Was het blindheid, of had de legende te veel gedronken?

Beweringen en bewijzen

Omdat mijn vrouw de documentaire Searching for Sugar Man al een half jaar geleden had gespot, was onze familie er vroeg bij om de film in de bioscoop te zien.

Rodriguez

Het aandoenlijke verhaal is in inmiddels algemeen bekend. De Amerikaanse zanger Sixto Rodriguez, een generatiegenoot van Bob Dylan, geniet korte tijd enige faam met het nummer Sugar Man, maar zijn albums worden niet verkocht en al snel raakt hij in de vergetelheid. Weliswaar doet hij nog (een weinig serieuze) poging om tot burgemeester van Detroit gekozen te worden, maar als die mislukt, leidt hij verder een onopgemerkt bestaan.

Het toeval wil echter dat Sugar Man in de jaren negentig enorm aanslaat in Zuid-Afrika, waar Rodriguez – zonder het zelf te weten – een cultstatus te bereikt. Men denkt daar dat hij dood is. Tenslotte weet een filmer Rodriguez op te sporen en wanneer de zanger in 1998 voor een tournee naar Zuid-Afrika reist, ontdekt hij tot zijn verbijstering dat tienduizenden mensen voor hem in de rij staan. Het “verbijstering” gebruik ik niet graag, maar hier is het beslist op zijn plaats.

Dankzij de documentaire is Rodriguez toch nog een grote popster geworden. Ons gezin besloot hem te gaan zien en horen, zodra hij in Nederland een concert zou geven. Afgelopen zondag was het zo ver in de Heineken Musical Hall.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat het tussen mij en het popconcert niet altijd heeft geboterd. Mijn eerste popconcert kreeg ik cadeau van een vriendinnetje, die voor de dure kaartjes had gespaard. Voor de gelegenheid had zij de auto van haar ouders mogen lenen en zo gingen wij op weg naar een voetbalstadion in Den Haag, waar de Stones zouden spelen. Onderweg werd mijn vriendin, die  achter het stuur zat, opgemerkt door een colonne motoren van de Hells Angels, die duidelijk dezelfde bestemming hadden. Ongewild werden wij naar het eindpunt begeleid, maar we wisten te overleven dankzij een joviale begroeting bij het uitstappen.

Bij de ingang bleek dat mijn vriendin de kaartjes thuis had laten liggen. Van het geld dat ik gespaard voor het etentje na afloop kocht ik op de zwarte markt twee schreeuwend dure tickets. Juist op tijd geraakten wij nog binnen. Halverwege het concert kreeg mijn vriendinnetje een plastic bierflesje tegen het hoofd en kwam  ik enige tijd vast te zitten op een chemisch toilet. Bij terugkomst bleek de auto bekrast te zijn – raad eens door wie – en ook was er tegen het portier gekotst. Een paar jaar later ben ik ook nog naar Bob Dylan geweest en toen werd in ons gezelschap een portefeuille gestolen.

Enfin, allemaal toeval natuurlijk. Niets ten nadele van de popconcertbezoeker, dat zo’n plezier aan massa’s kan beleven.

Sugar Man

De Music Hall was afgeladen vol. Zo’n vijfduizend man, schatte ik. Na het voorprogramma met onduidelijk muziek, kwam hij op: Sixto Rodriguez!

Hij was het echt! De levende legende!

Volgende week wordt hij 71, niettemin pikzwart haar en helemaal niet grijs. Wel was het vreemd dat hij wankelde  en door twee helpers naar zijn gitaar werd geleid. Zijn hoed werd hem op het hoofd gezet. Hij verschoof er iets aan om zijn gezicht te verbergen. Je had er voor betaald, en je kon natuurlijk ook beslissen dat je het niet zou willen zien en horen, maar na drie maten begon het onafwendbaar door te dringen dat de zanger dronken was. Of was het iets anders? *) Zie onderaan. Misschien had hij wat zitten blowen.

Ik stelde me voor hoe de paniek achter de coulissen had toegeslagen. Dat ze hem alleen het podium op hadden gekregen door hem nog een glas of een snuifje te beloven. Intussen zong hij zo vals als een kraai. Het leek wel of hij van die schitterende nummers Sugar Man en I Wonder de lyrics was vergeten en dat hij alleen nog maar het refrein kende. De band probeerden hem wanhopig te redden door steeds harder te gaan spelen. Ineens vertelde hij met lijzige stem een mop over Mickey en Minnie Mouse. Die vertelde hij ook aan zijn kleinkinderen, zei hij er op lijzige toon bij.

Uh?

Hij kon het niet meer, of misschien had hij nooit gekund en was zijn verhaal sterker dan zijn muziek. Maar op de een of andere manier kon hij geen kwaad bij me doen. Waarschijnlijk werd hij uitgebuit door mensen om hem, die nog aan hem probeerden te verdienen op zijn ouwe dag. Hij kreunde over een zilver schip dat coke vervoerde en ik dacht: “Man, that’s pas rock ‘n roll”.

de Volkskrant, 2 juli 2013

*) Ingezonden brief: “De rede waarom Rodriguez door twee helpers (zijn dochter en zijn vrouw) naar zijn gitaar begeleid werd is omdat hij bijna blind is. Hij heeft glaucoma en ziet haast niets, dus helemaal niet dronken of stoned.

P.A. Verhoef