The Max Pam Globe

Ketter & Geest

HUMAN

Als ik in New York ben, ga ik graag naar de Amish Market. Je hebt er veel biologische groenten en fruit, die je ter plekke kunt opeten. Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat Amish People vreedzame mensen zijn. Ze leven weliswaar in de negentiende eeuw, verplaatsen zich met kar en wagen, maar ze doen je geen kwaad. Als alle christenen zo zouden leven, was de wereld echt A Better Place.

Weer mis.

De politie in de Amerikaanse staat Ohio heeft vorige week zeven Amish-leden gearresteerd wegens het onrechtmatig afscheren van baarden en ander haar. Er schijnt daar een interne vete te zijn uitgebroken.

Verdachte baardscheerders aangehouden in VS

De politie in de Amerikaanse staat Ohio heeft gisteren zeven leden van het orthodoxe Amish-geloofsgenootschap aangehouden op verdenking van het afscheren van de baarden en het haar van andere Amish-aanhangers. De wildknip-acties kwamen in het oosten van Ohio de laatste maanden geregeld voor. De nieuwszender CNN meldt dat een van de arrestanten Samuel Mullet Sr. is, de leider van een splintergroepering in de Amish-beweging. Hij wordt gezien als een charismatische persoonlijkheid.

De mannen die de laatste maanden het slachtoffer werden van de ongewenste openbare scheerbeurten, zouden ‘afvallige gelovigen’ zijn die niet langer aan Mullet wensten te gehoorzamen. In de Amish-opvatting zijn baard en hoofdhaar van een man heilig.

Lees verder in Trouw.

De politie heeft de foto’s van de Amish-verdachten op internet gezet. Komt u ze ergens bel dan de politie in Ohio of in uw woonplaats.

De echte arbeiders van de PvdA

Beweringen en bewijzen

De komende maand zal de PvdA een nieuwe voorzitter kiezen. Onlangs maakten de drie kandidaten hun afwachting in De Wereld Draait Door en om heel eerlijk te zijn maakten zij op mij geen overweldigende indruk. Wat Piet Boekhoudt en René Kronenberg in de politiek beoogden, bleef wegens beperkt taalgebruik in het ongewisse. Hun voordracht was hakkelend, mogelijk door de zenuwen.

En dan had je Hans Spekman, gekleed in zijn onafscheidelijke boezeroen, wat hem inderdaad tot een arbeideristisch verschijning maakt. Als zijn belangrijkste programmapunt heb ik zijn voornemen onthouden om het partijbureau weg te halen uit de Amsterdamse grachtengordel. Mij lijkt dat een stompzinnig plan. lees verder

Marie Bonaparte op zoek naar haar vader en moeder

Boeken etc

Marie Bonaparte (1882-1962)
Hanna Stouten
Amsterdam University Press
Sterren: * * *

In 1936, toen de nazi’s druk doende waren alles wat in hun ogen ontaard was te vernietigen, kwam Marie Bonaparte in Berlijn op het spoor van de brieven die Sigmund Freud tussen 1887 en 1902 aan zijn collega Wilhem Fliess had geschreven. Marie Bonaparte. die het vak van analyticus had geleerd door zichzelf als patiënte bij Freud aan te melden, kocht de verzameling voor zo’n dikke vierduizend euro. Haar verwachting dat Freud met deze vondst ingenomen zou zijn, werd niet bevestigd. lees verder

Beter niets dan leugens

Columns

De laatste tijd ben ik gespitst op wat ik maar even de Diederik Stapel Berichten (DSB) noem. Dat zijn berichten over een of ander wetenschappelijk onderzoek, waarvan je denkt: het zou waar kunnen zijn, maar er moet toch even naar  gekeken worden. Deze week kwam ik weer zo’n DSB tegen: Amerikanen die naar Fox News kijken, zijn slechter op de hoogte van de actualiteit dan mensen die helemaal niet naar het nieuws kijken! lees verder

Op kavel 34 legt de schildpad eieren

Invallen

Niet altijd heb ik het beste voor met de mensheid, dat geef ik toe, maar voor de wereld en de natuur kom ik graag op. Vandaar dat dit jaar door ons gezin werd besloten vakantie te vieren in het teken van de duurzaamheid.

