De schuldeloosheid van Nina Brink


        Wat de beursgang van World Online zo fascinerend maakt, is het feit dat de aanstichter van het drama een vrouw is. In eerste instantie was Nina Brink een heldin. Ze leek alles te hebben wat haar tot het ideaal van de moderne vrouw zou kunnen maken. Uit het niets had zij een bedrijf uit de grond gestampt en uit het niets had zij miljarden verdiend. Zij was een maker, een directeur en een geldverdiener tegelijkertijd. Bovendien had ze gewoon een gezin. Laten wij zeggen: ze onderhield een gezin. Met haar man die er geen moeite mee had in haar schaduw te staan en met haar dochter die zichtbaar genoot van het succes van haar moeder, vormde zij naar eigen zeggen een hechte familie.
        Margaret Thatcher, met wie ze te vergelijken zou zijn als het goed was gegaan, had nog het imago van de harde tante. Maar Nina Brink was zachter. In de interviews leek ze onzeker, alsof het wereldsucces haar zelf ook verrast had. Ze was geen ondernemer à la Swarttouw die met gespierde taal even de boel komt verbouwen, ze was geen boodschapper van de sterfhuisconstructie, maar evenals de reclamecampagne van haar bedrijf droeg zij internationale beweging uit, vrijheid en nieuwsgierigheid naar het onbekende. Ze had alles in zich op een icoon van het feminisme te worden.
        Ze zit nu thuis en iedereen in haar omgeving vraagt zich nu af hoe ze zo stom had kunnen zijn. Ze loopt rond en voelt zich ellendig. Van alle mensen die zich op de wereld ellendig voelen, is zij de allerrijkste. Vreemd genoeg denk ik dat ze volkomen te goeder trouw heeft gehandeld. Het was niet uit begerigheid en evenmin uit kwaadaardigheid dat zij haar eigen aandelen nog voor de beursgang heeft geïncasseerd. Zij had eenvoudig geen idee.
        Zoals iedereen dacht ze dat de koersen tot in de hemel zouden stijgen. De ABN\Amro, de Rabo, grote institutionele investeerders en kleine beleggers, ze dachten het allemaal, en het kan niet anders dat Nina Brink dat ook heeft gedacht. Ze hingen allemaal voorover in de startblokken om te kunnen profiteren. Mogelijk heeft Nina Brink zelfs gedacht dat het fatsoenlijk was om voor haarzelf niet het onderste uit de kan te halen, dat ze genoegen moest nemen met een lagere koers voordat de mallemolen zou losbarsten. Nee, ze had eenvoudig geen idee. Je maakt geen bedrijf groot, je deelt geen renteloze leningen uit om vervolgens het kapitaal van je eigen personeel te laten halveren. Tenzij je diabolisch bent, maar dat was Nina Brink juist niet. Ze was maagd nog in geldzaken, volkomen schuldeloos.
        De koersen van World Online zijn pas echt de grond in geschoten, toen Nina verklaarde dat zij "het voor de familie" had gedaan. Dat maakte haar in de financiële mannenwereld onmiddellijk tot een doetje. In een klap was zij iemand geworden die geld weglegt in een oude kous. Als je zo rijk bent, leg je voor de familie misschien drie, vier, vijf miljoen weg. Je koopt er nog een paar huizen bij. Maar je legt geen twee honderd miljoen weg voor je man en je dochter. Als je een bedrijf hebt opgebouwd, vind je dat je dochter later zelf haar geld maar moet verdienen. Je geeft haar de duurste opleiding in Zwitserland, op haar verjaardag doe je er een kleine BMW bij, maar je zet geen honderd miljoen op dochters bankrekening.
        Wat ongetwijfeld bij het kelderen van de koersen heeft meegespeeld, is een gevoel van leedvermaak. Letterlijk mores leren. Niets werkt zo bevrijdend, is zo komisch, wanneer mensen die dachten onbeschaamd rijk te zijn, plotseling gekleed moeten gaan in een regenton, opgehouden door een paar bretels. Wat beleggers graag doen, is straffen. Spanking. Dat maakt beleggen tot een bijna pornografische aangelegenheid en ik vermoed dat het daarom de laatste jaren zo populair geworden is. Het beleggen is een manier om met het rietje nog eens flink uit te halen over kinderbillen. In feite is beleggen is niets anders dan de illusie dat je de wereld kunt beïnvloeden door straffen en belonen.
        Met beleggers die veel geld zijn kwijt geraakt, hoeven we geen meelij te hebben. Ik durf te wedden dat slechts weinigen die zogenaamd misleidende prospectus heeft gelezen. Ze dachten allemaal snel rijk te worden, maar zij vergaten dat Nina Brink een vrouw is. En namen toen wraak.

NRC\Handelsblad, 7 april 2000 © Max Pam