Diederik Samson: PvdA-magneet

Columns

Na weken lang tevergeefs in het geheim vergaderen, kwam er binnen anderhalve dag een begrotingsakkoord dat zich bijna geheel in de openbaarheid afspeelde. In één klap was ook het politieke landschap gewijzigd. Een combinatie van VVD, CDA, D’66, GroenLinks en ChristenUnie kreeg het voor elkaar.

De oppositie die het akkoord afwees, vormde eveneens een ongebruikelijk gezelschap: PVV, SP en PvdA. Daarin vertolkte Geert Wilders de rol van de paria, Emile Roemer de rol van de vermoeide vader die het nog één keer ging uitleggen en Diederik Samson de rol van het afgewezen muurbloempje.

Kunduz-coalitie

Het kan snel gaan in de politiek. Dat Wilders binnen een week van de spin in het web veranderde in een uitgestotene verbaast me niet. Maar dat Samson in zo’n korte tijd verpieterde van een Golden Boy tot iemand die je rustig kunt overslaan, daar keek ik wel van op. Hoewel, wij moeten niet vergeten dat de sociaaldemocraten een oude traditie hebben van vlammen op het verkeerde moment. Die is al begonnen bij Troelstra en door Jaap Burger, Joop den Uyl en Job Cohen voortgezet. Vaak is de sociaaldemocratisch hand overspeeld, omdat macht en moraal elkaar voor de voeten liepen.

Toen ik Diederik Samson bij De Wereld Draait Door zag zitten, dacht ik nog dat hij het helemaal ging maken. Voor een dikke miljoen kijkers werd hij omhoog gestoken door het Matthijs van Nieuwkerk en zijn vriendenclubje. Samson leek een man van zelfvertrouwen. Onbescheiden had hij zichzelf uitgeroepen tot “de magneet van de PvdA” en uit de eerste peilingen bleek dat hij betrouwbaarder werd bevonden dan Mark Rutte. Een nieuweling die de minister-president verslaat op zo’n punt, dat was tamelijk uniek.

Het kan in de politiek vooral snel gaan, omdat het collectieve geheugen van de burgers maar heel kort is. Wie herinnert zich nog dat Samson al in 2008 fractievoorzitter van de PvdA wilde worden? Hij verloor toen van Marriëtte Hamer. Hoe is het mogelijk dat iemand die het loodje legt tegen een vrouw die “de uitstraling heeft van een lampenkap”, om met Martin Bril te spreken, zichzelf een paar jaar later uitroept tot de Magneet van de PvdA? De vreemdste mechanismen spelen in de politiek. Er wordt veel geroepen over stabiliteit, maar het is een komen en gaan van personen.

Slim van Pechtold, Sap en Slob – klink bijna als een komisch trio – om zo plotseling de macht te grijpen. Vooral Pechtold mag tevreden zijn. Hij haalde een paar mooie punten binnen, zoals de hervorming van de woningmarkt. Er wordt al druk gespeculeerd over de vraag of met deze gelegenheidssamenwerking ook de kiem is gelegd voor een volgende kabinet. Er moeten nog nieuwe verkiezingen komen, maar als deze combinatie een meerderheid weet te behouden, zie ik het nog gebeuren ook.

Intussen heeft de magneet van de PvdA vooral zijn afstotende werking in de strijd gegooid.

“Liep Samson weg of is hij buitengesloten?”, vroeg de Volkskrant zich af.

Mocht Samson zijn weggelopen, dan is dat bijzonder stom geweest, want dan krijgt het imago van iemand die wegloopt voor zijn verantwoordelijkheid. Maar nog pijnlijker zou het zijn wanneer hij is buitengesloten. Dat betekent dat de partijen om hem heen liever niet met hem willen samenwerken. Dat zij hem liever links laten liggen, dat zij moe zijn van de riedel over de rigiditeit van de drie procentsregel. In feite zijn de PvdA en de PVV het in dit opzicht met elkaar eens, Roel Janssen heeft daar in NRC/Handelsblad al opgewezen.

Samson staat buitenspel. In DWDD had hij beloofd te zullen “bewegen”. Een totaal verkeerd woord! Het melkwegstelsel beweegt, hemellichamen bewegen en zelfs de aarde beweegt, maar een politicus mag dit megalomane woord helemaal niet gebruiken. Een politicus beweegt niet. Een politicus loopt zich het vuur uit zijn sloffen. Een politicus doet mee, zoekt oplossingen, neemt besluiten en regeert.

Is Lodewijk Asscher misschien nog in de zaal?