Dat is niet zo eenvoudig. Duurzame bestemmingen liggen meestal ver weg, zodat je eerst moet vliegen, wat natuurlijk weer minder duurzaam is. Ons oog viel op Costa Rica. Een redelijk veilige land, heet het in de reisgidsen, die je overigens wel vertellen dat je bij een lekke band elke hulp moet afslaan. En bij een overval vooral niet in discussie gaan, maar meteen alles afgeven. lees verder

Het geweer van generaal Van Uhm

Buitenhof

Op het ideeëncongres Tedx, dat in de Amsterdamse Stadschouwburg werd gehouden, heeft Peter van Uhm – commandant der Nederlandse strijdkrachten – zijn publiek verbaasd door tijdens zijn toespraak een groot geweer ter hand te nemen. Het was een Diemaco-geweer, dat door Nederlandse militairen in Afghanistan wordt gebruikt.

De generaal liet zich het semi-automatische wapen aanreiken door een vrouwelijke soldaat, een blondine, die vervolgens in een kittig ganzenpasje weer het podium verliet. Daarna verwijderde de generaal de patroonhouder, waarmee hij in elk geval suggereerde dat het geweer doorgeladen was.

Het publiek hing meteen aan zijn lippen.

Hierna legde Van Uhm uit dat geweren, mits in goede handen, de vrede bevorderen. Hij vertelde het verhaal van zijn vader, die bij de slag om Nijmegen op nazitroepen had geschoten, maar had gemist omdat zijn oude geweer niet ver genoeg reikte. Om die misser goed te maken is de zoon later het leger ingegaan. En nu stond die zoon als generaal op de bühne en hield een ode op het geweer, dat instrument waarmee democratie en vrijheid worden verdedigd. Van Uhm vroeg respect voor de troepen in Afghanistan.

Laat ik vooropstellen dat ik mij kan vinden in de gedachte dat het legitiem is om democratische waarden met militaire middelen te verdedigen. Op een bepaalde manier heeft zelfs de atoombom zoiets gedaan en wat mij betreft mag de generaal, in zijn behoefte om aanschouwelijk onderwijs te geven, de volgende keer best een atoombom meenemen naar de Stadsschouwburg.

Maar het wordt toch anders wanneer het niet zo zeer gaat om de verdediging van de democratie, maar wanneer de democratie gewapenderhand moet worden gebracht, zoals dat in Afghanistan kennelijk de bedoeling is.

De Afghaanse oorlog duurt inmiddels tien jaar, twee keer zo lang als de Tweede Wereldoorlog. En wat is bereikt? In een recent rapport van de Verenigde Naties staat dat Afghanistan onveiliger is dan ooit. Veel Afghanen trekken weg. Met vrouwenrechten gaat het volgens een ander rapport bergafwaarts. Nog onlangs heeft de Europese Unie de vertoning geblokkeerd van een met Europees geld gefinancierde documentaire over de deerniswekkende situatie van vrouwen in Afghaanse gevangenissen. De film zou gevaarlijk zijn voor de vrouwen zelf, met name voor een vrouw die vast zit, niet omdat zij iets heeft misdaan maar omdat zij is verkracht. Volgens weer een ander rapport worden ook mannen op grote schaal gemarteld. Intussen hebben honderden studenten in Jalalabad gedemonstreerd tegen de aanwezigheid van westerse militairen en dreigt Afghanistan, volgens weer een ander rapport, af te stevenen op een burgeroorlog.

