Het ongeluk
Ik ben erg benieuwd hoe het
verder zal gaan met Tjerk Westerterp. De laatste jaren was hij uitgegroeid tot
het troeteldier van de media. Een aardige man, vrolijk, joviaal, een
lachebekje. Hij zag er altijd uit als iemand die net een dozijn oesters met een
goed glas wijn had verorberd, maar zijn roem had hij vooral te danken aan de
manier waarop hij de minister van Verkeer en Waterstaat belachelijk had weten
te maken.
Ongetwijfeld weet u het nog.
Minister Mai-Weggen had voor tientallen miljoenen een aparte carpoolstrook
laten aanleggen waarop je slechts mocht rijden als je minimaal met z'n
drieën was. En toen kwam Westerterp er aan. Als ik het mij goed herinner,
deed hij een beroep op het gelijkheidsbeginsel, of zoiets. In zijn eentje reed
hij over de strook. Hij kreeg een bekeuring, liet het voorkomen en incasseerde
vervolgens stralend zijn gelijk. Zo belandde een kostbaar ambtenaarlijk idee
weer eens op de vuilnisbelt. Dat was lachen.
Maar nu heeft Westerterp een
auto-ongeluk veroorzaakt. Hij ramde frontaal een tegenligger, waarvan de
bestuurder zwaar gewond in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Westerterp
had gedronken. Bij een blaastest bleek dat hij een promillage van 0,65 alcohol
in zijn bloed had, waar slechts 0,5 is toegestaan. De kranten brachten het
bericht over het ongeluk op een rustige manier, behalve De Telegraaf.
Ik moet toch maar eens een
abonnement op die krant nemen, want niet te ontkennen valt dat je in De
Telegraaf vaak dingen leest die je nergens anders tegenkomt. Dat De Telegraaf
de zaak direct groot op de voorpagina aanpakte, leek mij wel terecht.
Westerterp heeft zo vaak in het Stan Huygens Journaal gestaan dat hij zich niet
kan beklagen als er ook aandacht aan hem wordt besteed als het eens wat minder
gaat. De Telegraaf was er natuurlijk bij met een kleurenfoto van het ongeluk.
We zien daarop de brokstokken van wat eens een rode Seat 127 is geweest.
Westerterp reed zelf in Lexus Mercury, een auto die door De Telegraaf
wordt omschreven als "een bolide". Westerterp bleef ongedeerd, een
aanwijzing dat ook veiligheid in het verkeer klassenbepaald is.
Hoe zal het nu verder gaan met
Westerterp? Wordt hij een Marco Bakker of zal hij kunnen ontvluchten aan de
openbare wraakzucht? Een eerste voorwaarde is dat het slachtoffer overleeft.
Het slachtoffer mag ook niet zichtbaar invalide blijven, want om in de ogen van
het publiek absolutie te kunnen krijgen, moet Westerterp straks met zijn
slachtoffer op de foto. Het liefst lachend, kijk maar niets aan de hand. Als
dat niet lukt, als er bij voorbeeld een invalidenwagentje aan te pas moet
komen, heeft Westerterp een probleem. Dan heeft hij voor hij het weet
Willibrord Fréquin achter zich aan, die hem in een wolk van stank zal
toeroepen: "Hé, heb je al spijt?". Ik denk trouwens dat
Fréquin al gnuivend staat te trappelen om zo'n publicitair
meevallertje.
Het wordt sowieso behoedzaam
manoeuvreren voor Westerterp. De theorie van het aangeschoten wild zegt dat het
dom is om te ontkennen of excuses te zoeken. Het werkt contraproductief om de
cruisecontrole de schuld te geven. De affaire met Marco Bakker heeft ook
geleerd dat je niet moet gaan zeuren over het alcoholpromillage. Onmiddellijk
toegeven en niet proberen uit te leggen dat 0,65 eigenlijk heel dicht in de
buurt zit van 0,50. Tot dusver heeft Westerterp nog geen fouten gemaakt, maar
het zal hem niet mee vallen stil te zetten en zich te laten scheren.
In De Telegraaf las ik
dat hij al een paar keer geïnformeerd heeft naar de toestand van het
slachtoffer. Dat is onafwendbaar, maar ook gevaarlijk. Jaren geleden ben ik ook
eens betrokken geweest bij een ongeval. Van links werd ik geramd door een
gehaaste auto, die daarna over de kop buitelde. Ik had niets, maar de
bestuurder van de andere auto moest met een plat geslagen gezicht naar het
ziekenhuis worden vervoerd. Daar heb ik hem gezocht. Hij lag in bed met een
masker voor. Zijn familie zat met betraande ogen om het bed. Nog nooit heb ik
de woede van anderen zo lijfelijk gevoeld, terwijl ik toch echt degene was die
voorrang had. Eenmaal weer buiten ben ik met gesloten ogen op een bankje gaan
liggen om er bij mij in te stampen dat ik mijzelf niets te verwijten had. Naar
de man met het masker heb ik nooit meer geïnformeerd.
NRC\Handelsblad, 1 december 2000 © Max Pam
terug naar de
inhoudspagina
|