De armoede van Harry Mens

    Telkens als ik zondagmorgen afstem op Business Class van Harry Mens bekruipt me het gevoel dat publiciteit te koop is maar aanzien niet. Het is maar een gevoel, dat geef ik toe, maar het kost me toch moeite me voor te stellen dat een ondernemer van enige faam in dat programma gaat zitten. Alles aan Harry Mens oogt op de een of andere manier toch armoeiig. Hang Harry vol met echte diamanten en het lijkt alsof hij zojuist de bijouafdeling van de Hema heeft opgekocht.
    Succes verkoopt zichzelf, maar bij Harry Mens gaat het eigenlijk precies andersom. Bij hem moet succes gekocht worden. Business Class is een programma "om niet", dat wil zeggen dat de zendtijd gewoon bij RTL gekocht wordt, een constructie waarbij de zendgemachtigde geen enkel financieel risico loopt. Een uurtje RTL schat ik op zo'n zestig à zeventig duizend gulden. Er staan via sponsoring wel allerlei inkomsten tegenover, maar in den beginne is dat het bedrag dat Harry Mens wekelijks op tafel moet leggen om met zijn kop op de televisie te mogen.
    Ideaal is dat natuurlijk niet, maar Business Class is al een enorme verbetering vergeleken bij VIP's, het vorige tv-programma van Mens. Toen vloog onze razende makelaar per helikopter over de landerijen van bekende Nederlanders om uit te leggen wat die bezittingen allemaal moest kosten. Helaas bleek het programma één grote beeldmontage. Een vliegende helikopter ging het budget te boven. De wieken draaiden wel, maar zelf ging Harry Mens nooit de lucht in.
    Typerend, zou je kunnen zeggen.
    Een keer heb ik Mens van dichtbij gezien. In mijn auto reed ik over de Apollolaan, juist voorbij barretje Hilton. (Ik moet hier oppassen, want toen ik een paar jaar geleden ook al over barretje Hilton repte, kreeg ik een boze brief van het management met de oekaze om barretje Hilton voortaan niet meer barretje Hilton te noemen, aangezien men flink in imagoverbetering had geïnvesteerd). Enfin, ik reed dus langs barretje Hilton, toen achter mij werd getoeterd werd door een man in een Bentley. Het was, zo te zien, een twéédeurs Bentley en de man zat zelf aan het stuur. Dat leek me het toppunt van armoede. Zo'n auto hoort natuurlijk vier deuren te hebben, en bezit je eenmaal zo'n auto dan neem je natuurlijk ook een chauffeur.
    Na enig heen en weer zwaaien, zette ik mijn auto aan de kant. De Bentley stopte achter me. Daar stapte Harry Mens uit. Hij had een van mijn medepassagiers herkend en kwam nu door het opengedraaide rampje zijn eigen boek aanreiken, getiteld: Als een mens iets wil. "Oplage honderdduizend!", riep hij nog. Zijn eigen boeken uitdelen, bleek later, daar was hij de hele dag mee bezig. Ik bedoel: het is mooi om een bestseller geschreven te hebben, het is nog mooier om bestseller geschreven te hebben die door lezers ook daadwerkelijk is gekocht.
    Toch is Business Class in zekere zin een waardevol programma. Het stelt ons namelijk in staat te volgen in hoeverre een mens beroemdheid kan kopen. Normaal gesproken zou iemand die bij geen enkele politieke partij welkom is, die af en toe een nachtje in de cel doorbrengt, die gezakt is voor de HBS, die de risee is van ondernemend Nederland, die zelfs ruzie heeft met De Telegraaf en die door de media nooit anders wordt beschreven dan in spottende termen, normaal gesproken zou zo iemand geen schijn van kans op een eigen programma.
    Maar het is Harry Mens toch gelukt en de laatst tijd lukt het hem steeds beter. De kijkcijfers zijn voor een zondagmorgen niets eens zo slecht. Soms haalt hij een kijkdichtheid van 1, dat is 140.000 kijkers. Hij droomt al weer van uitbreiding van zijn imperium. Zijn dochter is helemaal klaar om een programma over juwelen en cosmetica te presenteren. Ze wordt de nieuwe Linda de Mol. Let op die naam: Suze de Mol-Mens.

FEM de Week, 24 maart 2001