De scooter, de rat van het verkeer

Beweringen en bewijzen

Enige tijd geleden hebben wij onze scooter verkocht. Het was zo’n mooie zwarte Vespa, waarmee je heerlijk kon zwieren. Boodschappen waren zo gehaald en je had nooit problemen met parkeren.

Scooter

De Vespa voerde mij ook terug naar mijn jeugd, toen ik een brommer bereed. Een Puch, maar niet zo een met een hoog stuur dat als een gewei boven je oren reikte, maar een lage die ook wel “buikschuiver” werd genoemd.

En dan nu die Vespa. Toen mijn vrouw hem aanschafte, was zij een van de eersten die ermee rondreed. Een early adopter, zou je tegenwoordig zeggen. Too early.

Jonathan Israel heeft eens opgemerkt dat godsdiensten eerder de neiging hebben tolerant te worden wanneer hun volgelingen zelf enige tijd tot een vervolgde minderheid hebben behoord. Deze theorie van het zelf aan de lijve ondervinden is natuurlijk op allerlei gebieden van toepassing. Zo ook in het verkeer, waaraan de gebruiker in verschillende hoedanigheden deelneemt. Zonder moeite kun je op dezelfde dag voetganger, fietser en automobilist zijn. Op die manier zijn wisselende belangen verenigd in één borst.

Aanvankelijk had je als scooterrijder alleen concurrentie van de pizzakoerier, die als een krankzinnige door het verkeer raasde. De helm was toen nog niet verplicht, zodat je en af toe de resten passeerde van pizzakoerier, die gelegen waren op de trambaan of gevouwen rond een lantaarnpaal. Het duurde even voordat de sterke arm daar een einde aan maakte, al zie je ze nog regelmatig met hun pizzakisten door de straten scheuren.

Maar toen heeft de wetgever een fout gemaakt. Er kwamen twee soorten scooters. De ene soort kreeg een blauw nummerbord en mag officieel niet harder dan een kilometertje of dertig, wat betekent dat het wel is toegestaan over de fietspaden te rijden. De andere soort kreeg een geel nummerbord, mag oneindig veel harder en is daarom verwezen naar de rijweg van de auto’s en ander zwaar vervoer.

Helaas komt er in de praktijk niets van dat onderscheid terecht. Ongeacht de kleur van het nummerbord rijden alle scooters even hard, keihard, en het liefst ook allemaal op de fietspaden, want daar zij zijn de baas. Met hun zijspiegels delen zij, al toeterend , rake klappen uit aan fietsers die niet snel genoeg opzij gaan, daarbij een wolk van zwarte roet achterlatend. Van alle vervoermiddelen is de scooter ook nog het meest vervuilend. En daar is het niet bijgebleven. De afgelopen maanden zijn 75.000 bekeuringen (316 euro) uitgereikt aan bezitters van scooters, snorfietsen en brommers, omdat zij onverzekerd rondreden. Ik ben benieuwd hoeveel daarvan wordt betaald, en dan heb ik niet over het onbetaalde schadespoor dat het onverzekerd rondrijden achterlaat.

Kortom, de scooter is de rat van het wegverkeer geworden. In de steden vreten zij alles op en maken zij de omgeving onleefbaar. Het was dan ook een unanieme beslissing van ons gezin om de scooter de deur uit te doen.
De weggebruiker speelt verschillende rollen. De scooterrijder van vanmorgen is de fietser van vanmiddag. Volgens het dagblad De Pers, dat er een groot stuk over publiceerde, heerst er in de grote steden een grote fietschaos. Het aantal fietsers is de laatste jaren ook al exponentieel gestegen, met als gevolg dat de eerste hulp van ziekenhuizen wordt overspoeld door tienduizenden mensen die bij een fietsongeluk zijn betrokken.

Iedere automobilist kent wel de fietser, die nog er halsbrekend nog even tussendoor slipt, of die meter bij meter tussen de aansnellende auto’s oversteekt, terwijl het licht gewoon op rood staat. Ik heb dat huzarenstukje zelfs een keer zien uitvoeren door een vader op een bakfiets, waarin twee kinderen zaten. Het kan trouwens nog erger, want ik heb ook wel eens een vrouw gezien, die mobiel aan het bellen was met baby op haar buik in een draagzak, terwijl zij tegelijkertijd een sigaretje rookte.

130km

De scooterrijder van vanmorgen is de fietser van vanmiddag en de automobilist van vanavond. Die mag nu fijn op de meeste snelwegen 130km gaan scheuren. Veel knappe koppen heeft men bijeen gebracht om te verzinnen of dat misschien toch nog ergens goed voor is, maar men heeft niets kunnen bedenken. Het is gewoon fijn en lollig, en dat is het. Wij zijn toch niet gereformeerd! Minister Melanie Schultz van Haegen heeft inmiddels zelf toegegeven dat de wegen door haar maatregel twintig procent onveiliger worden. Wie voor de doodstraf is, zou zelf eens voor beul moeten spelen. Daarom verwacht ik dat Melanie erbij is, als de traumahelikopter opstijgt.