Er zijn ook successen: een recordvangst van bijna 7.000 liter morfine, 100 kilo heroïne en 80 kilo opium. En voor het eerst in dertig jaar was er weer een rockconcert.

Maar het einde van de oorlog is nog lang niet in zicht. Wel zijn inmiddels 25 Nederlandse militairen gesneuveld, onder wie de zoon van de generaal zelf, Dennis van Uhm die geen oud geweer had, maar vast wel een Diemaco.

Ik begrijp dat er, zowel persoonlijk als ideologisch, veel op het spel staat voor de Commandant der Nederlandse strijdkrachten, maar er komt een moment om de realiteit van een heilloze onderneming onder ogen te zien. Met wapens kun je een democratie wel verdedigen, maar niet opleggen. Zelfs niet met Diemaco-geweren.

Buitenhof, 27 november 2011

Het verleden als hagelstenen

Boeken etc

Alsof het voorbij is
Auteur: Julian Barnes
Vertaling: Ronald Vlek
Uitgever: Atlas
Sterren: * * * *

In verschillende commentaren heb ik gelezen dat Julian Barnes de Man Booker Prize 2011 eigenlijk heeft gekregen voor zijn hele oeuvre. Daarmee wordt gesuggereerd dat zijn roman Alsof het voorbij is (The Sense of an Ending) op zichzelf onvoldoende was om de onderscheiding in de wacht te slepen.

Barnes zou de prijs uiteindelijk hebben ontvangen, omdat hij al drie keer was gepasseerd en er nu zo langzamerhand recht op had. Maar liever zou men de prijs hebben gegeven aan een wat minder schrale roman. lees verder

Cruijff = God

Beweringen en bewijzen

De afgelopen week was ons gezin in Cruijff. Mijn zoon had Cruijffie van Jan Eilander in zijn schoen gekregen en voor mij was er De coup van Cruijff van Menno de Galan. Zoon trok zich terug op zijn kamer en ik installeerde mij op de bank.

Toen ik het een paar uur later uit had, nam ik een slok van mijn koud geworden thee en zette de televisie aan. Nieuwsuur meldde dat Louis van Gaal was benoemd tot directeur van Ajax.

Donder en bliksem. Het was alsof  je de Bijbel dichtslaat en vervolgens te horen krijgt dat niet Jezus de ware verlosser is, maar Mohammed.

Eigenlijk gaat deze vergelijking niet ver genoeg. De Galan schrijft dat bij Ajax  de mop wordt verteld dat Cruijff na zijn dood in de hemel komt. lees verder

Perspolitie, mitkommen!

Columns

Het was nog vroeg in de ochtend en de trams reden nog niet, toen er luid op de deur werd gebonkt. Ik schrok wakker, strompelde uit bed, maar voor ik open kon doen, werd de deur ingetrapt. Twee mannen in lange leren jassen stonden in de gang.

“Politie, meekomen!”. lees verder

Rode sokken en het driedelig pak van wethouder Wibaut

Invallen

Op een PvdA-bijeenkomst in Utrecht zijn rode sokken uitgedeeld. Het cadeautje ging gepaard met de oproep tenminste één keer in de week iets roods aan te trekken, opdat men “nieuwe energie en nieuwe ideeën” zou krijgen. De progressieve beweging moet wakker worden geschud, middels “een schop onder de kont”.

Arbeideristische taal, maar zou het helpen?

Op dezelfde bijeenkomst pleitte de historicus Maarten van Rossum voor een blijvend vertrouwen in de sociaaldemocratische traditie. Hij vindt vernieuwing  flauwe kul, zo lees ik in de Volkskrant. lees verder

Ketter & Geest

HUMAN

Elke werkdag een bericht dat voor goddelozen van belang is.

Iraanse voetballers mogelijk gegeseld voor zitten aan billen

Persepolis, wat letterlijk betekent de stad der Perzen, is een roemruchte naam in de wereldgeschiedenis. Koning Darius hield er audiëntie in een van zijn paleizen. Daar brachten zijn onderdanen hem geschenken.

