Pam & Bril (20)

Gastenhoek

In 2005 had ik met Martin Bril een kleine, tweewekelijkse correspondentie voor het blad Verzekerd!

Bril & Pam 3


Het betaalde goed, dit intern verspreide blaadje voor verzekeraars, maar weinigen zullen onze stukjes gelezen hebben.

Aflevering 20

Pam

Collega!

Met toenemende zorg lees ik in de kranten over het nieuwe zorgstelsel. De onzekerheid onder de bevolking neemt zienderogen toe. Zo begreep ik  dat veel  mensen nog even langs de opticien gaan, omdat zij niet weten of de bril in het nieuwe zorgstelsel wordt vergoed. Collega, besef je dat binnenkort het laatste ziekenfondsbrilletje over de toonbank zal gaan?

Een historisch moment!

Als ik het goed begrepen heb, kun je de ziekenfondsbril tegenwoordig in allerlei monturen krijgen, maar ik heb nog het klassieke model gedragen. Dat bestond uit twee ronde glazen, omrand door eenvoudig staaldraad en voorzien van twee pootjes, eveneens van staaldraad. Ik droeg zo’n brilletje in mijn studententijd, want het was toen erg in de mode om solidair te zijn met de arbeidersklasse, die zich geen dure vliegeniersbrillen à la prins Bernhard kon veroorloven. Het waren handige brilletjes, tamelijk sterk ook nog, want die paar keer dat ik erop ben gaan zitten, kon je gewoon de pootjes weer terugvouwen.

Intussen houd ik mijn hart vast of het allemaal wel goed komt met dat nieuwe stelsel. Wij zorgconsumenten willen van alles, maar hebben wij daar wel recht op? De bril en de pil in het ziekenfonds, daar ben ik het mee eens, maar nu las ik in De Telegraaf het verhaal van Mireille Bonenkamp, die een operatie heeft ondergaan tegen te veel zweten. Altijd had ze natte handen van het transpireren en zweetplekken onder de oksels. Geen jongen die naar haar omkeek. Tenslotte heeft zij een zenuw bij haar long laten wegbranden, een kostbare ingreep die niet door alle verzekeraars wordt vergoed wordt, omdat hier sprake zou zijn van een luxebehandeling.

Wat vind jij?

Verzekeringsmaatschappijen worden natuurlijk vreselijk opgelicht, maar ze proberen er ook vaak onderuit te komen. Heb je gelezen dat het Britse Loyds, waar Theo van Gogh een bedrijfsverzekering had afgesloten bij het wegvallen van “sleutelfiguren”, weigert de verzekerde som van 1 miljoen uit te keren aan Theo`s bedrijf Column Producties? Omdat de moord een terroristische daad was, wordt er niet betaald. Met een jaloerse minnares als moordenaar was Column Producties dus beter af geweest dan met Mohammed B.

Toch ben ik wel een beetje trots op Theo dat hij als een sleutelfiguur wordt beschouwd en dat hij in sommige gevallen een miljoen euro waard  geweest zou zijn.

Je onzekere collega Max

Beste onzekere Max,

Bril

Ja, dat nieuwe zorgstelsel – dat baart mij ook wel eens zorgen. Zo heb ik stellig de indruk dat het in de toekomst verzekeraars zullen zijn die over mijn gezondheid gaan beslissen, en niet meer ikzelf in samenspraak met mijn artsen. Dat vind ik een zorgwekkende ontwikkeling, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook mogelijk dat die verzekeraars heel deskundig zijn, ik bedoel – wat weet nou een huisarts tegenwoordig?

Geen klap, beste Max.

Ik heb er jarenlang eentje gehad die iedere keer als ik langs kwam, vroeg wat ik zelf dacht. En als ik dan zweeg, informeerde hij of ik last had van stress en als ik daar niet op antwoordde, vroeg hij gretig of ik soms problemen thuis had. Daarmee doelde hij op mijn seksleven, de viezerik. Inmiddels heb ik een andere huisarts, maar die is mij weer te gereformeerd. Dus misschien is het zo’n slecht idee nog niet om die gezondheidszorg op te heffen, want daar schijnt dat nieuwe zorgstelsel toch ook weer op neer te komen.

Die ziekenfondsbril heb ik altijd een wat zielig ding gevonden. Mensen die het aan hun ogen hadden en dan van de regering een bril kregen, te gek voor woorden, eigenlijk. Maar ja, ik heb het pas sinds een jaar of twee aan mijn ogen en ik koop de ene bril na de andere, dus ik begrijp het nu wel. Al een paar keer heb ik geprobeerd de kwestie te verzekeren, maar geen maatschappij die mijn Dolce & Gabane-brillen wil vergoeden. Zelfs een montuurtje van Hans Anders kan er niet af. Zo ben ik dus in handen van de Hema gedreven, waar ze voor 5 euro leesbrillen uit China verkopen. Het idee dat die brillen door kleine Chinese meisjes in elkaar zijn geflanst beurt mij iedere keer als ik er eentje op mijn neus duw op – dat dan weer wel. Overal de voordelen van inzien, dat is mijn levensfilosofie.

Tot slot.

Je spreekt je trots uit over het miljoen dat Theo van Gogh kennelijk waard was. Ik ben het niet helemaal met je eens. Volgens mij was hij meer waard, ik schrok zelfs een beetje toen ik het hoorde, van dat miljoen – zo’n typisch Theo-bedrag: lekker rond en schijnbaar veel, maar in werkelijkheid een schijntje dat je er in een poep en zucht doorheen jaagt. Een leuke sportwagen, een paar keer naar het bordeel, een flesje champagne, een nieuwe TV en het is al bijna op. Treurig vind ik het.

Je treurende collega  Martin