Een doodzonde

        Zou het ooit nog wat worden met Vrij Nederland?
        Ik heb er een hart hoofd in nu ik zie hoe de twee nieuwe hoofdredacteuren, Max van Weezel en Xandra Schutte, deze week hebben gerectificeerd in wat de affaire-Van Hees schijnt te heten. Twee maanden geleden was de PvdA-voorzitster in VN beschreven als iemand met een losse hand van declareren, die ook nog zoiets vreselijks zou hebben gedaan als het volgen van "een peperdure" managementcursus bij De Baak, een opleidingscentrum De Baak van nota bene de werkgevers. De berichtgeving daarover leidde tot de val van Van Hees. Zo gaat dat nu eenmaal bij politieke partijen die van iemand af willen, maar later bleek dat er niets klopte van de berichtgeving in VN.
        Toen duidelijk werd hoe het werkelijk zat, begon VN te draaien. Anna Visser maakte in deze krant daar op een even vasthoudende als komische manier melding van. In plaats van te rectificeren bracht VN eerst "een reconstructie", maar de geest was al uit de fles. Deze week zat er eindelijk niets anders meer op. Na allerlei inleidende schijnbewegingen geven de twee hoofdredacteuren toe dat zij "Marijke van Hees en onze lezers, die wij op het verkeerde been hebben gezet, excuses aanbieden".
        Op het verkeerde been gezet? Rot nou toch op! Er is gewoon bewust en opzettelijk gelogen. Het verraderlijke van de hele kwestie zit hem natuurlijk in de politieke achtergrond. VN-medewerker Wallaart, die samen met VN-redacteur Albrecht het gewraakte stuk schreef, behoorde tot Niet Nix, dat groepje PvdA-jongeren dat zelf naast het voorzitterschap van de PvdA greep. Via VN probeerden de jonge Turken alsnog mevrouw Van Hees een loer te draaien en aangezien de ruggengraat van de PvdA nu eenmaal uit gelei en snot bestaat, lukte dat aardig.
        Het moet journalisten toch al ernstig worden afgeraden lid te zijn van een politieke partij, maar wat Wallaart en Albrecht hebben gedaan, is een journalistieke doodzonde. Misschien nog wel ernstiger is het dat hoofdredacteur Max van Weezel dat niet inziet. Toen Het Parool hem vroeg of er aan de berichtgeving van de VN "de schijn van een afrekening kleeft", ontkende hij dat. Van Weezel zei dat Wallaart al "zeker anderhalf jaar niet over de PvdA had geschreven", voordat hij met zijn aanval op Van Hees kwam. Je moet toch wàt zeggen als hoofdredacteur van Vrij Nederland. Verder noemde Van Weezel "die jongen een groot journalistiek talent".
        Wat zou ik gedaan hebben als hoofdredacteur van VN?
        Ik zou dat grote journalistieke talent op staande voet ontslagen hebben. En die VN-redacteur die zich door dat grote talent heeft laten meeslepen, zou ik op non-actief zetten, om hem daarna met een zo klein mogelijke handdruk de laan uit te sturen. Overigens zou ik met dat geld dat op die manier wordt bespaard weer snel de fotograaf Steye Raviez in dienst nemen om zo goed te maken dat hij na veertien jaar trouwe dienst met een zakgeldje van drie maanden op straat werd gekwakt. Vroeger bestond er een wet die luidde: hoe linkser een bedrijf hoe slechter de sociale voorwaarden. Ook in dit opzicht is VN kennelijk niet meegegroeid. Arme Steye, hij had beter voor De Telegraaf kunnen werken.
        Zou het ooit nog goed komen met VN? De andere hoofdredacteur Xandra Schutte zag ik verklaren dat VN veel kan leren van het succes van Elsevier. En inderdaad, nog onlangs stond er in VN een stuk over beleggen. Wat moet dat worden? Je kunt één keer schrijven over de aandelen Max Havelaar koffie en Ohra tropisch hardhout, maar ik vrees dat beleggen per definitie rechts is en altijd rechts zal blijven. Het gaat er om Elsevier juist niet na te doen.
De lezer heeft niets aan nog meer van hetzelfde. Veel verstandiger zou het zijn wanneer VN terug zou gaan naar wat het ooit was: een auteurskrant voor het spannende, prikkelende en goed geschreven stuk of interview. Ja, terug naar vroeger! Ook jaguar, lees ik in de Elsevier, heeft nog nooit zo veel auto's verkocht als van het recente retro-model.
        Weg met de politiek correcte redacteuren die de ambitie hebben een partijvoorzitter weg te werken. Dat interesseert ook geen hond, behalve degenen die zelf op een machtspositietje uit zijn. Wat je nodig hebt, zijn redacteuren die bovenal kunnen schrijven. VN had ze, maar helaas zijn die in de loop der jaren weggelopen of gepensioneerd. Ik ze allemaal voor me, de grote zaal van het Concertgebouw is nog te klein.

NRC\Handelsblad, 10 november © Max Pam