Icarus vloog naar de hemel, verbrandde zijn vleugels en stortte neer. Inmiddels wijs deden de Goden het dit keer anders met Pieter Hilhorst. Zij gaven hem een parachute en stuurden hem naar beneden. Daar maakte hij een onzachte landing, maar overleefde.
De mensen bezagen de landing van Hilhorst met verbazing. Waar kwam die zo plotseling vandaan? Het was vagelijk bekend dat Hilhorst door Goden was aangezocht om stukjes te schrijven voor het plaatselijk sufferdje, de Olympia Times, maar dat Hilhorst ook wist hoe je een stad moet besturen, daarover was men totaal onwetend.
Beneden vouwde Pieter Hilhorst (foto AT5) zijn parachute dicht en zei: “Mensen, ik ga jullie helpen, er is veel mis, ik ga jullie stad verbeteren”. De mensen hadden dat vaker gehoord en namen het voor kennisgeving aan. Al snel bleek dat het inderdaad niet zo makkelijk is om een stad te verbeteren. De bewoners stuurden en masse de belastingaanslagen op hun huizen terug, en niet veel later bleek dat de armen zo maar ineens enorme geldbedragen hadden gekregen. Toen Hilhorst al die drachmen wilde terugvorderen, waren veel vogels al gevlogen. Anderen bleken hun geld in badhuis te hebben verbrast aan wijn, gebraad en hoeren.
Toen grepen de Goden in. Zij kwamen naar beneden om Hilhorst te helpen. God Asscheros zei dat niet Hilhorst, maar hijzelf, die fout met dat geld had gemaakt en de God Cohenos verklaarde dat het eigenlijk de schuld was van collega Dionysos, die met zijn 66 volgelingen (D’66) de mensen zand in de ogen hadden gestrooid. Overal in de stad gingen de Goden met bloemen rond, en zij formuleerden de blije boodschap dat iedereen Pieter Hilhorst juist heel geweldig vond. Toch waarschuwden de Goden ook dat het met de stad – net als met Troje – vreselijk slecht zou aflopen, als men Hilhorst niet langer zou steunen.
Halt! Niet doen, dit wordt weer zo’n cynisch stukje!
Zei de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan niet een paar jaar geleden tegen het weekblad Vrij Nederland: “Onder opinieleiders heerst een te cynisch sfeertje. Een vorm van: wij kijken alleen maar toe, vraag ons niet zelf met de poten in de modder te staan. Iedereen die wel verantwoordelijkheid op zich neemt wordt genadeloos afgebrand. Ik noem dat het Max Pam-effect. Tegen dat deel van de toeschouwers wil ik zeggen: doe eens méé in plaats van iedereen af te zeiken”.
Ik ben er wel trots op dat je naast het Droste-effect en het Red Bull-effect nu ook een effect hebt dat mijn naam draagt. Maar omdat zoiets verplichtingen schept, besloot ik onlangs mee te doen, toen een actiegroep opstond tegen het voornemen van de gemeente om de tram door onze straat twee minuten sneller te laten rijden – een operatie die dertig miljoen euro moet gaan kosten. Ik verzin dit niet. Om onze straat versnellen, moeten haltes worden opgeheven, ook iets wat geen enkele bewoner wil. Het lijkt wel of de trams in Amsterdam er niet zijn voor de passagiers, maar om zo vlug mogelijk van begin- naar eindpunt te sprinten. Begrijpelijkerwijs zijn de bewoners ook bang dat bij een hogere snelheid het aantal ongelukken in de straat weer zal toenemen. Zij willen daarom dat de gemeente haar plannen herziet of aanpast.
In dit hele proces is mij als participant het volgende opgevallen. De inspraakavonden vielen midden in de zomervakanties en waren net afgelopen toen de bewoners terug waren. De inspraakavonden werden geleid door een ingehuurde moderator die er alles aangelegen was de bewoners zo weinig mogelijk aan het woord te laten. Er was een afspraak met de deelraadwethouder, maar die dacht: ik laat het zaakje door mijn ambtenaren opknappen. Hij kwam pas opdagen, toen de bewoners dit niet namen en dreigden op te stappen. Als de deelraadwethouder even geen weerwoord had, zei hij dat de centrale stad het zo wilde. De plannen van de centrale wethouder Wiebes – niet eens van de Godenpartij, maar van de VVD en intussen naar Den Haag verkast – zitten vol onwetenschappelijke en op niets gebaseerde aannames. Enige interesse in de situatie ter plekke heeft de gemeente niet opgebracht. Na bijna een jaar van vergaderen, over en weer mailen, vleien, dreigen, wachten en niet antwoorden, hebben de bewoners niets bereikt. Ergo: de plannen gaan gewoon door.
Dit stukje over de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen in onze stad heb ik als ingezonden brief naar de Olympia Times gestuurd, maar helaas is het geweigerd.
de Volkskrant, 12 maart 2014