Bram Moszkowicz, Estelle en de psychoanalyse

Columns

Van Bram Moszkowicz kun je zeggen wat je wilt, maar hij is niet omver te krijgen. Dankzij de media is heel Nederland daar getuige van. Eerst kwam  Germ Kemper, deken van de Orde van Advocaten in Buitenhof uitleggen waarom Bram ongeschikt is om zijn vak uit te oefenen.

Direct daarna zette de aangeklaagde het tegenoffensief in via Brandpunt, RTL Boulevard en via nog een dozijn andere programma’s die ik gemist heb.

Maar het hoogtepunt – zeg maar het Ardennenoffensief – kwam afgelopen woensdag groot op de voorpagina van De Telegraaf.

Estelle

Iedere gewone advocaat zou na zo’n schrobbering van de deken in een hoekje zijn wonden likken, maar Bram is geen gewone advocaat. Dat vind ik nou juist zo geweldig aan hem. Na zijn verdediging van het vrije woord in het Wilders-proces heeft Moszkowicz zich gestort op een nieuwe superzaak. Bram blijkt namelijk de advocaat van Estelle Cruijff te zijn. De politie wil haar verhoren over de gebeurtenissen op die bewuste avond, toen haar vriend Badr Hari met enkele welgemikte acties de zakenman Koen Everink zodanig mishandelde dat hij vermoedelijk voor de rest van zijn leven invalide blijft.

De Telegraaf openbaarde al een deel van Brams verdedigingstrategie. Andere advocaten zouden misschien met flauwe smoesjes zijn aangekomen, maar niet Bram!

Ik citeer De Telegraaf: “Volgens een door haar advocaat Bram Moszkowicz ingeschakeld psychoanalyticus kan Estelle door haar geestelijke toestand onmogelijk over de gebeurtenissen praten”.

Een psychoanalyticus.

Ik moet eerlijk zeggen: dat is geniaal. Hierin herkent men toch werkelijk de hand van de meesteradvocaat.

Zoals wij allen weten, was Sigmund Freud (1856-1939) de grondlegger van de psychoanalyse. Bij deze methode gaat de patiënt dagelijks op de sofa te liggen om te praten over neurosen en trauma’s, in zijn of haar jeugd opgedaan. Een behandeling vergt doorgaans vele jaren, al is het heilzame effect wetenschappelijk nooit aangetoond, wat er nog niet zo lang geleden toe heeft geleid dat de psychoanalyse niet meer wordt vergoed door de verzekering.

Met dit in gedachten begrijpen wij ineens hoe briljant de aanpak van Bram Moszkowicz is. Had Bram de gekwelde Estelle naar een gedragstherapeut gestuurd, had hij haar reïncarnatietherapie laten volgen, of had haar onder leiding van een Japanse goeroe naar klankschalen laten luisteren, dan was het zaakje ongetwijfeld binnen een paar weken gepiept. Maar nu de verdediger zo slim is geweest een psychoanalyticus in de arm te nemen, kun je erop rekenen dat Estelle de eerst komende jaren nog niet klaar is met haar behandeling. Dat mondje blijft dicht, zoals ook de wolvenman aanvankelijk niet wilde praten toen hij bij Freud op de sofa lag.

Helaas vermeldde De Telegraaf niet welke psychoanalyticus door Moszkowicz is ingeschakeld. Van Dantzig en Louis Tas kunnen het niet zijn, want die zijn dood. Iki Freud, een ware nazaat van Sigmund, is het ook niet. Ik heb het haar gevraagd. Het zal toch niet Bram Bakker wezen: die is nooit ver weg als er bekende Nederlanders in het spel zijn. Of Keith Bakker. Misschien is die Badr tegengekomen in de gevangenis. Per slot weet je in zo’n omgeving nooit hoe de hazen lopen.

Niettemin, wanneer wij de zaak geheel objectief beschouwen, kan er geen andere conclusie zijn dan dat Bram Moszkowicz de verdediging van Estelle  uiterst vindingrijk aan het voeren is. Petje af. Misschien dat hij in de zaak-Holleeder wel eens steekje heeft laten vallen en mogelijk heeft hij ook wel eens een te grote enveloppe met inhoud aangenomen, maar dat alles neemt niet weg dat Bram Moszkowicz weer helemaal terug is. Van nooit weggeweest, overigens.

Laat de deken dat goed in zijn oren knopen.

Het Parool. 29 september 2012