Van Brandon tot Bokito en Moors

Columns

De media-aandacht voor het geval van Brandon, de verstandelijk gehandicapte jongen (18) die al een paar jaar is vastgeketend, heeft alles van een hype. Het is ongetwijfeld onaardig om te zeggen, maar mij deed het geval nog het meeste denken aan de opwinding rond Bokito, de aap die uitbrak om een vervelende vrouw die voortdurend zijn aandacht probeerde te trekken, een klap voor haar kop te geven.

Wat wij van Bokito konden leren is dat apen in hun eigen wereld leven en hun logica hebben. Wat wij als liefde en genegenheid beschouwen herkennen zij niet als zodanig, waarmee zeker niet gezegd wil zijn dat apen geen liefde en genegenheid kennen.

Hoe tragisch ook, een jongen als Brandon is niet enig in zijn soort. In Nederland verkeren ongeveer veertig mensen in eenzelfde situatie. Dergelijke psychiatrische gevallen bestaan al sinds Jean-Martin Chacrot  (1825-1893) zijn patiënten demonstreerde voor een gehoor van studenten. Ondanks de enorme vooruitgang die de psychofarmaca heeft doorgemaakt, is er voor mensen als Brandon geen oplossing. Staatssecretaris Marlies Veldhuijzen kan – zoals zij heeft aangekondigd – de knapste koppen inhuren, maar de kans dat zij wel een  echte oplossing vinden, is gering.

Brandon

Het zit er voorlopig niet in, al is het natuurlijk een sympathiek trekje van de mens dat hij (of zij) weigert te aanvaarden dat sommige ziekten ongeneeslijk zijn en sommige mensen niet te redden. Op de poort van de hel staat dat wie hier binnentreedt maar beter alle hoop kan laten varen, maar niemand maakt dat credo graag dat het zijne (hare). Om de publieke opinie ter wille zijn, ging de staatssecretaris naar Brandon, maar zij werd al snel door de razende jongen weggejaagd. Zij beloofde ook een aangepaste woning voor Brandon, maar al eerder heeft de jongen zo’n woning totaal vernield. Kosten: een half miljoen euro. Veertig Brandons kosten op die manier al gauw twintig miljoen euro. Daar kun je een paar honderd open hartoperaties van betalen, die wel succes opleveren.

In deze tijd van bezuinigingen is dat geld er niet. Kortom, over een tijdje wordt ergens in een inrichting een nieuwe Brandon aangetroffen en begint het hele mediacircus opnieuw.

Veel minder aandacht was er voor het rapport-Meijerink, dat de strafzaak tegen Geert Wilders evalueerde. Een van de uitkomsten was dat de rechters in de zaak een tikje wereldvreemd zijn. Dat is opmerkelijk, want toen het proces begon, zei Jan Moors, de president van de rechtbank, met enige nadruk dat rechters tegenwoordig ook kranten lezen. Hij probeerde Wilders daarmee te verleiden om bij zijn verdediging zelf het woord te voeren.

Diep in mijn hart vind ik het eigenlijk wel terecht dat rechters enigszins wereldvreemd zijn. Daardoor kunnen ze misschien ook wat meer afstand nemen, zou je zeggen. Als ik de aanbevelingen lees dan proef ik de winderigheid van deze tijd. Een aanbeveling is bijvoorbeeld dat er meer coördinatie moet komen in de voorlichting door de rechtbank, waarbij het woord “spindoctors” wordt gebruikt.

Mijn God, ook daar al!

Het politieke leven wordt al vergald door al die eeuwig lachende Jack de Vriesen, die de waarheid tot een vorm van hypocrisie hebben getransformeerd. Binnenkort marcheren zij dus ook de rechtbanken binnen. Een andere aanbeveling is dat rechters drukbestendig moeten worden gemaakt, wat onder meer te bereiken valt door trainingen. Bij het proces-Wilders schijnen de rechters “bezweken” te zijn onder de media-aandacht. Ze waren niet goed voorbereid op het feit dat hun optreden door het publiek kritisch zou worden gevolgd.

Arme rechters. Ik stel voor om het nieuwe troepje rechters eerst meer eens in groepstherapie te doen, om ze vervolgens naar Ton Planken te sturen voor een mediatraining, waarna zij tenslotte klaar worden klaargestoomd middels een rollenspel met Bokito als Bram Moskowicz en Brandon als Geert Wilders. Als die rechters dan nog niet immuun zijn voor invloeden van buiten, weet ik het ook niet meer.

Het Parool, 22 januari 2011