Dat men in stilte goed doet, leeft niet erg onder politici

Beweringen en bewijzen

Kerstmis is niet alleen het feest van het licht, zoals ons staatshoofd elk jaar weer zo treffend weet te verwoorden, het is ook het feest van de oude en nieuwe tradities. Een van die tradities bestaat eruit dat kranten en tijdschriften paginagrote interviews afdrukken met personen die prominent in het nieuws waren.

Diederik Samson

In dit Onno Hoes-jaar ging ik op zoek naar interviews met politici, om eens na te gaan hoe zij omgaan met de scheiding tussen werk en privé. Ik vond een heleboel interviews, zodat ik de tel kwijtraakte. Eén politicus kwam ik zelfs twee keer tegen, staatssecretaris van Justitie Fred Teeven die zowel in NRC Handelsblad als in Trouw werd geïnterviewd – telkens onder aansprekende koppen: ‘Voor sommigen ben ik echt een monster’ en ‘Ik ben ook een beetje mens’.

Alsof Jack the Ripper op de deurmat viel.

Uit mijn onderzoekje komen drie categorieën naar voren. De eerste categorie, de kleinste, wordt gevuld met politici die puur zakelijk blijven en niets over hun privéleven loslaten. In deze categorie vinden wij Sharon Gesthuizen van de SP, volgens NRC Handelsblad ‘een van de effectiefste Kamerleden’. Zij is een aantrekkelijke vrouw van 37, maar of zij getrouwd is, een vriendje heeft, dan wel met vriendinnen de weekends op pony’s rondhuppelt, dat komen wij allemaal niet te weten. Voor wie het persoonlijke in de politiek een gruwel is, lijkt zij mij dé kandidaat om op te stemmen.

De tweede categorie bestaat uit politici die wel over hun privéleven spreken, maar die daarover weinig opzienbarends zeggen. Informatie over hun privéleven wordt gebruikt om een sympathiek imago te creëren. Het Parool hield zo’n interview met Jeanine Hennis-Plasschaert, onze minister van Defensie. Naast een enkele vraag over de missie naar Mali komen wij te weten dat Jeanine geen kinderen heeft, maar dat zij woont met een man, die een stiefzoon meebrengt.

Met hem zit Jeanine weleens op de bank, samen dvd’tjes te kijken. Ook zal ze nooit meer glitter-Ugg’s dragen en gaat zij regelmatig met René Froger uit eten. Gezellig en vooral ongevaarlijk. Voor de lezers is het zo onvoorstelbaar geworden dat Jeanine Hennis-Plasschaert nog eens in een affaire belandt met een NAVO-generaal van een tankbrigade.

Tot deze tweede categorie reken ik ook de interviews met Fred Teeven en Ton Elias. De staatssecretaris probeert zichzelf een menselijk gezicht te geven, door en passant te vertellen dat hij met zijn vrouw een kerststol gaat eten in een asielzoekerscentrum. Het adagium dat men in stilte goed doet, leeft niet erg meer onder politici. Zo vertelt Wouter Bos, overigens in een tamelijk zakelijk interview, dat hij verstek moest laten gaan bij het kerstdiner van zijn schoolgaande kinderen, aangezien hij verplichtingen had jegens de Giovanni van Bronckhorst Foundation. VVD-verkeerswoordvoerder Ton Elias is eveneens opgenomen in deze categorie, niet omdat hij zoveel praat over zijn gezin, maar omdat praktisch elke zin uit zijn interview begint met het woordje ‘ik’.

En dan komen wij bij de derde categorie, waarin de politicus helemaal verstrikt is geraakt in zijn privéleven. Al die interviews met Onno Hoes sla ik even over, eenvoudig omdat ik mijn hoofd er niet kan bijhouden, zodra het gaat over de perikelen met zijn levenspartner Albert Verlinde. Wel wil ik wijzen op het interview met Diederik Samsom dat in het aparte interviewkatern van de Volkskrant stond. Het gebeurt zelden dat je zoiets leest. Alleen al het begin, waarin Samsom vertelt dat hij het regelmatig benauwd krijgt. Vervolgens laat hij een bos rode rozen aanrukken, waarmee hij de probleemwijken ingaat. Om vaak uitgescholden te worden. Samsom vindt dit masochisme bijzonder leerzaam. Hij lijkt er bijna aan verslaafd.

Saar van Bueren

En dan ineens gaat dat interview over de voorlichtster van Samsom, met wie hij een relatie zou hebben (gehad). En dan vraagt de Volkskrant, overigens zonder haar naam te noemen: ‘Daar moeten wij als net medium toch naar vragen: er is niks tussen u beiden?’ Samsom ontkent heftig. Ja, er was een intensieve samenwerking, maar dát nu juist niet. De hele dag samen op pad. Dat doet Pechtold toch ook met zijn voorlichter, maar dat is een man en dan zegt niemand er iets over.

Enzovoort.

Op Powned/Telegraaf  zag ik hoe Saar van Bueren, want zo heet ze, door Rutger van Castricum werd aangesproken op haar vermeende relatie met Diederik Samsom. Het gebeurt zelden dat je een vrouw zo ziet blozen. Het bevestigt mijn theorie dat politici wel met vrouwen kunnen omgaan, maar beter niet met voorlichters.

de Volkskrant, zie ook voor reacties.