Tegenwoordig maakt Persepolis vooral naam door de plaatselijke voetbalclub, waar het niet zo goed mee gaat. Het scoren blijft moeilijk door het ontbreken van een echte spits. Maar onlangs kwam er een einde aan de malaise en won Persepolis met 3-2. Na de treffer die later de winnende bleek, ontketende zich de bekende knuffeltaferelen.

Helaas gingen de spelers Mohammed Nosrafi en Sheys Rezaei daarbij te ver. Volgens de aanwezig moraalpolitie zaten zij daarbij aan elkaars billen en wacht hen nu mogelijk een zware straf: geseling.

Lees hierover in The Washington Post.

De geseling wordt misschien wel uitgevoerd op de middenstip. Dat is nog eens wat anders dan Johan Cruijff in je bestuur!

Hier is ook de video te zien van de bewuste vreugde van FC Persepolis:

De tijd zelf als freischwebende Intelligenz

Boeken etc

De tijd zelf
Auteur: Harry Mulisch
Uitgever: De Bezige Bij
Sterren: * * *

De tijd zelf moest het laatste boek van Harry Mulisch gaan heten, hoewel “project” in plaats van “boek” misschien meer op zijn plaats is. Wie eenmaal het raadsel van de tijd heeft opgelost, heeft de tijd niet meer nodig en kan rustig dood gaan . Onder het motto  “dat ik sterfelijk ben, moet eerst maar eens bewezen worden”, kwam Mulisch een jaar geleden toch te overlijden. Hij kwam dus tijd tekort om zijn laatste project te voltooien. Dat hij zelf heeft aangedrongen op publicatie van zijn onvoltooide, dat hij deze onvoltooide al lang in een la had liggen omdat iedere grote kunstenaar zonder een onvoltooide niet sterven kan, bewijst dat zelfs Harry Mulisch tot deze aarde behoorde. lees verder

Alles is ijdelheid

Columns

“Alles is ijdelheid”, staat in het boek Prediker, maar toch zijn sommigen ijdeler dan anderen. Van mensen die veel in de media verschijnen, kun je veilig aannemen dat zij bijzonder ijdel zijn. Daarbij is televisie het geijkte medium om beroemd te worden, iets wat onder jongeren een droom schijnt te zijn. lees verder

Pierre Vinken, een bijzonder mens

Beweringen en bewijzen

In de serre van bodega Keyzer zat hij bijna elke dag aan het raam, dat uitkijkt over het Museumplein. Was hij alleen aan zijn tafeltje, bewegingloos en zwijgend, dan bood hij zo’n godvergeten en vervaarlijke aanblik dat ik snel doorfietste naar eigen huis en haard.

Maar vaak ook ging ik naar binnen en trotseerde zijn ongenaakbaarheid. Het woord gezelligheid was niet op hem van toepassing, maar binnen viel altijd veel te lachen. Op die manier verzamelde hij een groep van getrouwen rond zich, en dan leek het soms alsof hij audiëntie gaf.

Pierre Vinken, die vorige week op 83-jarige leeftijd is overleden, was iemand die je tegenwoordig een controlefreak noemt. Nooit heb ik gezien dat hij zich overgaf aan emoties. lees verder

De eerste PVV-bestuurders en de gulden

Buitenhof

In de Volkskrant stond een leerzaam interview met Theo Krebbers en Antoine Janssen, gedeputeerden in Limburg en de eerste twee PVV-bestuurders van Nederland. Krebbers was huisarts en Janssen politieagent, maar tegenwoordig brengen zij hun werkzame tijd door op het provinciehuis.

Naar eigen zeggen doen Krebbers (rechts) en Janssen (links) erg hun best en zijn zij door de andere partijen volkomen geaccepteerd. Salonfähig worden is de ambitie van de Limburgse PVV en dat schijnt aardig te lukken.

