Als persoon
Het is u misschien niet opgevallen, maar vorige
week hebben 1300 jonge homoseksuelen een petitie aan minister Van Boxtel
aangeboden. In deze petitie uiten de jonge homoseksuelen hun verbazing over
het negatieve beeld dat is ontstaan van hun goeroe William Gay. Eerder kwam
Gay in opspraak naar aanleiding van zijn discriminerende uitspraken over
Marokko en de Marokkanen.
Volgens Gay is Marokko een zondige identiteit, zoals
beschreven wordt in het heilige boek van de homo's. Daarin valt te lezen
hoe de bewoners van dat land worden vernietigd. Marokko - aldus Gay - is
een gevaarlijk verschijnsel, direct in strijd met de menselijke waardigheid.
Gay reageerde geschokt op het feit dat de Nederlandse staat inmiddels de
gelijkwaardigheid van Marokkanen in de wet heeft opgenomen. Weliswaar leest
Gay geen woord Nederlands, maar hij zag op internet dat de Marokkanen alle
rechten krijgen die hen door het Heilige homoboek worden ontzegd. Marokko
is, zo betoogde Gay verder, schadelijk voor de Nederlandse samenleving. Als
er nog meer Marokkanen komen, blijven er geen Nederlanders meer over. Door
de Marokkanen te accepteren heeft het Nederlandse parlement Nederland ter
dood veroordeeld. Marokko is een ernstige ziekte en de Marokkanen staan lager
dan honden en varkens.
Op deze uitspraken is William Gay inmiddels heftig
aangevallen, maar volgens de homoseksuele jongeren ten onrechte. Zij menen
dat de woorden van Gay uit hun context zijn gehaald en verkeerd begrepen
zijn. In hun petitie schrijven de homoseksuele jongeren dat zij William Gay
kennen als "een bekwame tolerante en maatschappelijk zeer betrokken man".
Weliswaar keurt hij Marokko af, maar dat betekent niet dat hij Marokkanen
als persoon afkeurt. Integendeel, Gay wil de Marokkanen juist graag
helpen hun ziekte te overwinnen.
In hun petitie verwijzen de homoseksuele jongeren
naar de Griekse filosoof Plato, die de werkelijkheid zag als een reeks van
ideeën. Dat is ook reden dat men tegen de idee Marokko kan zijn, maar
vóór de Marokkanen als personen. Marokko vertegenwoordigt hier als
het ware het zuivere kwaad, maar omdat de werkelijkheid vergeleken bij de
absolute idee nooit meer kan zijn dan een zwakke afspiegeling, zou het onrechtvaardig
zijn om de Marokkanen als persoon iets kwalijk nemen. De homoseksuele
jongeren verwerpen dan ook de stigmatisering van de Marokkanen. Zij wijzen
erop dat zij Marokkanen hebben onder hun beste vrienden en vriendinnen. Die
vriendschap wordt al van oudsher gevierd in de Marokkaanse badhuizen en William
Gay heeft al voorgesteld om elkaar daar in dialoog te ontmoeten. Hij is volkomen
bereid de Marokkanen als persoon bij te staan en te verlossen van
de absolute Idee Marokko. Iedereen kan genezen van de Idee Marokko, zelfs
Marokkaanse personen.
De homoseksuele jongeren hebben hun petitie nader
toegelicht met de denkbeelden van de Weense filosoof Otto Weininger, die
in 1905 zelfmoord pleegde in het sterfbed van Beethoven. Weininger verwierp
de idee van "das Judentum an sich", maar hij was niet tegen joden als
persoon, aangezien hijzelf een jood was. Vooral antisemieten zagen in
de filosofie van Weininger een theoretisch handvat om het jodendom te vernietigen,
maar volgens de homseksuele jongeren zijn de woorden van Weininger uit hun
context gehaald en door velen verkeerd begrepen. Als Hitler meer oog had
gehad voor het onderscheid tussen de Idee en de Persoon waren de vernietigingskampen
nooit tot stand zijn gekomen.
De homoseksuele jongeren die hoopten met hun petitie
meer begrip voor hun standpunt te verwerven, moesten echter teleurgesteld
constateren dat de minister er heel anders over dacht. Zo zei Van Boxtel
dat het in elkaar rammen van Marokkanen door homoseksuele jongeren nu eindelijk
moet stoppen. Volgens de minister is er momenteel een wetsvoorstel in voorbereiding
dat niet alleen verbiedt om een mes mee naar school te nemen, maar dat ook
het bezit van de idee Mes strafbaar stelt.
Helaas viel het antwoord van Van Boxtel bij de homoseksuele
jongeren niet in goede aarde. Zij begonnen met rotte eieren te gooien en
molesteerden de minister. Een van de homoseksuele jongeren schreeuwde dat
hij niets had tegen een minister als Idee, maar dat hij de minister wel degelijk
als persoon wilde aanspreken op dit probleem. Hij gaf de minister
een stomp in het gezicht. Daarna vluchtte de minister weg door de deur. Die
stond als Idee wel open, maar bleek als Ding an sich gesloten. De
minister hield er als persoon een buil aan over.
NRC\Handelsblad, 23 juni 2001
|