Occupy Winschoten

Invallen

Dochter des huizes (17) ging ’s avonds nog even naar de Beurs, omdat zij iemand kent die daar namens Occupy Amsterdam in een tentje bivakkeert. “Wel voor twaalven thuis zijn!”, riep haar moeder, die er nauwlettend op toeziet dat dit eindexamenjaar geen feestjaar wordt. Ik hoorde de deur dichtslaan, keek uit het raam en voelde me vertederd haar te zien wegfietsen.

Occupy 2

Ineens herinnerde ik mij dat in het midden van de jaren zestig een Teach-in werd gehouden in diezelfde Beurs, een gebeurtenis die zelfs de televisie haalde. Het ging over de oorlog in Vietnam en het was stampvol.

Er waren een paar duizend man bijeen en de bijeenkomst duurde tot vier uur in de morgen. Ik was erbij, met jeugdvet nog op de wangen, en debatteerde mee over de vraag hoe “wij” de Amerikanen zo snel mogelijk uit Vietnam konden krijgen.  Vragen en oplossingen leken toen tamelijk eenvoudig. En succes had het Vietnam-protest ook. Het duurde nog even, maar in 1975 verlieten de laatste Amerikaanse troepen hals over kop Saigon.

Geschiedenis was gemaakt. Door ons, eenvoudige burgers, en dragers van een protestbord. Juist voor twaalven kwam dochter terug. Het was erg gezellig geweest. Nu ging zij op haar kamer nog leren voor haar proefwerk van morgen.

Occupy Winschoten

Het lijkt me een gemoedelijke beweging, dat Occupy Amsterdam. In Chicago, Sidney en Rome mag de wapenstok eraan te pas zijn gekomen, en in New York zie je af een toe een spandoek waarop de Joden de schuld krijgen, maar in Amsterdam valt kennelijk geen onvertogen woord. Zelfs bij Occypu Winschoten, las ik in het Nieuwsblad van het Noorden, gaat het er harder aan toe. En in NRC.Next werd een beurshandelaar gevraagd of hij het niet vervelend vond elke morgen die betogers aan te treffen voor de deur van het Beursgebouw. “Nee, hoor”, zei hij vaderlijk, “helemaal niet. Ik word niet aangesproken of lastig gevallen, terwijl ik door mijn kleding wel herkenbaar ben als beurshandelaar. Maar ja, om kwart voor acht slapen ze natuurlijk allemaal nog”.

Zou het wat worden met die Occupy-beweging?

Overal lees je dat het zich als een olievlek uitbreidt, maar dat niemand weet welke doelstellingen de demonstranten hebben. Meer geld, meer werk, meer geluk, maar wij blijven redelijk. Half concreet, half abstract en vooral vaag.  Als het op deze manier door blijft gaan, hoeven de regeringen zich geen zorgen te maken. De beweging van de jaren zestig – uit de vorige eeuw, moet je er tegenwoordig bij zeggen – had tenminste een concrete vijand: “LBJ, how many kids did you kill today?”. Met die LBJ werd de Amerikaanse president Lyndon B. Johnson bedoeld.

Voorlopig gaat de demonstratie voor de Beurs gewoon door, ook al is er geen vergunning voor. Maar niemand in de gemeenteraadslid wil ontruiming door de politie. Morgenavond gaat dochter opnieuw. Ze neemt een gezinsfles cola mee en ook durf te wedden dat zij weer twaalven weer thuis is. Aandoenlijk, allemaal.

Binnenlands Bestuur, 28 oktober 2011