Maar daarvoor wordt een prijs betaald. Zo was de PVV de verkiezingen ingegaan met de belofte dat de Europese vlag voor het Gouvernementsgebouw in Maastricht onmiddellijk zou worden gestreken, zodra de PVV aan de macht kwam.

Maar nu zegt Krebbers: “Ach, laat die vlag maar lekker wapperen”.

En Jansen zegt: “Wij zijn nu een niveau nog hoger en dan gaan wij niet over een vlag debiteren”. En ook niet meer over de kopvoddentaks en bij Tofik Dibi van Groen Links hebben Krebbers en Jansen al gezellig een kopje thee gedronken.

Je kunt dat cynisch vinden, of zelfs hypocriet, maar mij lijkt het dat de PVV probeert een gewone partij te worden, die net als alle andere gewone partijen beloftes doet die bij nader inzien maar beter niet kunnen worden nagekomen.

In datzelfde licht kun je de opdracht van Geert Wilders zien om onderzoek te laten verrichten naar de terugkeer van de gulden. Dat is niet alleen het nostalgisch verlangen naar de tijd van de ponsmachine en de betaalcheque.

Want naar welke gulden moeten wij eigenlijk terug?

Naar de gulden van Duisenberg, die geheel gekoppeld was aan de Duitse mark en die niets anders was dan een aanhangwagen. Of moeten wij terug naar de harde gulden van voor de oorlog, die gepaard ging met rijen werkelozen voor stempelkantoren. Of moeten wij misschien wel helemaal terug naar de florijn, die Italiaanse munt van dat gekrulde ƒ-tekentje, waaruit de Nederlandse gulden is voortgekomen? Dat gebeurde overigens in een tijd dat hoog werd opgekeken tegen de Italiaanse handelsgeest en de Italiaanse beschaving.

Het voorstel van Wilders kun je ook zien als een poging de PVV ook landelijk salonfähig te maken en te veranderen van een gedoogpartij in een regeringspartij.

Om dat te kunnen bereiken moet de PVV twee stappen ondernemen. In de eerste plaats moet de partij zich ontdoen van halve garen als Dion Graus. En in de tweede plaats moet de PVV op een niet al te opvallende manier haar anti-Europa standpunten zien te verzachten. Want je kunt wel tegen Europa zijn en tegen de euro, maar dan tel je in geen enkele Europese hoofdstad mee en wordt alles over je hoofd beslist.

Vrijwel unaniem voorspellen economen dat de rentree van de gulden economische zelfmoord zal betekenen. Je weet natuurlijk nooit welke Diederick Stapel zo’n onderzoek gaat leiden, maar het moet gek lopen wil de gulden als het ei van Columbus worden binnengehaald. In dat geval kan Wilders tegen zijn kiezers zeggen: “Heus, wij hebben alles geprobeerd, maar het gaat niet lukken”.

En dan blijft op een hoger niveau ook bij de PVV de euro wapperen, net als die Europese vlag op het Gouvernementshuis van Maastricht.

Buitenhof, 13 november 2011

Ketter & Geest

HUMAN

Wat hebben wij niet allemaal gehad aan verschijningen? Jezus in de nerven van een Ikea-kastje, op een pizza en op een paar teenslippers. Maria-gezicht getoast op een tosti. Het woord ‘God’ gespeld in een salamiworst. Enzovoort.

Maar de volgende verschijning is toch wel heel bijzonder. Het stond in De Telegraaf, met röntgenfoto en al, dus het moet wel waar zijn.

Artsen ontdekken gezicht op balzaktumor

Ze stonden wel even raar te kijken, de medici van Queen’s University in het Canadese Ontario. Ze hadden zojuist een echo laten maken van de balzak van een 45-jarige patiënt, tot hun eigen verbazing zagen ze op de echo een tumor met daarop het gezicht van een man!

