Sushi

        De laatste tijd schieten bij mij in de buurt kleine winkeltjes uit de grond waar je sushi kunt eten. Hier om de hoek bevindt zich zelfs een dependance van een shushi take away. Buiten op de stoep staan een stuk vijf blauw geschilderde scooters klaar om uw bestelling naar uw adres te sprinten. De pizzakoerier heeft een gat in de markt ontdekt en is oriëntaals gegaan. "Fast fish", heeft hij op zijn ruit laten schilderen.
        Omdat ik gisteravond even geen zin had om te koken, besloot ik mij te goed te doen aan deze Japanse hapjes en liep naar hoek. Ik bestelde acht sushi's en een portie yaktori, te weten vijf stokjes Japanse kipsaté met toast. Het was nog vroeg in de avond en zodoende was ik de enige klant. Om het wachten te verkorten begon ik de menukaart wat uitvoeriger te bestuderen, maar veel tijd daarvoor kreeg ik niet, want plotseling stapten er vier mannen de zaak binnen.
        Twee van hen waren Japanners en de twee anderen schatte ik in als Nederlanders ambtenaren, werkzaam op een departement. De Nederlanders hadden iets grijzigs, hoewel de zichtbaar belangrijkste van de twee zijn verschijning enige artisticiteit had meegegeven door het dragen van een colbertje met pieds de poule motieven. Het kostte me geen moeite me voor te stellen dat de Japanners behoorden tot het gevolg van de keizer die momenteel in ons land op bezoek is, en dat de ambtenaren de opdracht hadden gekregen hun gasten die avond te begeleiden en eventueel een eetgelegenheid voor hen te zoeken.
        Inmiddels hadden de twee Japanners zich gebogen over een kleine vitrine waarin enkele sushi's als voorbeeld van het te bestellen voedsel waren uitgestald. Een uitvoerig bestuderen nam een aanvang. De Japanners bekeken de sushi's van boven en van onderen, en ook nog eens van opzij, waarbij zij op fluistertoon commentaar gaven. De ambtenaren keken in angstige afwachting toe, waarbij zij oogcontact met het bedienend personeel zorgvuldig wisten te vermijden. Na enkele lange minuten van inspectie richtte een van de Japanners zich op van de vitrine om iets in het Japans te vragen, maar helaas sorteerden zijn woorden achter de toonbank voornamelijk onbegrip. In deze sushi take a way werkten vele nationaliteiten, van Surinaams tot Turks, maar Japans werd er niet gesproken - zo veel was wel duidelijk.
        Gelukkig kwam nu de ambtenaar in het pieds de poule jasje aangesneld. Hij bleek wel degelijk Japans te kunnen praten. Hij hoorde de Japanner dan ook aan, draaide zich vervolgens om en vroeg toen in het Nederlands om één sushi tonijn en één sushi zalm, opdat zijn gasten eerst konden proeven. Gezegd moet worden dat deze order achter de toonbank niet met groot enthousiasme werd ontvangen, maar dat het gevraagde niettemin even later werd geserveerd op een klein zwart bordje.
        Het proeven begon in een bijna gewijde stilte. De Japanner nam een van de sushi's in de hand en doopte die in het bakje sojasaus met mierikswortel. Daarna stak hij de sushi in zijn mond. Wat er toen gebeurde, valt moeilijk te beschrijven. Wel leek het of er een kleine ontploffing plaats vond in de mond van de Japanner. Zijn oogleden sprongen wijd open en zijn pupillen begonnen rond te draaien. Alsof er een drol van een zieke hond op zijn tong was gelegd. Ik geloof dat er ook rook uit zijn oren kwam. Pas toen hij de sushi had weten door te slikken, keerde zijn gezicht terug in de normale plooi. Toch duurde het nog even voordat hij zich geheel had hersteld.
        Nadat de stilte was weergekeerd, keek de Japanner naar dat ene stukje sushi dat nog op het zwarte schaaltje lag. Je zag hem ernstig twijfelen, maar toen klaarde zijn gezicht op. Met een elegant handgebaar offreerde hij die ene overgebleven sushi aan de ambtenaar in het pieds de poule jasje. Die keek om zich heen, stak met een wat onhandige beweging de sushi in zijn mond en slikte het hapje in een keer door.
        Daarna ging het snel. De twee genuttigde sushi's werden afgerekend. Even later stonden de vier mannen buiten. Ik zag hoe ze even verderop in een parkeerde Toyota stapten en wegreden, vermoedelijk op zoek naar een McDonalds. Mijn eigen bestelling was inmiddels in een bruine papieren zak voor me op de toonbank gezet. Ik liep er mee naar huis, waar ik mijn sushi's en mijn yaktori met smaak oppeuzelde.

NRC\Handelsblad, 26 mei 2000 © Max Pam


terug naar de inhoudspagina