.