De bijzondere vondst staat beschreven in het wetenschappelijk tijdschrift Urology. “De man op de balzak had zijn mond open, alsof hij zelf ook aan ondraaglijke pijn leed”, aldus de onderzoekers. Heel even denken ze getuige te zijn van een bovennatuurlijk verschijnsel. Is het gezicht bijvoorbeeld een teken van de Egyptische vruchtbaarheidsgod Min? Al snel overwint de wetenschappelijke nuchterheid het weer van de verbazing en concluderen ze dat het gewoon om bijzonder toeval gaat.

De tumor bleek trouwens goedaardig en is inmiddels verwijderd.

Maar wie is eigenlijk die vruchtbaarheidsgod Min?

Wikipedia meldt dit over haar: “Min was in de Egyptische mythologie de god die vooral als vruchtbaarheidsgod fungeerde, maar ook de beschermer was van de wegen en de mijnen in de oostelijke woestijn. Min is gemakkelijk te herkennen door zijn stijve fallus die hij soms in de linkerhand houdt. Dit houdt verband met zijn vruchtbaarheidsstatus. In de opgeheven rechterhand houdt hij een vlegel, als koninklijk symbool van macht. Hij wordt weergegeven als een gemummificeerde man en draagt een kroon met twee arendpluimen. De kroon is dezelfde als die van Amon en daarom ook werd hij er in latere tijden mee geïdentificeerd”.

De Egyptenaren tekenden haar zo:

Vergelijkt u haar eens met het gezicht in de balzaktumor. Vindt u dat ze lijkt?

En de winnaar is…!!??

Beweringen en bewijzen

“Intieme verhalen hebben de overhand, zo constateert de jury van de AKO Literatuurprijs: men houdt het veelal klein. Daartegenover staat het grote gebaar zonder dat dit ten koste gaat van de tragiek van de personages: kredietcrisissen, aanslagen, rampen, multiculturele samenlevingsproblematiek en oorlogsleed worden omgezet in proza dat, ondanks de grootte van het onderwerp, toch raakt – maar soms ook de plank volledig misslaat”.

De juryvoorzitter keek tevreden naar de zinnen die hij zojuist had getikt. Hoewel, wie of wat sloeg daar soms de plank volledig mis? Was dat het grote gebaar, de tragiek van de personages, of het in proza omgezette oorlogsleed? Nu hij er wat langer over nadacht, kon zich alleen bij het grote gebaar een plank voorstellen die volledig werd misgeslagen. lees verder

Eerst even een varkentje wassen

Boeken etc

Eerst even een varkentje wassen.

Vorige week schreef  ik in mijn recensie van Jodenjacht, de studie van Ad van Liempt, over het feit dat in de Tweede Wereldoorlog zeventig procent van de Jodenjagers bij de Nederlandse politie protestants was en dertig procent katholiek. Stel nu eens dat ik aan de hand van dit betreurenswaardige feit op hoge toon, en vergezeld van allerlei beledigingen, zou eisen dat Wim Berkelaar – verbonden aan het Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands Protestantisme van de Vrij Universiteit – daar in een groot artikel verantwoording voor moet afleggen.

Ik denk dat de meeste lezers zouden denken dat ik gek was geworden. Toch is dat precies wat Berkelaar heeft gedaan in zijn stuk van vorige week in HP/De Tijd. Daarin verweet hij een aantal Hermesianen dat zij niet moord en brand schreeuwen, omdat Hermans zich in 1942 heeft aangemeld voor de Kultuurkamer. lees verder

Polemiek en Nipplegate

Columns

Via internet keek ik naar de (uitverkochte) Avond van de Polemiek, die door Hafid Bouazza werd gewonnen. De prijs gun ik hem van harte, want hij zei behartigenswaardige woorden, maar een polemiek was zijn voordracht eigenlijk niet.
Een polemiek wordt gevoerd door twee of meer partijen en aan eind door één van hen gewonnen. lees verder