Een nieuwe overheidstaak: vernederen

Buitenhof

Een maand geleden opperde Hans Spekman, Tweede Kamerlid voor de Partij van de Arbeid, het idee om – en ik citeer – “Marokkaanse jongeren die niet willen deugen te vernederen voor de ogen van hun eigen mensen”.

Hoe komt zo’n man daarop?

Spekman.bmp

Een overheid mag iemand arresteren tegen wie een verdenking bestaat. Een overheid mag iemand een straf opleggen die is veroordeeld, zelfs tot levenslang of de dood. Een overheid mag geweld gebruiken om zich te verdedigen tegen een buitenlandse agressor of om terroristen te liquideren.

Maar een overheid mag nooit moedwillig mensen vernederen, zelfs niet als dat vernederen een normaal verschijnsel zou zijn in het land waar die probleemjongeren vandaan komen.

Vernederen is niets anders dan een vorm van sadisme en als zodanig volkomen in strijd met de fundamenten van onze democratische rechtstaat. Wanneer van staatswege het vernederen officieel wordt gepropageerd, dan is een eerste stap gezet naar een dictatuur.

Toen Hans Spekman zijn opmerking maakte, had partijleider Wouter Bos moeten ingrijpen. Hij had Spekman met slobbertrui en al een grote schop onder zijn kont moeten geven en hem nog diezelfde dag moeten royeren. Iemand die er zulke ideeën op nahoudt, is het niet waard de sociaal-democratie te vertegenwoordigen.

Helaas liet Wouter Bos dat na.

Wie hij de afgelopen week wel de laan uitstuurde, was Ella Vogelaar, minister van Wonen, Wijken en Integratie. In vijf minuten was het gepiept. Opvolger Eberhard van der Laan stond in de coulissen te trappelen en had in diepste geheim meegedaan aan zijn antecedentenonderzoek. Toen Van der Laan ineens het toneel opsprong, zei hij grootmoedig dat die wijken gewoon Vogelaarwijken blijven heten.

Of mevrouw Vogelaar voor deze geste dankbaar de voeten van mijnheer Van der Laan heeft gekust, weet ik niet, maar ik kan mij goed voorstellen dat mevrouw Vogelaar diep in haar hart denkt: “Wat je wat? Noem jij je eigen mislukkingen maar naar jezelf”.

Laat er ondertussen geen misverstand over bestaan: mevrouw Vogelaar is ongetwijfeld een goedwillend persoon, maar om een goede minister te zijn, is er meer nodig dan alleen goede wil. Een minister moet slim zijn, tactisch en sociaal vaardig, moet zich helder kunnen uitdrukken en moet de pers kunnen bespelen.

Op deze punten was mevrouw Vogelaar bijzonder zwak, maar dat poetst het schrille contrast niet weg tussen de kille manier waarop zij ten val is gebracht en de vanzelfsprekendheid waarmee zo’n fluim als Spekman mocht blijven zitten. Het lijkt wel of de PvdA al aan het oefenen is voor de cursus vernederen.

Intussen loopt verwezenlijking van de Eberhard-wijken weer vertraging op en blijft het met de integratie sukkelen.

Dit gebeurde namelijk allemaal in dezelfde week dat Aboutaleb, de nieuwe burgemeester van Rotterdam, tegenover de Volkskrant verklaarde dat hij “de moskee niet meer in durft”.

Dit gebeurde allemaal in dezelfde week dat de inspectie ontdekte dat 86 procent van de islamitische scholen fraudeert met onderwijsgelden.

Bij Allah, 86 procent!

En dat gebeurde ook allemaal in dezelfde week dat uit onderzoek bleek dat een kwart van de gelovigen God belangrijker vindt dat zijn of haar partner. Sterker nog: voor die gelovigen is God zelfs belangrijker dan hun eigen kinderen.

Soms denk ik wel eens dat het vernederen ons met de paplepel wordt ingegeven.

Buitenhof, 16 november 2008