De rol van hond in de politiek wordt onderschat!

Buitenhof

Aanvankelijk had ik nog reserves, maar inmiddels heeft ook bij mij heeft de Obama-mania toegeslagen. Het hoogtepunt vond ik niet eens de overwinningstoespraak in Chicago, maar de eerste persconferentie die Obama in Washington gaf als aanstaand president.

Obama persconferentie.bmp

Die persconferentie was kort en krachtig en in de vijf minuten die hem waren toegemeten, sprak Obama over twee belangrijke kwesties.

De eerste belangrijke kwestie betrof de economie. Met de knapste economische koppen aan zijn zijde openbaarde Obama de contouren van een actieplan dat de Amerikaanse economie moet gaan redden.

De tweede belangrijke kwestie was de hond, die hij aan zijn dochters heeft beloofd, als hij de verkiezingen zou winnen. Omdat de aanstaande president van het machtigste land ter wereld zelf met een fijn lachje heeft gezegd dat het om “a mayor issue” gaat, wil ik hier een moment stil staan bij het fenomeen van de hond in de politiek.

De rol van de hond in de politiek wordt enorm onderschat!

Dat kon ikzelf een aantal jaren geleden vaststellen, toen ik een bezoek bracht aan de The Richard Nixon Library in California. Door op een knopje te drukken kun je daar Nixon’s beroemde Checkers-speech zien, die hij in 1952 voor de televisie heeft uitgesproken.

Nixon wilde onder Eisenhower vice-president worden, maar die ambitie kwam in gevaar toen hij ervan werd beschuldigd giften te hebben aangenomen van oliebaronnen. Bijgestaan door zijn familie hield sprak Nixon emotioneel alle beschuldigingen tegen. Hij zei dat hij maar één gift te had geaccepteerd: het zwartwitte, naar het dambord vernoemde hondje Checkers. Het dier was liefderijk in het gezin opgenomen en Nixon vertelde dat zijn twee dochters het elke dag uitlieten.

Nixon+Checkers.jpg

Moest Checkers nou echt worden teruggegeven?

De speech was een tearjerker, waarvoor het Amerikaanse publiek helemaal plat ging.

In één klap was Nixon van underdog in bovendog veranderd en kon hij zijn politieke carrière voortzetten. Die speech was tevens de geboorte van wat later de televisiedemocratie is genoemd. Toen Nixon in 1994 stierf, werd Checkers opgegraven en voorgoed naast zijn baas gelegd – zo belangrijk was dit politieke dier geweest.

Net als Richard Nixon heeft Barack Obama twee dochters. Eén daarvan – Malia – heeft soms last van astma, zodat zij allergisch is voor hondenharen. In het gezin Obama moet dus een hypo-allergene hond komen en het liefst ook nog eentje uit het asiel.

“Maar dat zijn meestal bastaards, net als ik”, zei Obama met superieure zelfspot.

Inmiddels kun je op verschillende Amerikaanse websites, zoals op de American Kennel Club, je voorkeur uitspreken voor diverse hypo-allergene, niet verharende honden, dit alles om Malia bij haar keus te helpen. Er zijn dwergschnauzers bij en gladharige terriërs, maar duidelijk op kop ligt de poedel.

Dat is niet voor niets. Een ongeknipte poedel heeft een afrolook, maar scheer je de poedel kort dan krijgt het dier de coupe Obama. En ook dat is uniek, want dit je keer gaat de baas niet op zijn hond lijken, maar de hond op zijn baas. Logisch natuurlijk, want wij hebben het wél over de president van de Verenigde Staten.

Hond van Bush.bmp

Tenslotte nog dit: daags na verkiezingen werd Reuters-reporter Jon Decker gebeten door Barney, de hond van president Bush, hetgeen op camera is vastgelegd.

Daarmee werd bewezen wat wij eigenlijk allemaal al wisten, namelijk dat die George W. Bush nooit heeft gedeugd!

Buitenhof, 9 november