Het Parool, 28 april 2012

Mediarubriek Het Parool

Datum: 28 april 2012

Onderwerp: De magneet van de PvdA

Door Max Pam

Na weken lang tevergeefs in het geheim vergaderen, kwam er binnen anderhalve dag een begrotingsakkoord dat zich bijna geheel in de openbaarheid afspeelde. In één klap was ook het politieke landschap gewijzigd. Een combinatie van VVD, CDA, D’66, GroenLinks en ChristenUnie kreeg het voor elkaar.

De oppositie die het akkoord afwees, vormde eveneens een ongebruikelijk gezelschap: PVV, SP en PvdA. Daarin vertolkte Geert Wilders de rol van de paria, Emile Roemer de rol van de vermoeide vader die het nog één keer ging uitleggen en Diederik Samson de rol van het afgewezen muurbloempje.

Het kan snel gaan in de politiek. Dat Wilders binnen een week van de spin in het web veranderde in een uitgestotene verbaast me niet. Maar dat Samson in zo’n korte tijd verpieterde van een Golden Boy tot iemand die je rustig kunt overslaan, daar keek ik wel van op. Hoewel, wij moeten niet vergeten dat de sociaaldemocraten een oude traditie hebben van vlammen op het verkeerde moment. Die is al begonnen bij Troelstra en door Jaap Burger, Joop den Uyl en Job Cohen voortgezet. Vaak is de sociaaldemocratisch hand overspeeld, omdat macht en moraal elkaar voor de voeten liepen.

Toen ik Diederik Samson bij De Wereld Draait Door zag zitten, dacht ik nog dat hij het helemaal ging maken. Voor een dikke miljoen kijkers werd hij omhoog gestoken door het Matthijs van Nieuwkerk en zijn vriendenclubje. Samson leek een man van zelfvertrouwen. Onbescheiden had hij zichzelf uitgeroepen tot “de magneet van de PvdA” en uit de eerste peilingen bleek dat hij betrouwbaarder werd bevonden dan Mark Rutte. Een nieuweling die de minister-president verslaat op zo’n punt, dat was tamelijk uniek.

Het kan in de politiek vooral snel gaan, omdat het collectieve geheugen van de burgers maar heel kort is. Wie herinnert zich nog dat Samson al in 2008 fractievoorzitter van de PvdA wilde worden? Hij verloor toen van Marriëtte Hamer. Hoe is het mogelijk dat iemand die het loodje legt tegen een vrouw die “de uitstraling heeft van een lampenkap”, om met Martin Bril te spreken, zichzelf een paar jaar later uitroept tot de Magneet van de PvdA? De vreemdste mechanismen spelen in de politiek. Er wordt veel geroepen over stabiliteit, maar het is een komen en gaan van personen.

Slim van Pechtold, Sap en Slob – klink bijna als een komisch trio – om zo plotseling de macht te grijpen. Vooral Pechtold mag tevreden zijn. Hij haalde een paar mooie punten binnen, zoals de hervorming van de woningmarkt. Er wordt al druk gespeculeerd over de vraag of met deze gelegenheidssamenwerking ook de kiem is gelegd voor een volgende kabinet. Er moeten nog nieuwe verkiezingen komen, maar als deze combinatie een meerderheid weet te behouden, zie ik het nog gebeuren ook.

Intussen heeft de magneet van de PvdA vooral zijn afstotende werking in de strijd gegooid. “Liep Samson weg of is hij buitengesloten?”, vroeg de Volkskrant zich af. Mocht Samson zijn weggelopen, dan is dat bijzonder stom geweest, want dan krijgt het imago van iemand die wegloopt voor zijn verantwoordelijkheid. Maar nog pijnlijker zou het zijn wanneer hij is buitengesloten. Dat betekent dat de partijen om hem heen liever niet met hem willen samenwerken. Dat zij hem liever links laten liggen, dat zij moe zijn van de riedel over de rigiditeit van de drie procentsregel. In feite zijn de PvdA en de PVV het in dit opzicht met elkaar eens, Roel Janssen heeft daar in NRC/Handelsblad al opgewezen.

Samson staat buitenspel. In DWDD had hij beloofd te zullen “bewegen”. Een totaal verkeerd woord! Het melkwegstelsel beweegt, hemellichamen bewegen en zelfs de aarde beweegt, maar een politicus mag dit megalomane woord helemaal niet gebruiken. Een politicus beweegt niet. Een politicus loopt zich het vuur uit zijn sloffen. Een politicus doet mee, zoekt oplossingen, neemt besluiten en regeert. Is Lodewijk Asscher misschien nog in de zaal?

(Einde tekst.)