Buck nog een keer

        Lang hadden wij niets meer van hem gehoord, maar ineens stond zijn naam weer in de krant. Alsof een levende uit de doden was opgestaan. Alsof er een serum tegen vergetelheid was uitgevonden!
        Ik heb het over H.M. Buck, de "aidsprofessor" uit Eindhoven. Weet u het nog? Elf jaar geleden was de naam van deze scheikundige niet uit het nieuws weg te denken. Holland speelde nog een woordje mee, want samen met de Amsterdamse viroloog Goudsmit had hij een stof ontwikkeld die het aidsvirus onschadelijk kon maken. Was er een grotere zegen op aarde denkbaar? Na de Europa Cup voor PSV zou nu ook een Nobelprijs naar Eindhoven komen. Trots meldde het Journaal van acht uur dat het artikel over het "fosfaatgemethyleerde DNA" van begin tot eind in Science stond.
        Daarna kwam letterlijk de klad erin. Buck bleek met vervuilde stoffen te hebben gewerkt, zodat de resultaten bij herhaling nergens meer op leken. Er kwam een rectificatie in Science, die ook de argeloze Goudsmit meezoog in de trog van de wetenschappelijke humbug. Humbuck, dat was een van de vele grappen die je toen hoorde. En er werd ook nog een onderzoekscommissie ingesteld, die een rapport schreef dat naar de beste KNUB-tradities geheim werd gehouden.
        Dus wat wil die Buck nou eigenlijk nog? Wil hij alsnog aantonen dat zijn middeltje werkt? Wil hij eerherstel? Wil hij terug op zijn leerstoel? Wil hij de Nobelprijs?
        Nee, niets van dat alles. Elf jaar na dato wil prof. H.M. Buck bij de Raad voor de Journalistiek afdwingen dat Het Parool een artikel uit 1990 rectificeert, waarin hij door een van zijn medewerkers werd omschreven als "een Ceausescu compleet met zijn eigen Securitate". Bij mij dringt zich nu de volgende vraag op: wat gaat er om in het hoofd van prof. Buck? Elf jaar geleden is zijn afgang breed uitgemeten en haalde hij zelfs de New York Times. Collega's rolden over hem heen en als zijn naam genoemd werd, deden ze alsof ze nooit van hadden gehoord. Om Harvard en MIT werd een cordon geplaatst om Buck voorgoed te weren. Zelden is een reputatie door eigen toedoen zo geknakt. En waar maakt die Buck zich tenslotte druk over?
        Dat een krant, die in zijn eigen ogen toch niets anders kan zijn dan een Amsterdams sufferdje, heeft geschreven dat hij op Ceausescu lijkt. Elf jaar geleden. Zoiets is volstrekt uniek. Niet zijn werk maar zijn lichaam zou prof. Buck daarom aan de wetenschap moeten nalaten.

Folia 26, 2 maart 2001 © Max Pam