Villa Felderhof, of de geneugten van de pornografie

Sieg Heil!


        Vrij Nederland van deze week wijdt enige deftige woorden aan het verschijnsel van de pornografie op de televisie. Het is inderdaad een oprukkend verschijnsel, waarbij mij twee uiterlijkheden zijn opgevallen.
        Het is eerste verschijnsel is de tiet. Afgaande op de pornofilms moet de tiet van tegenwoordig groot, rond en stevig zijn. De tiet van nu mag beslist niet hangen, wat betekent dat er flink wat siliconen gebruikt moeten worden om het gewenste resultaat te bereiken. Ik heb het niet zo op die grote tieten die volgens mij ook erg hard moeten zijn, zodat er voor mij niets anders op zit dan te wachten tot de mode weer verandert.
        Het tweede verschijnsel is dat van het schaamhaar. Het schaamhaar in die pornofilms is meestal getrimd tot een klein streepje. Ik ben wel eens geneigd mijn rechter arm om hoog te steken, want soms lijkt wel of de jonge vrouw van nu een Hitler-snorretje tussen haar benen heeft. Hoe ranziger hoe beter het volgens Vrij Nederland scoort, en je zou al weer schuldgevoelens krijgen als je jezelf erop betrapt dat je bij het zappen blijft hangen als je ergens een ferme blow job voorgeschoteld krijgt. Vrij Nederland heeft blow job trouwens cursief afgedrukt als blow job, kennelijk om goed te laten uitkomen dat hier gaat om woorden van vreemde makelij.
        Toch zijn het niet die pornofilms die ik in de eerste plaats associeer met het woord ranzig. Als iemand aan mij zou vragen wat ik het meest ranzige programma op de Nederlandse televisie vind dan zou ik onmiddellijk antwoorden: Villa Felderhof. Ik heb nu een paar afleveringen gezien en wat mij daarbij als bijzonder pijnlijk opviel, is dat elk woord dat in dat programma wordt uitgesproken vals en gelogen is. Het is een programma dat stinkt, een vies programma waar een fatsoenlijk mens als vanzelf een beetje van moet braken.
        En dan heb ik het nog niet eens over de entourage. Dit seizoen speelt Villa Felderhof zich af in een of ander safaripark in Afrika. Terwijl de olifanten door het beeld sjokken, komen onder leiding van Felderhof twee bekende Nederlanders in een bungalow bijeen om eens flink uit te rusten en nog eens te genieten van de geneugten van het leven. Dat twee honderd meter verderop de mensen nauwelijks te vreten hebben en dat de Aids-lijders daar uit de bomen vallen, krijg je niet te zien. Wel rijden onze gasten af en toe naar een negerkraal, waar zij zich vermaken met het pittoreske van het eenvoudige leven in de rimboe.
        Toch wil ik het daar niet eens over hebben. Het gaat mij om die zalvende manier waarop met de gasten wordt omgesprongen, dat volmaakt kleffe ook, dat moet suggereren dat het in wereld een stuk beter zou gaan als wij maar zouden willen. Alles heeft bovendien dat pseudo-spontane, vooral als de gasten worden "geconfronteerd" met foto's en krantenknipsels uit het verleden.
        Een paar weken geleden zag ik Van Agt en Wiegel in die Afrikaanse bungalow zitten, of liggen, want er is altijd wel een negerbediende in de buurt die de ligstoel even op het gazon klaar zet. Ook liet het tweetal zich per jeep naar zebra's rijden. Tussen de bedrijven door, als men was bijgekomen van alle inspanningen, werd er gekwebbeld over het leven, waarbij de ex-premier en de ex-vice-premier, aangemoedigd door de presentator, zo veel mogelijk bij elkaar een bruine arm trachten te halen. De een vond de ex-premier de beste premier aller tijden en de ander vond de ex-vice-premier de beste ex-vice-premier aller tijden. Eigenlijk zou de ex-vice-premier, om het Nederlandse volk te redden, in de toekomst premier moeten worden, vond de ex-premier. Daarmee staken de beide mannen een enorme dildo's in elkaars aars.
        De beoogde premier voor de toekomst deed er gewichtig het zwijgen toe, "omdat het onverstandig zou zijn hier uitspraken over te doen". Alsof er nog iemand is, die het premierschap van Wiegel serieus neemt! Zouden die twee clowns, Van Agt en Wiegel, ooit wel eens een blik op zichzelf hebben geslagen? Het is nauwelijks voorstelbaar, want als zij goed zouden kijken zouden ze niets anders zien dan onderdanige kruiperigheid en verzadigde zelfgenoegzaamheid. De presentator zat er bij als een keiharde siliconentiet.


NRC\Handelsblad, 27 november 1999 © Max Pam


terug naar de inhoudspagina