Tom Jansen, acteur

Columns

De acteur Tom Jansen is mijn oudste vriend. Onlangs hebben wij berekend dat wij elkaar al bijna vijftig jaar kennen. Eigenlijk zijn wij in alles elkaars tegenpool, maar wij hebben één ding gemeen: Wij zijn allebei laatbloeiers. Wij zijn pas echt hard gaan werken in het tweede deel van ons leven.

Tom is een ware Bourgondiër. Dat was hij al toen hij op de toneelschool zat in Maastricht. Het goede leven doet zijn lichaam uitdijen en weer inkrimpen, als dat voor een rol noodzakelijk is. Hij kan fantastisch koken en in het verlengde daarvan ook fantastisch drinken. Zelden heb ik hem zo gelukkig gezien als toen die keer dat ik hem dat ik hem had uitgenodigd in de Cote d’Or van Bernard Loiseau, de kok die zelfmoord heeft gepleegd omdat hij dacht dat hij één van zijn drie sterren zou verliezen. We werden ontvangen door de weduwe Loiseau, die het Relais in Saulieu heeft voortgezet. Tom bestelde snoek als hoofdgerecht, omdat hij wist dat snoek een van de grote specialiteiten was van L’Oiseau. Tom weet dan ook dat er drie eetbare soorten snoek bestaan, die je alle drie op een verschillende manier moet bereiden.

Tom Jansen 1

Nu denkt u misschien dat Tom Jansen een snob is, maar dat is niet zo. Hij kan het grote gebaar heel goed nadoen, maar zelf is hij het tegendeel van het grote gebaar. Hij kan een geweldige Ko van Dijkachtige stem opzetten, die vrouwen doet zwelgen, maar zelf houdt hij liever van klein. De laatste jaren kijk met steeds meer genoegen naar zijn spel. Het echte leven is erin geslopen, met al zijn beperktheden en zijn eindigheid.  Een paar maanden geleden moest Tom ineens een paar bypasses hebben, maar hij is al weer voorzichtig – tenminste, als hij dat  zou kunnen – aan het werk.

Afgelopen donderdag volgde ik hem op de voet. Wij gingen samen naar de première van de musical Ramses, waarvoor Tom aanvankelijk de rol van de oude Ramses zou spelen. Daarvoor haalde ik hem op in het Plastisch Cosmetisch Centrum Spaarne te Haarlem, waar opnamen worden gemaakt voor  Penoza. In die serie speelt Tom de rol van de godfather. Ik  viel met mijn neus in de boter, want juist toen aankwam werd de scene opgenomen waarin Tom, met handboeien om en zittend op een ziekenhuisbed, van de arts te horen krijgt dat er een kwaadaardig tumor bij hem is geconstateerd. Nog zes maanden te leven, op zijn hoogst!

Hoe Tom dat aanpakt, moet hij binnenkort zelf maar zien. Ik werd er stil van.

Tom Jansen 2

Daarna reden wij gezamenlijk naar de Stadschouwburg in Den Haag voor Ramses. Op de rode loper werd Tom bestormd door fotografen. Zo kon ik vaststellen dat de societyfotograaf van nu er een beetje shabby uitziet, vermoedelijk omdat al zijn geld in die enorme camera is gaan zitten. De societyjournalist heeft een klein bandrecordertje bij zich dat hij (of zij) voor zich uitsteekt om de vraag te stellen: “Bent u blij met uw rol?”

Tom stelde mij voor aan producent Albert Verlinde, over wie ik wel eens iets naars heb geschreven, maar die ik dit keer toch wel met bewondering gadesloeg. Henk van der Meyden was er ook, tout le monde was er. Zelfs Marja van Bijsterveld, de minister, was er. Ik had haar nog twee society-luchtkusjes willen geven, maar er was moeilijk bij te komen, omdat de bewindsvrouwe op krukken loopt sinds zij haar voet heeft gebroken. Alleen Jeroen Krabbé was er niet. Die stond vermoedelijk thuis voor de spiegel.

In aanmerking genomen dat de musical niet mijn favoriete genre is, heb ik mij niet verveeld. De liedjes van Ramses (gespeeld door William Spaaij) zijn een feest van herkenning. Thomas Cammaert als Joop Admiraal vond ik de beste. Het Liesbeth List-personage zegt een paar onaardige dingen over Cees Nooteboom. Niet chic, maar wel grappig.

Zoals altijd met Tom was ik laat thuis.

Het Parool, 3 december 2011