De Volkskrant, 16 december 2011

De Volkskrant

Beweringen & bewijzen, 16 december 2011

Onderwerp: Scooter, de rat in het verkeer

Tav, redactie Opinie

Door Max Pam

Enige tijd geleden hebben wij onze scooter verkocht. Het was zo’n mooie zwarte Vespa, waarmee je heerlijk kon zwieren. Boodschappen waren zo gehaald en je had nooit problemen met parkeren. De Vespa voerde mij ook terug naar mijn jeugd, toen ik een brommer bereed. Een Puch, maar niet zo een met een hoog stuur dat als een gewei boven je oren reikte, maar een lage die ook wel “buikschuiver” werd genoemd.

En dan nu die Vespa. Toen mijn vrouw hem aanschafte, was zij een van de eersten die ermee rondreed. Een early adopter, zou je tegenwoordig zeggen. Too early.

Jonathan Israel heeft eens opgemerkt dat godsdiensten eerder de neiging hebben tolerant te worden wanneer hun volgelingen zelf enige tijd tot een vervolgde minderheid hebben behoord. Deze theorie van het zelf aan de lijve ondervinden is natuurlijk op allerlei gebieden van toepassing. Zo ook in het verkeer, waaraan de gebruiker in verschillende hoedanigheden deelneemt. Zonder moeite kun je op dezelfde dag voetganger, fietser en automobilist zijn. Op die manier zijn wisselende belangen verenigd in één borst.

Aanvankelijk had je als scooterrijder alleen concurrentie van de pizzakoerier, die als een krankzinnige door het verkeer raasde. De helm was toen nog niet verplicht, zodat je en af toe de resten passeerde van pizzakoerier, die gelegen waren op de trambaan of gevouwen rond een lantaarnpaal. Het duurde even voordat de sterke arm daar een einde aan maakte, al zie je ze nog regelmatig met hun pizzakisten door de straten scheuren.

Maar toen heeft de wetgever een fout gemaakt. Er kwamen twee soorten scooters. De ene soort kreeg een blauw nummerbord en mag officieel niet harder dan een kilometertje of dertig, wat betekent dat het wel is toegestaan over de fietspaden te rijden. De andere soort kreeg een geel nummerbord, mag oneindig veel harder en is daarom verwezen naar de rijweg van de auto’s en ander zwaar vervoer.

Helaas komt er in de praktijk niets van dat onderscheid terecht. Ongeacht de kleur van het nummerbord rijden alle scooters even hard, keihard, en het liefst ook allemaal op de fietspaden, want daar zij zijn de baas. Met hun zijspiegels delen zij, al toeterend , rake klappen uit aan fietsers die niet snel genoeg opzij gaan, daarbij een wolk van zwarte roet achterlatend. Van alle vervoermiddelen is de scooter ook nog het meest vervuilend. En daar is het niet bijgebleven. De afgelopen maanden zijn 75.000 bekeuringen (316 euro) uitgereikt aan bezitters van scooters, snorfietsen en brommers, omdat zij onverzekerd rondreden. Ik ben benieuwd hoeveel daarvan wordt betaald, en dan heb ik niet over het onbetaalde schadespoor dat het onverzekerd rondrijden achterlaat.

Kortom, de scooter is de rat van het wegverkeer geworden. In de steden vreten zij alles op en maken zij de omgeving onleefbaar. Het was dan ook een unanieme beslissing van ons gezin om de scooter de deur uit te doen.

De weggebruiker speelt verschillende rollen. De scooterrijder van vanmorgen is de fietser van vanmiddag. Volgens het dagblad De Pers, dat er een groot stuk over publiceerde, heerst er in de grote steden een grote fietschaos. Het aantal fietsers is de laatste jaren ook al exponentieel gestegen, met als gevolg dat de eerste hulp van ziekenhuizen wordt overspoeld door tienduizenden mensen die bij een fietsongeluk zijn betrokken.

Iedere automobilist kent wel de fietser, die nog er halsbrekend nog even tussendoor slipt, of die meter bij meter tussen de aansnellende auto’s oversteekt, terwijl het licht gewoon op rood staat. Ik heb dat huzarenstukje zelfs een keer zien uitvoeren door een vader op een bakfiets, waarin twee kinderen zaten. Het kan trouwens nog erger, want ik heb ook wel eens een vrouw gezien, die mobiel aan het bellen was met baby op haar buik in een draagzak, terwijl zij tegelijkertijd een sigaretje rookte.

De scooterrijder van vanmorgen is de fietser van vanmiddag en de automobilist van vanavond. Die mag nu fijn op de meeste snelwegen 130km gaan scheuren. Veel knappe koppen heeft men bijeen gebracht om te verzinnen of dat misschien toch nog ergens goed voor is, maar men heeft niets kunnen bedenken. Het is gewoon fijn en lollig, en dat is het. Wij zijn toch niet gereformeerd! Minister Melanie Schultz van Haegen heeft inmiddels zelf toegegeven dat de wegen door haar maatregel twintig procent onveiliger worden. Wie voor de doodstraf is, zou zelf eens voor beul moeten spelen. Daarom verwacht ik dat Melanie erbij is, als de traumahelikopter opstijgt.

(Einde tekst.)