Zelfmoord
Onlangs zei Tim Krabbé bij Barend & Van Dorp
dat hij het gemak waarmee men de aanslag op het World Trade Centre in New
York heeft kunnen plegen van alles nog het meest onbegrijpelijke vond. Onvoorstelbaar
dat overheden niet eerder hebben bedacht dat zoiets kon gebeuren. Die gedachte
ligt voor de hand, maar hoe langer ik erover nadenk hoe minder ik het met
Krabbé eens kan zijn. Achteraf komt de aanslag mij voor als een handeling
van een zeer, zeer complexe logistiek, oneindig veel ingewikkelder dan bijvoorbeeld
het gooien van een atoombom of het organiseren van een hitman die een koffertje
met een zenuwgas of een ander biologisch wapen midden in een stad laat ontploffen.
Wat heeft men voor de aanslag niet allemaal moeten
doen?
Om bij het uiteindelijke doel te beginnen: men heeft
negentien mensen zo ver moeten krijgen dat zij tegelijkertijd zelfmoord pleegden.
Ik weet niet of u het wel eens heeft geprobeerd om één iemand tot zelfmoord
te bewegen, maar mij is dat nooit gelukt. Het kost mij al de grootste moeite
om iemand een keer van mijn mening te overtuigen, laat staan dat het mij
zou lukken iemand zo in mijn ban te krijgen dat hij zich te pletter vliegt.
Ik schrijf hier met opzet "hij", omdat ik een theorie heb die zegt dat zo'n
aanslag nooit door een vrouw kan worden uitgevoerd, maar daarover straks.
Nu is het ontegenzeggelijk waar dat mensen vaker
collectief zelfmoord hebben gepleegd, maar de omstandigheden waren in die
gevallen heel anders. Meestal gaat het dan om een afgesloten sekte, waarvan
de leden elkaar zo hypnotiseren dat zij bereid zijn te sterven voor een of
andere toekomst. Maar op het moment van hun daad gaan altijd de deuren dicht,
want elke inbreuk van buiten kan alleen maar de hypnose verbreken. Bij de
aanslag op het WTC is het echter heel anders gegaan. Er was niet één profetische
leider om de boel bij elkaar te houden. Er was zelfs niet één groep, nee,
er waren vier kleine groepjes die op heel verschillende plaatsen hebben gewerkt
midden in een rumoerige buitenwereld van verkeer, stoplichten, ticketcontroles,
stewardessen en medepassagiers. Voor de negentien waren er verlokkingen genoeg
om uit de boot te vallen, maar kennelijk was de sociale cohesie van de vier
verschillende groepjes zo sterk dat men dat ene gezamenlijke doel steeds
voor ogen heeft kunnen houden.
Daar komt nog bij dat de zelfmoordenaars eerst moordenaars
moesten worden. Dat kan zowel een voordeel als een nadeel zijn. Sekteleden
die zelfmoord plegen, maken zelden slachtoffers buiten hun eigen groep. De
Japanse kamikazepiloot die zich op een vijandelijk schip stort, krijgt zijn
slachtoffers nooit te zien. Maar de vliegtuigkapers moesten eerst een bemanning
overmeesteren, waarbij verschillende doden zijn gevallen. Het overhoop steken
van een stewardess, datzelfde meisje dat jou zo vriendelijk je stoel wees
en je misschien wel een kopje koffie heeft geserveerd, is evenmin een gebeurtenis
geweest die de hypnose heeft kunnen doorbreken. Wel kan ik mij voorstellen
dat wie eerst een moord pleegt makkelijker tot zelfmoord komt, maar dat is
dan meestal een paniekreactie, terwijl de kapers vanuit hun missie gezien
tot het einde toe rationeel zijn gebleven.
En dan is er nog de tijdsfactor. Uit de praktijk
is gebleken dat zelfmoordenaars met een autobom meestal niet langer dan één
dag "vers" blijven, zoals dat heet. Zit er langer dan een dag tussen het
voornemen en de uitvoering dan beginnen de zelfmoordenaars zich weer aan
dit leven te hechten. De aanslag op het WTC daarentegen heeft maanden van
voorbereiding gevergd en toch is men er al die tijd in geslaagd die negentien
vers te houden. Kortom, degene die dit heeft weten te organiseren moet een
psychologisch genie zijn.
Om de daders zover te krijgen, moet men ze een enorme
worst als beloning hebben voorgehouden. De familie zal wel een douceurtje
krijgen en dan is er natuurlijk de worst van het hiernamaals. Volgens de
Koran krijgen verdienstelijke mannen in het hiernamaals het recht op het
onbeperkt gebruik van zogenaamde hoeri's of paradijsvrouwen,
heerlijke jonge meisjes waar je alles mee mag doen, maar die desondanks maagd
blijven. Geweldig moet dat zijn. Bij mijn weten kent de islam voor vrouwen
geen soortgelijke beloning en dat zou ook een verklaring kunnen zijn voor
het feit dat zich onder de negentien kapende zelfmoordenaars geen enkele
vrouw bevond.
NRC\Handelsblad, 21 september 2001
|